Od Srebrnej Łapy

Dalsze poszukiwania schronienia nie powiodły się. Próbowałam już wszędzie, tylko nie w domku blisko tych puchatych stworzeń nazywanych owcami. Spokojnie podeszłam do niego z małą nadzieją, w końcu nie przyjęto mnie już dużo razy. Trochę już zmęczona weszłam na granicę. Przy niej się zawahałam. A co jak mnie znów nie zaakceptują i wyrzucą jak w innym domu, jedną łapą za płot z całej siły? Zamyśliłam się. Jednak weszłam. Co prawda byłam tak zmęczona że powinnam odpuścić, ale miałam jeszcze szansę. Miauknęłam pod drzwiami. Otworzyły się powoli a zza drzwi wyłonił się wysoki dwunożny z czymś gumowym na nogach. Spojrzał na mnie ze złością. Powiedział coś o ptakach i że chciałam je zjeść. Wiedziałam że czas uciekać. Szybko wybiegłam stamtąd. Usłyszałam ciche burczenie. Nagle zza zakrętu wyłonił się... Potwór! Szybko zeskoczyłam z drogi. Jednak zaczepiłam ogonkiem o pędzące koło. Miałam wyrwane futerko! Jeszcze potwór zaczął wydawać z siebie dziwne odgłosy, coś w stylu "bip bip". Polizałam ogonek. Powoli szłam w stronę klanu, choć wiedziałam że minął wieki zanim tam dotrę. Kiedy miałam za sobą już trochę drogi przypomniałam sobie że akurat zmienialiśmy teren. Opuściłam moje puchate uszka. Jednak nie zatrzymywałam się. Było mi zimno na końcówce ogona, tej która straciła futerko. Jeszcze raz się polizałam.

Od Srebrnej Łapy

Lekko się trzęsłam z zimna. Była bowiem noc, pierwsze gwiazdy świeciły już na czarnym niebie. Powoli zaczęłam zbliżać się do celu. Powoli wskoczyłam na drewniane deski. Spojrzałam w przód i zauważyłam uchylone okno. Było tam kocię dwunożnych. Popatrzyło na mnie. Przestraszyłam się i zeskoczyłam szybko. Kocię zaczęło coś mówić spokojnym głosem. Coś w stylu: ,,Spokojnie'', ,,Nic ci nie zrobię''. Szczerze mówiąc zachęciło mnie to. Lekko dygocząc z zimna i strachu wskoczyłam z powrotem. Przypomniał mi się Jeżowa Łapa płaczący tam przy złotej trawie. Zabolało mnie w środku. Jednak postanowiłam wskoczyć za płot. Powoli wspięłam się do kociątka dwunożnych. Jednak na mój widok bardzo się przestraszyło. Bowiem nie panowałam nad łzami. Siadłam wygodnie i rozmyślałam czy to był na pewno dobry krok. Przypomniała mi się cała przeszłość. Te zabawy z rodzeństwem, spanie pod miękkim i ciepłym ogonem matki. Nie miałam wyboru, samo wracanie zajęłoby mi tydzień, dwa? A może nawet trzy? A później szukanie stada, przecież akurat zmienialiśmy teren. Jednak kocię złapało mnie w dziwny sposób i trzęsąc mną zeszło z górki. Była to nietypowa górka. Nagle ukazali się inni dwunożni.
- Mogę go zatrzymać? - spytało. Dwunożni rozmawiali chwilę. Kocię przeprosiło i kazało wyjść. Szybko pobiegłam. I tak strasznie się jej bałam. Wyskoczyłam przez okno i przez belki. Postanowiłam przespać się. Jednak pamiętałam o innych klanach. Postanowiłam pójść trochę w stronę kolejnego domu. Tam skuliłam się. Szybko zasnęłam ponieważ przeszłam bardzo długą drogę. W nocy miałam dziwne sny, większość o Jeżowej Łapie. Strasznie przewiewałam łapkami. W końcu sny się skończyły. Chciałam coś policzyć żeby łatwiej zasnąć. Usłyszałam donośne beczenie. Już wiedziałam...

Od Srebrnej Łapy

Była noc. Zupełna cisza. Ja tylko siedziałam i wpatrywałam się w gwieździste niebo.
- Wielki Klanie Gwiazdy, pomóż w wyborze - szepnęłam. Siedziałam centralnie przy granicy, na Północnym Zboczu, całkiem niedaleko Żółtej trawy. Usłyszałam cichy szelest wśród niej. Wyszła stamtąd mała mysz. Uciekała przed kimś. Spokojnie cofnęłam się w tył. Spojrzałam tam jeszcze raz. Z Żółtej trawy wyskoczyła kotka. Miała długie futro, czarne łapki nazywane skarpetkami oraz dużo plam o różnych kolorach. Spojrzała na mnie trochę przestraszona i zaczęła się oddalać szybkim tempem. Ja zaś popatrzyłam za Żółtą trawę. Była to droga prowadząca do siedliska dwunożnych. Pomyślałam że może dobrym pomysłem byłoby zostawić to wszystko. Bałam się trochę i zaczęłam wahać. Pomyślałam że prześpię się z tym. Pobiegłam więc do mojego miejsca do spania, położyłam się i spróbowałam zasnąć, co było trudne. Kręciłam się więc w jedną i drugą stronę. W końcu zasnęłam. Śniło mi się to, jak wskakuję za granicę siedliska dwunożnych i słyszę moje rodzeństwo krzyczy za mną. Trochę nie podobało mi się to. Obudziłam się.
-* Nikt nie może tego zobaczyć *- pomyślałam. Pobiegłam w stronę Żółtej trawy. Znów się zawahałam, po czym znowu wróciłam. Robiłam tak jeszcze parę razy. Postanowiłam zostać jeszcze dziś. Następnego dnia zbudziłam się później niż pozostałe koty. Mówiły że próbowały mnie zbudzić ale nie mogły. Okazało się, że mam być wojownikiem. Moją mentorką została Chabrowa Bryza. Była bardzo miła. Mówiła że też wyglądam na miłą i spokojną. Taka w końcu byłam. Nie sądziłam oczywiście że umie czytać w myślach, to brednie dla małych kociaków.
- Na pierwszą lekcję oprowadzę cię trochę po naszych terenach, dobrze? - spytała. Wyglądała jakby starała się zrobić to najspokojniej jak tylko potrafi. Szczerze mówiąc to było mi trochę żal opuszczać to miejsce i moją mentorkę - Chabrową Bryzę. Nie zmieniłam jednak zdania i dalej chciałam stąd uciec. Choć bardzo głęboko wcale tego nie chciałam, to jednak na zewnątrz bardzo tego pragnęłam. Po paru minutach mentorka zaprowadziła mnie do tego miejsca, w którym byłam w nocy. Poczułam dreszcze. Moja mentorka popatrzyła na mnie zdziwiona.
- Coś się stało? - spytała.
- N-n-nic - jąkałam starając się powiedzieć to szybko, żeby moja mentorka nic nie podejrzewała. Ona jednak popatrzyła na mnie jak na dziwadło. Wtedy wiedziałam już, że coś podejrzewa. Jednak udawałam że nie wiem o co chodzi. W końcu mentorka kazała mi już iść. Na początku popatrzyłam czy nikt za mną nie idzie po czym ruszyłam w to samo miejsce, gdzie byłam tego dnia już dwa razy. Jeszcze raz się zawahałam. Usłyszałam za sobą krzyki.
- NIE RÓB TEGO SREBRNA ŁAPO! - krzyczał, jak się okazało, Jeżowa Łapa. Popatrzyłam w jego oczy. Łez zaczęło przybywać na jego puchatych policzkach.
- P-przepraszam bracie - szepnęłam po czym wybiegłam. Słyszałam jak jeszcze krzyczy za mną. Ja jednak się nie zatrzymywałam. Biegłam prosto drogi obok naszego klanu. Zatrzymałam się na jej środku i spojrzałam ostatni raz na brata. Łzy leciały jemu, jak i mi. Jednak nie chciałam już wracać. Biegłam w stronę Siedliska Dwunożnych.

CDN

Od Sreberka (Srebrnej Łapy) CD. Jeżyka (Jeżowej Łapy)

Siedziałam sobie przy strumieniu. Było mi trochę smutno, ponieważ Rzeka zaginęła gdzieś bez śladu. Usłyszałam lekkie kroki tuż za moimi plecami. Odkręciłam głowę na drugą stronę. Był to Jeżyk. Próbował się uśmiechać, ale było widać smutek, wyczytałam to z jego wzroku.

- Cześć Sreberko, szukałem ci- zaczął cicho, ale mu przerwałam.

- Boję się o naszą siostrę. Co jeśli nie wróci? - spytałam szeptem. Jeżyk przykuł wzrok na moje puchate policzki. Spływały po nich gorzkie łzy. Nagle się mocno przytulił. Znowu usłyszałam kroki, ale tym razem była to Psianka.

- Kręci mi się w głowie - szepnęła. 

Nagle padła na ziemię. Jeżyk i ja rzuciliśmy się w jej stronę. Dotknęłam jej czoła.

- Gorące - krzyknęłam.

- Zanieśmy ją do medyczki

- Jak twoim zdaniem mamy to zrobić? - Zauważyłam, że Psianka powoli otwiera oczy.

- Gdzie ja jestem? Gdzie jest Rzeka? - zaczęła zasypywać pytaniami siostra.

- N-n-nie wiem - szepnęłam - Nie wiem - Przestałam panować nad emocjami. Rozkleiłam się jak nigdy dotąd. Uciekłam do mamy.

* * *

Leżałam na boku w trawie. Podbiegli do mnie Jeżyk i Psianka.

- Sreberko? - powiedzieli naraz.

- Nie ma mnie - odpowiedziałam groźnym tonem. Moje rodzeństwo popatrzyło na mnie, po czym na siebie. Nagle jakby jakaś zła siła przeszła przez całe moje ciało.

- CHCĘ POBYĆ SAMA! - krzyknęłam tak głośno, że wszystkie zwierzęta zaczęły uciekać. Jeżyk i Psianka też odeszli, więc zostałam sama. Tak jak chciałam. Jednak i tak źle się z tym czułam.