Od Brukselkowej Łapy do Lodowego Omenu

Podczas Pory Zielonych Liści

Uczennica wybrała się wczesnym rankiem na króciutki spacer, aby odpocząć od obozowego zgiełku i wkurzających ją kotów. Nie mogła już znieść widoku Koperkowej Łapy i Sraczkowego Szeptu! Musiała się powstrzymywać, aby na nich nie nakrzyczeć. Najwidoczniej musiała dziś wstać złą łapą, skoro wszystko ją tak bardzo irytowało. Liczyła jednak na to, że krótki odpoczynek pośród natury dobrze jej zrobi na nerwy. Ruszyła więc przez zacieniony las. Przez korony drzew co jakiś czas przebijały się słoneczne promyki, które barwiły kotce futro na złocisty kolor. Liliowa wsłuchiwała się w szelest krzewów i cichy śpiew ptaków. Takie odgłosy zdecydowanie trochę koiły jej umysł. Wreszcie mogła się trochę odprężyć, rozluźnić. Nie wiedziała, gdzie zmierza, byle jak najdalej od obozu! Raczej dawała się ponieść swoim łapom, ufając im bezgranicznie. Liczyła na to, że dotrze w jakieś ciekawe miejsce, a tam przysiądzie, odpocznie i przemyśli kilka spraw. W końcu jej życie do najprostszych nie należało! Głównie przez relacje z rówieśnikami i pobratymcami, za którymi przecież nie za bardzo przepadała. Wolałaby po prostu zostać samotniczką i tyle, ale jednak różne obawy ją przed tym powstrzymywały. Nie chciała opuszczać mamy ani taty, przecież niebieski kocur na pewno nie odszedłby z klanu! Biała kotka już prędzej byłaby do tego zdolna, ale Brukselka bała się, że może Kalafior zdążyła już zmienić zdanie na temat klanów i próby przekonania jej do ucieczki będą bezskuteczne.

W końcu uczennica dotarła na polanę. Dostrzegła Cierniste Drzewo, na jego widok od razu trochę się skwasiła. To właśnie przy nim odbywała czuwanie, to przy nim dostrzegła tę głupią sowę, która porwała jej brata! Zmarszczyła brwi, westchnęła i puściła się biegiem po polanie, która obejmowała kawałek terenów Klanu Wilka. Jak dobrze, że wilczacy cali nie byli pochowani w lesie, bez żadnych słonecznych promieni i miejsca do beztroskiego pobiegania! Kto by nie chciał hasać sobie wśród traw, podczas gdy słoneczko radośnie ogrzewa futra? Oczywiście, co za dużo, to nie zdrowo. Uczennica w końcu się zmęczyła i zgrzała. Promienie po pewnym czasie stawały się wręcz zabójcze! Był środek Pory Zielonych Liści, przez co upał panował niemal cały czas. Kotka szybko skręciła w stronę lasu, w stronę zacienionego miejsca. Przysiadła przy pierwszym lepszym drzewie i odsapnęła. Najchętniej udałaby się teraz nad jezioro, aby się trochę schłodzić, ale wędrówka tam chyba kompletnie by ją wyczerpała. Nawet nie chciało jej się teraz wracać do obozu, a co dopiero dreptać jeszcze trochę, aby dotrzeć do jakiegoś zbiornika wodnego! Brukselkowa Łapa wzięła haust powietrza i podniosła się niechętnie z miejsca. Musiała już wracać. Ostatni raz spojrzała się za siebie, obserwując poruszające się na wietrze źdźbła trawy. Westchnęła, a następnie ostrożnie zaczęła dreptać w stronę obozu, omijając wszelkie wystające z ziemi korzenie i różne inne przeszkody.

***

Brukselkowa Łapa wparowała do obozu, wzbijając kurz w powietrze. Od razu skierowała się w stronę legowiska uczniów, aby zasnąć i trochę odpocząć. Nie spodziewała się jednak tego, że na drodze stanie jej jakiś kot. Gdy tylko przyspieszyła kroku, napotkała na przeszkodę. Zachwiała się delikatnie i z wrażenia aż usiadła, aby się nie przewrócić.
— Ach! Uważaj, jak chodzisz! — syknęła na tyle głośno, że chyba nawet na drugim końcu terenów ją było słychać. Jej własne słowa zaczęły echem odbijać się po jej głowie, przez co Brukselkowa Łapa zdała sobie sprawę z faktu, że właściwie powiedziała to na głos, nie wiedząc nawet do kogo! Co, jeśli była to jej matka? Albo przywódczyni? Liliowa kotka wstała powoli na cztery łapy, jakby obawiając się jakiejś kary. Otrzepała się z piasku i spojrzała na coś, a właściwie to kogoś, w kogo właśnie uderzyła. Była to szczupła, poważnie wyglądająca kotka. Brukselka nie kojarzyła jej jakoś dobrze, w sumie to nawet nie znała jej imienia. Wojowniczka wyglądała jednak na dosyć, cóż, starą, ale też i doświadczoną. Z początku liliowa kotka zmarszczyła brwi, bo skoro jej rozmówczyni nie była kimś znanym, to równie dobrze mogłaby trochę na nią pokrzyczeć. Ugryzła się jednak w język i ochłonęła. Kwitnący Kalafior ani Pokrzywowy Wąs na pewno by nie chcieli, aby robiła sobie w klanie wielu wrogów, o ile nie jest jeszcze na to za późno. Poza tym kotka obawiała się, że taka staruszka ma cięty język i sporą wiedzę, no i byłaby w stanie jakoś ją zgasić. Brukselka bardzo niechętnie przegrywała, wolałaby raczej unikać takich ryzykownych spotkań. Westchnęła i delikatnie skłoniła głowę przed czarno-białą wojowniczką.
— Uch… to znaczy — zaczęła, ale słowo “przepraszam” utknęło jej w gardle. Och, jak ona nie cierpiała przepraszać! Najchętniej po prostu by się stąd zwinęła bez słowa, ale to byłoby trochę zbyt nudne. Kto wie, może uda jej się nawiązać jakąś nową znajomość w klanie, czy coś w tym stylu! Być może wojowniczka okaże się kimś godnym rozmowy, nie to, co większość wilczaków. Poza tym kotka wyglądała na dosyć ważną, może pełni jakąś ważną funkcję w klanie? Może ma wysoką reputację, a może zna jakieś fajne techniki walki i mogłaby trochę poduczyć Brukselkową Łapę? Liliowa uczennica przez chwilę się zawahała, ale potem przełknęła ślinę.
— Przepraszam, chyba — mruknęła niewyraźnie pod nosem. Miała tylko nadzieję, że stojąca przed nią kotka cokolwiek z tego zrozumiała. Nie chciałaby tego powtarzać po raz drugi, głośniej. Po chwili Brukselka trochę się rozpogodziła, na jej lico wkradł się delikatny uśmiech. To był czas na zmianę tematu w rozmowie! Niech zostawią tę niewygodną rozmowę za sobą i zaczną rozmawiać o czymś bardziej interesującym.
— No… to, co Pani dziś porabia? Może jakiś patrolik będzie, co? — spytała, po jej głosie można było stwierdzić, że jest trochę poddenerwowana. Uczennica zaczęła rozglądać się po obozie, a jej uwagę przykuł złoty kocur, oczywiście, był to jej mentor. Brukselka ponownie spojrzała się na nieznajomą.
— No dobrze, tak szczerze? Trochę mnie to nie interesuje, ale za to interesuje mnie to, jak masz na imię! — miauknęła entuzjastycznie. Nie chciała przecież przez całą rozmowę zwracać się do kotki “Pani”. To było zbyt formalne, zbyt ważne!
— Może chcesz mi pokazać jakieś ciekawe ruchy? Na pewno znasz jakieś koźlarzowe (kozackie) techniki! — zaśmiała się, uwielbiała pytać się różne koty o rzeczy, jakich nauczyli się podczas treningów. Analizowanie ich różnych sposobów na wykonanie tej samej rzeczy było przezabawne! No, a przy tym Brukselka mogła wyjawić ten, który był najskuteczniejszy i po cichutku go skopiować, przywłaszczyć. Była przekonana o tym, że w taki sposób zostanie najlepszą wojowniczką, a Syczkowy Szept bardzo się zdziwi, kiedy ta wykaże się swoimi umiejętnościami! Tak bardzo chciałaby zobaczyć jego minę… och, marzenie! Niestety musiała jeszcze czekać, ale przynajmniej czekała z nadzieją.

<Lodowy Omenie?>

[1047 słów]

[przyznano 21%]