Od Cienia

Tw: poród

Nic się nie działo, kompletnie nic. Nie wiedział, gdzie jest, ale dobrze znał to miejsce. Właśnie tutaj bowiem zaczęło się kształtować jego ciało, tutaj płód rósł i rozwijał się, przygotowując się do narodzin. I… Tu było dobrze. Co prawda ciasno, ale to dawało poczucie bezpieczeństwa. Nie musiał nic robić, pępowina dostarczała mu wszystkiego, czego potrzebował, na przykład pokarm, tlen. Od czasu do czasu przekręcił się, zmienił lekko pozycję, przy okazji jedna z jego łapek wbijała się w bok matki, boleśnie naciągając jej skórę na brzuchu. Było tak ciepło, miło, wygodnie… Aż w końcu nadszedł pewien moment, w którym to wszystko diametralnie się zmieniło.
Gwałtowne fale skurczów przychodzące jedna po drugiej wstrząsały rodzicielką. Jej ciało drżało, a po jakimś czasie kocurek zaczął się kierować do wyjścia. Nie wiedział, gdzie idzie, po prostu musiał… Instynkt mu to nakazywał. Trzeba było się stąd wydostać! Z trudem przecisnął barki, potem poszło już łatwo i… Całkowicie znalazł się na zewnątrz.
Od razu poczuł pęd chłodnego powietrza, który go obezwładnił, sparaliżował. Czemu było tak zimno? Chciał z powrotem trafić do brzucha, gdzie było bezpiecznie, ciepło i ciasno. Nic tam się nie działo i odpowiadało mu to. Przystosował się do tamtego rytmu, wiedział, że teraz będzie mu trudniej… Tutaj był bowiem całkowicie odsłonięty, czuł, że na każdym kroku czai się zagrożenie. Tyle nieznanych mu istot, wszystko się ruszało, wszystko takie żywe…
Czyjeś szczęki złapały kocurka, który żałosnymi, rozdzierającymi serce piskami dawał znać, jak źle mu jest. Został podniesiony na chwilę do góry, następnie ktoś położył go w innym miejscu i puścił. Instynkt ożywił się, zaczął wskazywać mu drogę. Próbował czołgać się w kierunku brzucha matki, jednak było to trudne zadanie. Przewracał się, drobne łapki drżały z wysiłku. W końcu za pomocą węchu odnalazł miejsce, z którego płynęło… Mleko! Pyszny, ciepły, lekko słodkawy płyn sączył się do pyszczka kocurka, który zachłannie chłeptał ten dodający mu sił, wzmacniający go pokarm. W tym samym czasie czuł, jak po jego ciele raz za razem przejeżdża szorstki, chropowaty język. Wiedział, że te wszystkie nieznane mu istoty zgromadzone przy nim i jego matce mogą rzucić się na niego, w mgnieniu oka rozerwać jego delikatną skórę, ale jakoś z każdą chwilą czuł się coraz bezpieczniej. Został wyczyszczony, wysuszony… Przytulanie się do matki i siostry, z którą przyszedł na świat, ogrzewało. Co prawda nic nie mogło zamienić ciepłego brzucha, ale może jednak dało się przyzwyczaić do życia tutaj?

* * *

Przez następne wschody słońca kocurek spał, a jeśli nie to jadł. Od czasu do czasu piszczał, gdy został zbudzony z drzemki, było mu zimno, niewygodnie, lub jeszcze coś innego mu przeszkadzało. Gdy spędził już jednak trochę czasu na świecie, zorientował się, że wszędzie jest jakiś rytm, także tutaj. Przyzwyczaił się do obecności obcej karmicielki w żłobku. Niestety jej potomstwo było nadzwyczaj głośne… Może jednak tak miało być?
Co jakiś czas do legowiska wchodziły na chwilę inne koty, niektóre pachniały drzewami i owocami, inne ziołami. Jego matka wydzielała przyjemną, silną woń żywicy oraz mleka, którą kochał. Siostra natomiast pachniała podobnie jak on. Uwielbiał się do niej przytulać. Tak szczerze, życie nie było takie złe!