BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Znajdki w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 14 września, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 lutego 2025

Od Czereśniowego Pocałunku

Śnieg od rana prószył, pokrywając tereny wokół białym puchem. Niebo było ciemne, jednak na horyzoncie można było dostrzec ciepłe odcienie zwiastujące wschód słońca. Mgła powoli rozciągała się nad równinami. Ptaki, które nie odlatują na Porę Nagich Drzew, już wstały i szukały resztek jedzenia. Małe piszczki kryły się w norkach, oczekując pełnego wschodu słońca. Tymczasem nocne marki dopiero co wracały do swoich schronień. Koty z czterech klanów spały w najlepsze, a jedynie nieliczni opuszczali legowiska, by wyruszyć na bardzo wczesne patrole. Jednym z tych kotów była świeżo mianowana wojowniczka. Czereśniowy Pocałunek wyłoniła się z legowiska wojowników i usiadła przed nim, rozpoczynając poranną pielęgnację futra. Sama nie wiedziała, dlaczego wstała tak wcześnie, ale nie zamierzała bezczynnie leżeć. Jej uszy drgnęły, gdy wychwyciły dźwięk łap miażdżących cienką warstwę śniegu. Dopóki tajemniczy kot nie stanął przy niej i nie utkwił w niej wzroku, ignorowała jego obecność. W końcu podniosła głowę i spojrzała na przywódczynię. Spieniona Gwiazda uśmiechnęła się do niej ciepło.
— Czereśniowy Pocałunku, witaj. Wcześnie wstałaś — przywitała się liderka, przysiadając obok. Szylkretowa skinęła krótko głową, potwierdzając jej słowa. Przez chwilę siedziały w ciszy, ponieważ Spieniona Gwiazda zdawała się oczekiwać jakiejś reakcji od młodszej kotki. Po chwili liderka odchrząknęła i zaśmiała się nerwowo.
— Wybieram cię dziś na ekspedycję do lasu za rzeką. Wyruszysz zaraz i to ty poprowadzisz ten patrol. Zabierz ze sobą Baśniową Stokrotkę, Syreni Lament i Lśniącą Ikrę. Widziałam, że wstali równie wcześnie co ty — oznajmiła przywódczyni po chwili. Czereśniowy Pocałunek skinęła głową na znak, że rozumie, po czym podniosła się z ziemi. Spieniona Gwiazda odeszła w stronę swojego legowiska, a wojowniczka westchnęła cicho i rozejrzała się po polanie. Jej pomarańczowo-żółte oczy szybko dostrzegły młodego kocura. Siedział samotnie, wpatrując się w swoje łapy, pogrążony w myślach. Podeszła do niego bez wahania.
— Spieniona Gwiazda wybrała cię na patrol razem ze mną — oznajmiła krótko i odeszła, nie czekając na jego reakcję. Lśniąca Ikra zamrugał parę razy zaskoczony, po czym szybko podniósł się na łapy i ruszył za nią. Wkrótce Czereśniowy Pocałunek znalazła pozostałą dwójkę i przekazała im dokładnie tę samą wiadomość.
Koty przekroczyły rzekę przy obozie i skierowały się w stronę Zrujnowanego Mostu. Czereśniowy Pocałunek prowadziła grupę z dumą, jej spojrzenie błądziło po otoczeniu, uszy były czujne, a mięśnie napięte, gotowe do walki. Co jakiś czas rzucała spojrzenie na Baśniową Stokrotkę, która zdawała się chcieć ją wyprzedzić. Szylkretowa wojowniczka dobrze pamiętała, co starsza kocica zrobiła jakiś czas temu. Zabiła samotnika, który miał cenne informacje. Czereśniowy Pocałunek nie zamierzała dopuścić, by taka zbrodnia powtórzyła się ponownie.
Przekroczyli Zrujnowany Most w szybkim tempie, a następnie kłusem dotarli do granicy z nieznanym lasem. Czereśniowy Pocałunek zatrzymała się na moment. Groza biła od drzew. Tam, w gęstwinie, mogło czaić się wszystko — zarówno to, co już znali, jak i to, czego jeszcze nigdy nie widzieli.— Trzymajcie się blisko siebie. Jeśli pojawi się samotnik, unieszkodliwcie go, ale nie odbierajcie mu życia — mruknęła, przenosząc uważne spojrzenie na Baśniową Stokrotkę i Lśniącą Ikrę. Po chwili ponownie skierowała wzrok na las i bez wahania przekroczyła granicę. Szli przez kilka minut, węsząc uważnie dookoła. Sprawdzali każde drzewo, każdy krzak, szukając jakichkolwiek śladów obecności samotników. Czereśniowy Pocałunek liczyła na to, że teren okaże się pusty, a ich patrol zakończy się bez zbędnych komplikacji. Nagle zamarła. Wytężyła wszystkie zmysły. Jej łapy wychwyciły delikatne drżenie ziemi, wywołane ruchami towarzyszy. Uszy czujnie rejestrowały każdy dźwięk otoczenia — nawet najcichszy szelest nie mógł im umknąć. Do nosa wojowniczki docierały rozmaite wonie. Jedne były obce i wrogie, inne zaś znajome — zapachy pobratymców mieszały się z czymś, co nie należało do nich.
Po dłuższym czasie poszukiwań koty nie natrafiły na nic niezwykłego. Z jednej strony czuły ulgę, z drugiej jednak – lekkie rozczarowanie. Bez słowa zawróciły i ruszyły z powrotem do obozu. Czereśniowy Pocałunek, zaraz po przekroczeniu wejścia, od razu skierowała się do legowiska liderki. Stanęła przed Spienioną Gwiazdą i z szacunkiem pochyliła łeb.
— Nasza ekspedycja nie przyniosła żadnych nowych wieści — zameldowała spokojnym, lecz stanowczym tonem. Liderka przez chwilę milczała, przetwarzając informacje. Czereśniowy Pocałunek nie oczekiwała pochwały ani nagany – wykonała swoje zadanie najlepiej, jak potrafiła.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)