Od Aroniowego Podmuchu CD. Malinowej Łapy

Zimne wiatry targające nieznośnie jego futro zagoniły go do lasu. W tłumie drzew mróz wydawał się być mniejszy. Ciesząc się chwilą spokoju, przysiadł pod jednym z drzew. W końcu miał trochę ciszy. Przez dzieciarnie, która opanowała ich obozowisko wrzaski i krzyki młodzików roznosiły się po całej okolicy, strasząc nieliczną zwierzynę. Aronia westchnął i przeciągnął się leniwie. Nieoczekiwanie grudka śniegu spadła mu prosto na pysk. Podniósł łeb do góry i ujrzał Malinową Łapę. Bury uczeń siedział na drzewie z przerażeniem wpatrując się w jego sylwetkę. 

— Co ty tam robisz pacanie?! — wydarł się na ucznia. 

Spanikowany kocurek spuścił wzrok, a nerwowy dreszcz przeszedł przez jego grzbiet. Wraz z burym cielskiem zadrżała gałąź, na której siedział Malinowa Łapa. 

— Złaź mysi móżdżku! — rozkazał mu Aroniowy Podmuch. 

Niebieskie ślipia spojrzały na niego niepewnie. 

— N-nie... n-nie u-umiem — wyznał kocurek zlękniony i kaszlnął paskudnie. 

Ogon wojownika automatycznie wprawił się w ruch. Nadal nie rozumiał jakim cudem można być taką pokraką życiową jak Malinek. Wbił pazury w ziemię, próbując nie opierdolić ucznia. 

— Nie ruszaj się — polecił mu chłodnym głosem Aronia. — Wejdę po ciebie, ale musisz przestać się trzęś jełopie — dodał. 

Uczeń z trudem opanował drżenie łap i spojrzał błagalnie na mentora. Ten wbił pazury w śliski pień drzewa. Obiecując sobie, że jak tylko ściągnie tą pokrakę z drzewa zafunduje mu taki trening, że jeszcze będzie chciał dołączyć do Oblodzonej Sadzawki, wspinał się do góry. Będąc blisko już celu wspinaczki, wbił mocniej pazury w pień. Położył przednią łapę na gałęzi, na której znajdował się bury kocurek. Czując jak ta się trzęsie, zmierzył ucznia ostrym spojrzeniem. 

— Kazałem ci się nie trząść! — wrzasnął na Malinową Łapę. 

Młodzik położył uszy, a Aronia wskoczył na gałąź. 

— A-ale t-to n-nie j-ja... — urwał, słysząc niepokojący trzask. 

Gałąź oderwała się od pnia i z hukiem upadła na ziemię wraz z kocurami. Aronia podniósł się na obolałe łapy i przeniósł pełen czystej furii wzrok na ucznia. Miał wrażenie, że zaraz strzeli go szlag. 

— Na ostry i ciernie mysia strawo patrz coś narobił! Jakim cudem możesz być taką życiową pokraką?! — wydzierał się na uczni, którego niebieskie ślipia zaczęły się wypełniać łzami. 

To jeszcze bardziej podjudzało Aroniowy Podmuch. Widok płaczącego potomka Żwirowej Gwiazdy był w cholerę satysfakcjonujący. 

— Jak nadal będziesz taką wronią strawą powiem Deszczowej Gwieździe, że do niczego się nie nadajesz i trafisz do starszyzny — zagroził, odwracając się na pięcie do obozu. 

Wracali w ciszy jedynie smarkanie i uporczywy kaszel Malinowej Łapy ją przerywał. Kocurek widząc latający w powietrzu ogon mentora, próbował się powstrzymać, ale nieskutecznie. Aroniowy Podmuch z trudem się gasił w sobie chęć utopienia ucznia w rzece. Przyspieszył, chcąc jak najszybciej znaleźć w obozowisku. Wskoczył prędko na kłodę prowadzącą do obozu, nie mając już najmniejszej ochoty przebywania w towarzystwie tej kaszlącej pokraki. 

— Idź do Słodkiego Języka — rozkazał mu, ruszając w stronę legowiska uczniów. — Niech da ci jakieś ziółka. Jeśli jutro ośmielisz się kaszleć możesz zapomnieć o szybkim skończeniu treningu — zagroził buremu kocurkowi. 

Ten bez zawahania skierował łapy w kierunku legowiska medyczki. Aronia przyglądał się jak jego cielsko znika w progu wejścia do zakamarka Słodkiego Języka, a następnie sam się udał na swoje posłanie. Siadając na nim, ziewnął leniwie, a następnie ułożył się w wygodnej pozycji. Zasypiając, mruknął rozbawiony myślą, że prawie temu hipochondrykowi Malinowej Łapie upiekł się trening. Przecież na pierwszy rzut oka było widać, że to nic poważnego.

<Malinku?>

Od Aroniowego Podmuchu CD. Malinowej Łapy

Kocur widząc jak jego uczeń rozpaczliwie trzyma się głazu, westchnął. 

— I co teraz Malinkowa Łapa? — zapytał ironicznie buraska. 

Przerażone niebieskie ślipia spoglądały na niego z niepokojem. 

— Wyjdziesz sam, czy mam po ciebie tam złazić? — mruknął po chwili ciszy ze strony ucznia, siadając. 

Uczeń koniec końców zaczął się wciągać na wystający z nad wody kamień, wyciągając przemoknięty ogon z wody. Wpatrując się cały czas w mentora, zupełne Aronii obowiązkiem było mu pomóc, usiadł na głazie. 

— C-co t-teraz? — zapytał słabym głosem, starając się unikać pomarańczowych ślipi mentora. 

Aroniowy Podmuch westchnął i pokręcił łbem rozczarowany. 

— No jak to co? Skacz! — krzyknął na ucznia, który pod wpływem jego wrzasku nieomal znów wpadł do wody. 

Niepewnie Malinowa Łapa zaczął przymierzać się do skoku. Jego ogon drgał nerwowo, a ślipia spoglądały na próg pobocza. W końcu widząc, że nie ma innego wyjścia, odważył się i skoczył. Łapy zahaczyły o brzeg zbocza, a pazury wbiły się biały puch. Kocurek zaczął powoli się ześlizgiwać w dół. Pomimo prób wciągnięcia się nie dawał rady coraz bardziej zjeżdżając. 

— A-aroniowy P-podmuchu p-p-pomóż —  zawył przerażony. 

Czarno-biały kocur podszedł do niego powolnym krokiem i złapał łapy burasa. 

— Malinowa Łapo musisz nauczyć się jednej ważnej rzeczy —  zaczął tajemniczo, spoglądając się uczniowi. 

Niebieskie ślipia z przerażeniem oczekiwały słów mentora.

—  W lesie zawsze licz na siebie — mruknął i puścił ucznia. 

Jeszcze chwilę obserwował jak ten z pluskiem wpada do lodowatej wody, po czym odszedł, czekając aż w końcu stawi się na górze by kontynuować zwiedzanie terenów. 

* * *

Kto by się spodziewał, że taki kawał mięsa i futra jak Malinowa Łapa tak łatwo się przeziębi po małej kąpieli. Zirytowany jego ciągłym smarkaniem i kichaniem w końcu posłał tą mysią strawę do Słodkiego Języka. Liczył, że ta da mu na wzmocnienie jakieś ziółka i ruszą dalej na trening. 

— I co z nim? — zapytał zniecierpliwiony, machając ogonem. 

Słodki Język oderwała wzrok od burasa. 

— Średnio, wygląda na zaczątki Białego Kaszlu — mruknęła niepewnie, wchodząc głąb legowiska, by poszukać jakiegoś zioła. — Najlepiej jak zostanie u mnie wschód słońca lub dwa...

Aronia poczuł jak skoczyło mu ciśnienie. Nie miał zamiaru pozwolić temu hipochondrykowi na wylegiwać się smacznie u medyczki, gdy reszta klanu będzie ciężko pracować.

 — E tam — mruknął kocur, podchodząc do ucznia. 

Malinowa Łapa na widok zbliżającego się mentora cicho pisnął.

— Jest zdrów jak ryba — stwierdził wojownik, korzystając ze swej zaiście wielkiej medycznej wiedzy. — Prawda Malinku? 

<Malinku? ratuj się>

Od Aroniowego Podmuchu CD. Malinka

Wbił ostre spojrzenie w tego gówniaka niedoceniającego jego ciężkiej pracy i wyszczerzył kły. 

— Jaki ojciec taki syn — wymamrotał z pogardą, nie spuszczając wzroku z syna Kaczego Pląsu. — Szybko! Pędź pod ogon mamusi niech uratuje cię przed życiem! — zadrwił z kocięcia, rzucając w złości rybą mu prosto w pysk. 

Ryba z głośnym pluskiem odbiła się od morki buraska. Niepokojąca chwila cichy nastała w żłobku, a wzrok każdego przeniósł się na oszołomionego Malinka. Aroniowy Podmuch obleciał pośpiesznie spojrzeniem wpatrując się w malca Gruszki i Jesionka, a później na zirytowaną tym wszystkim Lód. Nim zdążył otworzyć pysk i coś miauknąć, głośny płacz Malinka wypełnił żłobek, budząc Oblodzoną Sadzawkę z tym czasowej drzemki. Zaspana kocica zerwała się na cztery łapy. Widząc stojącego obok płaczącego syna wojownika, zmierzyła go tak ostrym spojrzeniem, że aż po grzbiecie Aronii mimowolnie przeszły ciarki. Nie minęło uderzenie serce, gdy do żłobka, wpadając przy okazji niebieską karmicielkę, wbiegł Kaczy Pląs. Aroniowy Podmuch parsknął pogardliwie na widok starszego wojownika. Nie ukrywał, że nie przepadał za nim za bardzo. 

— Coś się stało? — zapytał zdyszany wojownik i lustrował wzrokiem w pośpiechu swe pociechy. — Malinku, czemu płaczesz? — spytał z troską, podchodząc do rozryczanego kociaka. 

Zaniepokojone spojrzenie niebieskich ślip Kaczki powędrowało na starszą karmicielkę, która nic odpowiedziała ojcu swoich dzieci. Jedynie podeszła do Malinka i pozwoliła mu się wtulić w jej futro. Bury kociak pochlipując, uspokajał się przytulając się do mamy. Szybko zawędrował od brzucha Oblodzonej Sadzawki do jej ogona, ulubionej kryjówki malca. 

— Wujek Aronia dał nam rybę, a Malin... — łapa Aroniowego Podmuchu szybko powędrowała na pysk Jesionka, skutecznie zamykając go.

Widząc na sobie spojrzenia rodziców tej jakże wkurzającej gromadki, zabrał głos w tej sprawie. Wstał i uniósł łeb dumnie. 

— Marny będzie z niego wojownik skoro ryczy na sam widok martwej piszczki — rzucił jakby od niechcenia, zabierając łapę z pyszczka czekoladowego kociaka. — Kto wie, może chociaż pozostała trójka przyniesie klanowi jakiś pożytek? — mruknął jakby pytał sam siebie. 

Puścił oczko do Jesionka, który czując się wyróżniony, pokiwał energicznie łebkiem. Kątem oka zauważył jak Lód niezadowolona mamrocze coś pod nosem. Nie mógł pozwolić by ta gówniara zaczęła głosić inną prawdę niż jego. Podchwycił sprawnym ruchem rybę i położył ją pod łapami koteczki, która mierzyła go z pełnym obrzydzeniem. 

— Przecież nie chcemy, żeby taki potencjał się zmarnował? — mruknął spokojnie, klepiąc łapą po łbie Lód, z której resztki samokontroli diametralnie znikały. 

— Nie dotykaj mnie, Krzyworyjcu! — w końcu wrzasnęła, powodując niezadowolony pomruk karmicielki. 

Oblodzona Sadzawka wygoniła spojrzeniem Kaczy Pląs, który pomimo dobrych chęci, bardziej przeszkadzał niż pomagał i podeszła do córki, odsłaniając wcześniej chowającego się pod jej ogonem Malinka. Aroniowy Podmuch dołączył do czekoladowego wojownika i wraz z nim udał się w stronę wyjścia. Nie chciał przeszkadzać byłej mentorce w opieprzaniu córki, wiedział, jak ważnym elementem wychowania to jest. Jednak widząc spoglądające na niego z przerażeniem niebieskie ślipia, nie mógł się powstrzymać. Zwolnił krok, pozwalając Kaczemu Pląsowi się wyprzedzić i spojrzał na Malinka. Znajdując się blisko kocięcia, pochylił się i szepnął mu do ucha.
— Jeszcze kiedyś zjesz tą rybę — rzucił groźnie, powodując pisk u malca. 

<Malinku?>