Od Lokiego cd Sigmy

 Wyprostowany ich zauważył. To był odpowiedni moment na atak. Jednak zanim z jego pyska wyrwało się ostanie słowo, Sigma już wyrwał do przodu, zaskakując go. Jeszcze przed chwilą nie wyglądał na chętnego do bójki, a teraz? 

Niebiesko-czarny wybił się z tylnych łap i z wysuniętymi pazurami wylądował na łysym łbie Wyprostowanego. Zasyczał głośno, klepiąc Płaskopyskiego po głowie łapą, na co ten wydusił z siebie smutny, żałosny jęk. Wyprostowany machał łapami jak oczadziały, próbując zrzucić z siebie Sigmę, podczas gdy Loki z nieco opóźnioną ze zdziwienia reakcją dołączył się do walki. 

- A masz brzydki człowiecze! - furczał Sigma.

Dziwna nazwa, ale nie komentował. Zatopił pazury w kończynie tego osobnika, czując na powrót jak przez jego ciało przepływa moc. Dawno jej już nie używał. Oby tym razem spełniła swoje zastosowanie jak zawsze. Już chciał posłać Bezwłosego na kraniec ziemi, kiedy to nic się nie stało. Co to miało znaczyć? Jeszcze raz uderzył go łapą, ale ten bardziej cierpiał przez poczynania Sigmy, niż przez jego pacanie. Ale wkładał w to bardzo dużo sił! Może musiał użyć tego z pazurami? Jeszcze raz zebrał w sobie energię i uderzył. Wyprostowany wydał krzyk, dalej próbując zrzucić z siebie niebiesko-czarnego. Ten jednak się wczepił jak pijawka, przez co Dwunożny stracił oparcie i runął na ziemię. A to wcale nie była jego zasługa! Pierwszy raz poczuł się bezużyteczny. Moc go zawiodła. Aż dziw! Musiał to zbadać, gdy tylko wróci do domu. Teraz jednak trzeba było zająć się tym podejrzanym osobnikiem. 

- Dobra Sigma! Teraz go przepytamy czego tu szuka - miauknął i wskoczył na leżącego, który dalej próbował zrzucić z siebie kocura. - Słuchaj no. To nasz rewir. Masz się tu nie pokazywać, jasne? 

Nie wiedział czy zrozumiał, ale jak zawsze ta wyższa istota, wykazała się jakimś intelektem i przeturlała się, zgniatając ich na placek. To najwyraźniej poskutkowało, bo ten dziwny kocur o dwóch twarzach, sapnął i wypuścił Wyprostowanego z uścisku, a ten skorzystał z okazji i uciekł do potwora, zatrzaskując się w jego brzuchu. 

To brzmiało źle. 

Wielkie monstrum ożyło, wydając z siebie zduszony warkot i z piskiem łap, skierowało się wprost na nich. Och! Gdyby nie zniknęła jego moc! Wtedy mógłby ich ocalić! Teraz jednak nie czas było na bohaterstwo. Złapał obolałego pieszczoszka za kark i popchnął w kierunku najbliższej uliczki.

- W nogi, jeśli ci życie miłe! - zakrzyknął i puścił się biegiem. 

W samą porę, bo potwór zionął chęcią zemsty za swojego pana i postanowił ich pożreć. Czarno-biały nie znał jednak zbyt dobrze tych terenów, więc biegł i biegł, za sobą słysząc posapywanie kolegi. W końcu dotarli na dziwną okolicę. Było tu parę drzew, jakieś jeziorko i mnóstwo siedzisk, teraz pustych. 

Warkot nadal nie cichł, więc jeszcze nie zgubili pościgu. Szybko wepchnął Sigmę w gąszcz trzcin, przypłacając to przemokniętą sierścią i niezadowolonym kwakaniem kaczek, ale się udało. Potwór przeszedł bokiem i znikł w jakiejś innej alejce.

- Uf... Dobrze ci poszło! - pochwalił pieszczocha. - Ocaliliśmy nasz teren przed tym podejrzanym Wyprostowanym. To co my tu... A tak. Oprowadzałeś mnie - przypomniał sobie po co w ogóle chodzili po okolicy. - Nie wiedziałem, że w Siedlisku jest las. Czemu nie mówiłeś?

<Sigma?>

Od Sigmy CD. Lokiego

 Za nic nie wiedział, gdzie prowadzi nowego kolegę. No bo czego niby oczekiwał? Że go oprowadzi po miejscu które sam co ledwo znał? Absurd! No ale przecież nie odmówi takim ładnym oczkom. Co innego miał odpowiedzieć niż "oczywiście"? 
Razem powędrowali więc w okolice jego mieszkania, a potem w prawo. Używając swoich cudownych 
umiejętności lania wody, na szczęście udało mu się podtrzymać przy sobie Lokiego. I chyba nawet mu uwierzył! Kolejny dowód na wspaniałość jego własnej osoby!
- Stój! - zatrzymał go, widząc jak jakiś dziwny Wyprostowany zagląda na ogródek czyjegoś domu.
- Co jest grane? - szepnął mu do ucha, uważnie przyglądając się dziwakowi przed nimi.
- Widzisz tego Bezwłosego? - wskazał ogonem na obiekt jego zainteresowania.
Ten pokiwał głową.
- On tu mieszka? - zapytał.
Odpowiedział mu ciszą i wzruszeniem barkami. Skąd ma wiedzieć? Ledwo się tu po kotach poznał, a co dopiero Dwunogach, którzy prawie wszyscy wyglądali tak samo. Jedynie śmierdzieli czasem bardziej, czasem mniej. 
Wyprostowany nie zauważywszy, że jest śledzony przez dwójkę kotów, ruszył dalej, zaglądając do kolejnej posesji i kolejnej. Może był głodny? Ale jeszcze nigdy nie zaobserwował takiego zachowania u Wyprostowanych. Zwykle siadali przy płaskim drewnie i jedli z białych, czasem czarnych, niegłębokich misek. I to parę razy dziennie!
Kiedy w kierunku podejrzanego typka wyszło młode, ten zaczął bawić się swoją stopą, wiążąc coś na niej. Głupie Dwunogi nie potrafią przejść nawet paru ogródków nie robiąc coś sobie w łapy. 
- Chcesz może... komuś skopać tyłek? - usłyszał nagle obok siebie. 
- Słucham?! - chimera zamrugał parę razy, wlepiając złote ślepia w mordkę Lokiego. - Mamy wklepać Wyprostowanemu?! Rypło cię?! 
- No co ty! Przecież widzisz, że coś knuje! Nie możemy tak tego zostawić - odparł stanowczo, już szykując się do skoku. Sigma zagryzł wargę w niepewności, nie wiedząc, co mu odpowiedzieć.
- Trzy... - czarno-biały zaczął odliczać. W ogóle go nie słuchał!
- Powaliło cię! - pomimo swoich słów Loki coraz bardziej przekonywał go do działania tym swoim odliczaniem.
- Dwa... 
Wtedy nagle Płaskopyski odwrócił swoją mordę w ich stronę. Otworzył szerzej oczy i zastygł w miejscu, po czym zaczął się rozglądać za niewidomo czym. Ale widział ich! Jeśli chcieli jednak atakować to tylko teraz! Kocur szybko spojrzał to na wielkouchego, to na Dwunogiego, zaraz strosząc się i wyginając grzbiet w łuk.
- Już! - wydarł się Sigma, jeszcze nim Loki zdążył skończyć swoje odliczanie. Niebiesko-czarny wybił się z tylnych łap i z wysuniętymi pazurami wylądował na łysym łbie Wyprostowanego. Zasyczał głośno, klepiąc Płaskopyskiego po głowie łapą, na co ten wydusił z siebie smutny, żałosny jęk. Wyprostowany machał łapami jak oczadziały, próbując zrzucić z siebie Sigmę, podczas gdy Loki z nieco opóźnioną ze zdziwienia reakcją dołączył się do walki. 
- A masz brzydki człowiecze! - furczał Sigma, próbując zaimponować koledze swoimi wspaniałymi ruchami bitewnymi, których nigdy w życiu nie testował. 

< Loki? No a jak >

Od Lokiego cd Sigmy

 Nie miał nic do roboty; jak codziennie, więc siedział sobie w ogrodzie. Musiał przyznać, że to wygnanie było niczym wakację. Żadnych obowiązków, rozkazów, nic. Tylko obijanie się i leżenie brzuchem do góry. W sumie... takie życie mu odpowiadało. Ta cisza i spokój, była inna niż dotychczasowe jego doświadczenia. 

Jego wzrok zabłądził w stronę basenu, lecz nie odważył się postawić tam łap. Nie mógł złamać danego sobie słowa. Nie tknie tej wody. Wystarczy mu zimna powierzchnia, gdzie Wyprostowany składował swoją żywność. Przynajmniej wystrzegał się przemoknięcia i wielu uderzeń serca wylizywania sierści. Postanowił więc zająć się czymś innym. A co mogłoby być lepsze od zrobienia na złość braciom i przyszykowaniu dla nich niespodzianki? Skoro go wykiwali, on odwdzięczy się swoją pułapką. Zaczął od wykopania dołu. Było to ciężkie zajęcie, nie był w końcu psem, który w kilka chwil był w stanie wykopać głęboką dziurę, ale wysiłek był wart tego, jeśli zobaczy zaskoczoną minę Heimdala, gdy już znajdzie się w dziurze. 

- Witaj sąsiedzie! - zagaił wesoło czyjś głos. 

Odwrócił głowę, akurat obserwując, jak obcy prostuje się i prezentuję pod najlepszym kątem. 

- Me imię Sigma, miło mi cię poznać! 

- Me imię Loki i co cię do mnie sprowadza? 

W sumie... ten plan mógł zaczekać. To pierwszy raz, gdy to ktoś go odwiedza i to na jego terenie. Może już słyszał jakich ma sąsiadów? Mimir za bardzo się darł z bratem? O nie... On skarg na nich nie zamierzał słuchać. Dlatego, gdy obcy zaczął otwierać pysk, szybko przybliżył się do niego, nie pozwalając mu dojść do słowa. 

- Może pokazałbyś mi okolicę? Jestem tu nowy.

- Oczywiście! Chodźmy tędy! Tylko... co to jest? - Wskazał na basen.

- To? Takie coś co utrzymuje wodę w miejscu. Nie jest fajne, uwierz. Należy do mojego brata, a on jest strasznie pomylony, więc lepiej się do tego czegoś nie zbliżać, chodźmy - Odsunął go od obiektu i razem wyszli na drogę. 

Chwilę tak stali, aż Sigma postanowił obrać kierunek. Szedł tuż obok niego, czasami wypytując o to, kto tu jeszcze mieszka. Kocur jednak dawał tak ogólnikowe odpowiedzi, że zaczął wątpić w to, czy wie gdzie w ogóle się znajdowali. 

- Stój! - Zatrzymał go, widząc jak jakiś dziwny Wyprostowany zagląda na ogródek czyjegoś domu. 

- Co jest grane? - szepnął mu do ucha. 

Nie wiedział co, lecz zachowanie tej istoty, nie podobało mu się. Wiele w swoim życiu przeżył. Widział złych i dobrych Płaskopyskich, a ten... ten coś ewidentnie knuł. 

- Widzisz tego Bezwłosego? - Wskazał ogonem na obiekt jego zainteresowania. 

Ten pokiwał głową. 

- On tu mieszka? - zapytał.

Odpowiedziała mu cisza i wzruszenie barkami. Eh... no tak... On sam nie zwracał uwagi na te stworzenia, więc nawet jeśli żyłby tu wiele księżyców i tak większości by nie spamietał. 

Wyprostowany nie zauważywszy, że jest śledzony przez dwójkę kotów, ruszył dalej, zaglądając do kolejnej posesji i kolejnej. Kiedy w jego kierunku wyszło młode, ten zaczął bawić się swoją nogą, wiążąc coś na niej. Było to bardzo, ale to bardzo podejrzane. Miał coś z tą łapą? Co on z nią robi? 

- Chcesz może... komuś skopać tyłek? - zapytał, gotując pazury do ataku. 

Już kiedyś kilka razy walczył z Bezwłosymi, więc mniej więcej wiedział gdzie uderzyć, aby ich zabolało. Może to był ten tak zwany "listonosz", nie groźny typ, lecz miał to w nosie. Czegoś szukał, a to budziło podejrzenia. Trzeba było go przegonić. 

<Sigma? Bijemy się?>

Od Sigmy

Czarno-niebieski kocur otworzył ospale oczy, przepędzając z powiek resztki snu, które jeszcze nie zdążyły rozpłynąć się w jego pamięci. Jego następnym krokiem było rozciągnięcie zesztywniałych po całej nocy kończyny by na dobre rozpocząć własną, poranną rutynę. Kot wyciągnął cztery łapy po kolei, wyczuwając każde spięcie w mięśniu i trzask w stawie. Pomimo młodego wieku coraz bardziej mu one doskwierały, z niewiadomych dla niego przyczyn. Jeszcze na koniec wydłużył grzbiet, ziewając szeroko, po czym zeskoczył z legowiska na ziemię, wzniecając z podłogi zbierający się tam kurz. Do jego uszu doszły nikłe dźwięki papierków i obijania się o siebie powierzchni zrobionych z twardego, błyszczącego materiału. Zachęcony tą dziwną melodią, szybkim, giętkim krokiem skierował się do miejsca, gdzie przebywali jego bezfutrzy. Przechodząc do kolejnego pomieszczenia, jego czuły nos przyjemnie podrażnił zapach świeżej karmy wsypywanej do jego miski. Uwielbiał ten moment. Miły dreszczyk przebiegł jego kark i chętnym krokiem zaczął dreptać do kuchni. Momentalnie stanął jednak, a jego uśmiech zrzedł, gdy w drzwiach dojrzał starszą współlokatorkę - Tetę. Stara wiedźma posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. Sigma mimowolnie nastroszył się, kładąc po sobie uszy. Teta była doprawdy wstrętną kocicą. Odkąd nowi właściciele go przygarnęli była niedobra i opryskliwa w stosunku do jego wspaniałej osoby. A przecież nie było powodu! Był piękny, przystojny i czarujący, a ta wywłoka traktowała go jak niepotrzebnego śmiecia który zawadza jej na drodze! Poczekał aż starsza dotrze do swojej miski i skończy pożerać swoją porcję w ślimaczym tempie. Ugh, dlaczego to akurat na nią musiał trafić! Czy właściciele nie mogli jej jakoś zostawić gdy się tu przeprowadzili? Byłoby dużo łatwiej. Co z tego, że była tu pierwsza? Trzeba robić miejsce młodemu, lepszemu pokoleniu! Gdy nareszcie zabrała swój tyłek na komodę, na której spędzała większość swojego czasu, Sigma nareszcie dorwał się do miski. Cóż, wolał mokrą karmę, jednak nie będzie przecież kręcił nosem na tak smacznie pachnące jedzenie. Szybko zabrał się do pochłaniania pożywienia, by prędko skończyć, oblizując się ze smakiem. To było życie! Jego pani zabrała mu miskę do mycia, by przy okazji podrapać go za uszkiem. Kocur zamruczał głośno, ocierając się o ciepłą dłoń właścicielki. Kobieta zachichotała cicho, po czym wyprostowała się i zaczęła myć naczynia. Hybryda otarł się jeszcze z wdzięcznością o jej nogi, po czym wyszedł do miejsca, gdzie siedział jego pan, oglądając kolorowe magiczne pudełko. Sigma rzucił na nie szybko okiem, jednak dzisiaj nadawał tylko jakiś obcy dwunóg na niebieskim tle, co nie było dla niego zbyt interesujące. Właściwie… jeszcze nie poznał swoich sąsiadów? Może nareszcie jakiś będzie miał i nie będzie skazany tylko na starą wiedźmę? Kot skoczył na komodę, prawie strącając wazon na niej stojący, po czym wyszedł przez otwarte na oścież okno. Wziął głęboki wdech świeżego powietrza i rozejrzał się na prawo. Potem na lewo. Trudny wybór. Minęła chwila namysłu i Sigma ostatecznie udał się w lewą stronę. Nigdy nie można wybrać źle jak się idzie na lewo, prawda? I jego teoria się sprawdziła. W bliskim ogródku znalazł kupę futra o ogromnych uszach, akurat czymś zajętą. Za to obróżkę miał jaką ładną!
- Witaj sąsiedzie! - zagaił wesoło, prostując się i prezentując pod najlepszym kątem. - Me imię Sigma, miło mi cię poznać!

< Loki? >