Kiedy kociaki Mandarynkowego Pióra były w żłobku
- Dawno, dawno temu, Klan Nocy nawiedzały wydry. Czyli okropne wodne stworzenia, miały futro brązowe jak muł. Ich oczy były małe i czarne jak smoła, a pazury ostrzejsze niż najostrzejszy koci kieł. Kiedy kociaki były rozproszone… - Wstrzymała się. W tej chwili Kotewkowy Powiew opowiadała kociakom historię. Opowieść była tak dawna, że niejeden kot o niej wiedział. A także tak stara, że każdy mógł przy niej zasnąć. Jednak nie one, czyli kociaki Mandarynkowego Pióra. Ich wielkie oczy spoglądały na piastunkę, niestety jedno z nich nie było zainteresowane. Piórko - mała, srebrna koteczka, księżniczka, była najmniejsza z rodzeństwa. Trudno było zauważyć jej zniknięcie, bo nie kiedy inni myśleli, że kociak chowa się za swoim rodzeństwem. A tak nie było, ponieważ młoda prawdopodobnie myślała nad życiem. Piórko miała nadzieję, że te okropne opowieści się skończą. Nigdy ich nie lubiła, a gdyby mogła, wskoczyłaby na drzewo, żeby od nich uciec. "Groźne Wydry”? Kto to wymyślał, inni się z niej śmiali. Ale tylko dlatego, że jak słyszy tę opowieść, piszczy i krzyczy. To nie była jej wina! No… Może trochę, ale tym razem srebrna przygotowała się na historię. Bo przed nią pobiegła po mech, wetknęła go sobie w uszy i tak powstały zatyczki do uszu. Tak mogła nazywać się prawdziwa historia, przynajmniej dla kolejnej “młodszej generacji” byłaby pożyteczna.
- Porywały je! Tak, zgniatały albo gryzły. A Pchli Nos jest tego przykładem - krzyczała. Wszystkie kociaki schowały się za legowiskiem. Cud, że żaden z nich nie wskoczył na sufit żłobka.
- Uchh… Spokojnie, nie musicie się martwić! - powiedziała. Piastunka próbowała uspokoić kociaki, jednak Piórko była największym problemem. Kotewkowy Powiew próbowała oderwać kotkę od ziemi, jednak się nie udało. Jej małe pazurki były mocno wczepione w legowisko. Po chwili udało się wypchać srebrną z dużego uścisku. Wyglądało to następująco - Kotewkowy Powiew ciągnęła Piórko wraz z Mureną, a Szałwik, Łuska i Laguna leżeli w legowisku. Kiedy kotki wyciągnęły srebrną, ta poleciała wprost na braci. Zapewne widok był śmieszny, ale nie dla jej braci. Służyli oni wyłącznie do amortyzacji Piórka, a kiedy jej pręgowane futerko zatrzymało się, nastała cisza.
Teraźniejszość
- Pierzasta Łapo! Zbieraj się - Usłyszała.
- Jeszcze chwila… - wymamrotała. Czy tylko do tego była stworzona? Do długich, nudnych treningów? Srebrna tego nie ukrywała, pokazywała mentorce swoją dezaprobatę, ale ta siedziała cicho. Jakby była zajęta czymś innym… Kiedy Pierzasta Łapa wygramoliła się z legowiska, Różana Woń powiedziała z zapałem.
- Dzisiaj przyszykowałam dla ciebie coś specjalnego! - mruknęła.
- A cóż to takiego? - zapytała. Chciała wyglądać na zadowoloną albo zaskoczoną, ale jej to nie wychodziło. Z niczego się nie cieszyła. A powinna, bo te nauki były strasznie… Ciekawe!
- Wiem, że nauczyłaś się wszystkiego, ale to wszystko nie było… Wszystkim - miauknęła. Jej słowa wydawały się niezrozumiałe, zwłaszcza dla uczennicy.
- Dzisiaj będziemy badać sadzonki! - krzyknęła. Pierzasta Łapa w porę zasłoniła uszy, bo nie lubiła głośnych dźwięków.
- Już ci je przygotowałam, więc odpowiesz mi tylko na pytania - rzuciła mentorka. Srebrna kiwnęła głową i podbiegła do góry sadzonek. Czarna kotka również się do niej skierowała. Kiedy usiadła, westchnęła.
- Powiedz mi jaka roślina wyrośnie z tego zalążka i czego potrzebuje w sadzeniu - nakierowała ją.
- To jest… Sadzonka poziomki, ona nie potrzebuje chyba niczego konkretnego. Bez słońca też radzi sobie dobrze - odpowiedziała. Mentorka pokiwała głową pokazując aprobatę, była zadowolona.
- Teraz zasadzimy trującą roślinę - rzuciła. To akurat było fajne, ponieważ Pierzasta Łapa nigdy tego nie robiła. Pewnie było to zwykłe sadzenie jak u łagodnych, czy neutralnych roślin. Jednak uczennica nie mogła się doczekać, co z tego wyrośnie.
- A co będziemy sadzić? - szepnęła.
- Winogrona - odpowiedziała. Pierzasta Łapa domyślała się, co to jest, niedawno widziała pędy winogron. Niestety nie mogła ani ich zabrać, ani ich zjeść. Różana Woń powiedziała jej, że zjedzenie ich prowadzi do śmierci.
I tak starsza kocica pokazywała uczennicy, jak się sadzi winogrona. Piórko miała rację, to nie różniło się od niczego. Jednak wymagania winogron były następujące - musiały mieć dobre nasłonecznienie tak jak i żyzną glebę.
- Gotowe! I tak poczekamy aż wyrosną - stęknęła mentorka.
Najwyraźniej była zmęczona, ale ukrywała to. Po skończonym treningu Pierzasta Łapa posprzątała wyspę, zebrała kamyczki i drobne patyki. Tak to ona by mogła żyć. Kiedy Różana Woń opuściła zielarnię, Pierzasta Łapa wzięła się do roboty. Powoli zaczęła zbierać kamyczki, patyki i inne brudy. Odganiała też ptaki i różne owady, żeby nie dobrały się jej do plonów. Praca szybko jej minęła, chociaż właściwe strasznie długo jej to zajęło. W końcu nie była dorosłym kotem, by mieć tyle siły. Dlatego, uczennica ogrodnika robiła sobie przerwy w pracy.
Kiedy skończyła, położyła się w swoim legowisku. Pierzasta Łapa miała ochotę odpłynąć, jednak coś jej na to nie pozwalało. Ta “nić”, która odciągała ją od działania, była przy niej cały czas. Po długiej nudzie, kotka miała zamiar iść do obozu, pobawić się z rodzeństwem… Choć to nie było to zachowanie do niej podobne. Zawsze była cicha i zawsze będzie cicha, a przynajmniej tak sobie wmawiała. Nie minęła chwila, a już zaszło słońce. Czy to był przypadek? Może księżniczka spała i nie była tego świadoma? Pierzasta Łapa odpędziła myśli i wybiegła z legowiska. Wtedy nastała głęboka cisza. Kotka nie słyszała nic poza rechotem żab czy pluskami wody. Było tam spokojnie, ale dla niej aż za spokojnie. Rozkojarzona dźwiękami kotka wskoczyła do wody, kierując się w stronę obozu. Może coś zje? Albo pozbiera różne błyskotki? Srocza Gwiazda pokazała jej wcześniej bardzo owocne miejsce do zbierania. A być może Pierzastą Łapę zaciekawią pajęczyny? Na samą myśl miała ochotę je zbierać. Jednak kiedy Piórko przekroczyła próg obozu, usłyszała tupot łap. “Czyżby ktoś nadal nie spał?” - pomyślała. Prędko schowała się, a chwilę po tych odgłosach pojawiła się Różana Woń. Co robiła? Nie ciekawiło ją to aż tak bardzo, więc po długiej chwili wróciła do legowiska.
***
Kolejnego dnia wszyscy wydawali się… Dziwni? Tak właśnie myślała księżniczka, ponieważ była pewna, że coś się święci. Tylko nie wiedziała co, do tego wczoraj widziała wędrującą Różaną Woń. Mentorka kotki biegała od legowiska medyka, do legowiska liderki. Pierzasta Łapa nadal nie zapomniała o lśniącej perle Różanej Woni. Czarna wydawała się być zła, że ktoś, czyli jej uczennica, dotyka jej rzeczy. Ale nie było to takie dziwne, ona też byłaby zła. Kotka przewracała się w swoim legowisku, zmieniając strony. Musiała je wymienić, bo robiło się strasznie niewygodne. Do tego posprzątać wyspę z gałązek czy ptasich “niespodzianek”. Powoli miała dość, ale radziła sobie. Jednak wolałaby, żeby ktoś jej pomagał. Albo żeby ktoś był zawsze pod ręką, bo tak to musiała biec po mentorkę. A ta miała swoje legowisko w obozie, a nie w zielarni.
- Pierzasta Łapo, chodź szybko. - Usłyszała kotka. Kiedy wyjrzała zza legowiska, zobaczyła swoją mentorkę. Jej zielone oczy wręcz błyszczały, ale wyglądały na zmartwione. Srebrna pokiwała głową i pobiegła za mentorką. Tak pojawiły się w obozie, było tam ciszej niż zwykle. Jednak dało się zobaczyć liderkę - Sroczą Gwiazdę. Jej smukła sylwetka i elegancka postura dodawały powagi. Kiedy obie kotki pojawiły się w tłumie kotów, Srocza Gwiazda westchnęła.
- Pierzasta Łapo, wystąp - powiedziała prababcia. - Ja, Srocza Gwiazda, przywódczyni Klanu Nocy, wzywam moich walecznych przodków, by spojrzeli na tę oto uczennicę. Trenowała pilnie, aby poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu. Polecam ją wam jako pierwszą ogrodniczkę. Pierzasta Łapo, czy przysięgasz przestrzegać kodeksu i dbać swój klan za cenę życia? - powiedziała przywódczyni. Jej głos był tak głośny, że po obozie rozeszło się donośne echo.
- Przysięgam - wymruczała uczennica. Wypięła dumnie pierś, spoglądając na prababcię.
- Mocą Klanu Gwiazdy nadaję ci imię wojownika. Pierzasta Łapo, od tej pory będziesz znana jako Pierzasta Kołysanka. Klan Gwiazdy ceni twój wkład i pracowitość oraz wita cię jako nową ogrodniczkę Klanu Nocy - powiedziała. Po słowach Sroczej Gwiazdy, każdy kot zaczął wykrzykiwać imię księżniczki. Wtedy Pierzasta Kołysana poczuła się ważna oraz widoczna dla kociego oka. W końcu mogła pokazać na co ją stać. Albo na co było ją stać…
***
Tak minął dzień od mianowania księżniczki. Ta leżała w swoim legowisku rozmyślając, ale nie trwało to długo. Pierzasta Kołysanka chciała wypróbować czegoś zupełnie nowego. Umiała polować, nauczyła ją tego Algowa Struga. Jednak to było dla niej za nudne, wolała poeksperymentować. Pobawić się zwierzyną, czy robić inne dziwne rzeczy. Srebrna zebrała owoce i pobiegła do lasu. Zdyszana przemierzyła jedynie kawałek, a już się zmęczyła. To było pewne, że sprawność fizyczna nie jest dla niej. I tak Pierzasta Kołysanka zastawiła swe sidła, rozłożyła na ziemi owoce i wdrapała się na drzewo. Nie minęła chwila, a ofiara złapała przynętę. Księżniczka usłyszała pisk. Okazało się, że była to mysz. Pałaszowała jagody, poziomki i inne rozkoszne przysmaki. Nie była świadoma, że to niecna pułapka. Pręgowana szybko przystąpiła do działania, ostrożnie zeszła z drzewa i zakradła się do myszy. Prędko skoczyła na nią, pozbawiając ją życia, wydawało się to proste. Kotka sama mogła polować na swoje jedzenie, ale było to niezgodne z jej prawami. Najpierw musiała dać coś chorym lub słabszym. Dlatego ogrodniczka udała się do obozu, trzymając mysz w pysku. Podreptała do legowiska starszyzny. Była pewna, że się ucieszą z tego skromnego prezentu.
- Ach… Dziękujemy ci Pierzasta Kołysanko, ale naprawdę nie musiałaś - mruknęła Bratkowe Futro. Ta jedynie się uśmiechnęła i wyszła z legowiska, miło było zrobić coś dobrego. Będzie o tym pamiętać na przyszłość, na daleką i świetlaną przyszłość.
[1260 słów + sadzenie trujących roślin]
[przyznano 25% + 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz