Od Widlika CD. Żmijowcowej Wici

Kocurek od niedawna wraz z rodzeństwem przebywał w żłobku klanu Nocy. Opiekowała się nimi Kotewkowy Powiew. Darzył starszą kotkę przyjaźnią i naprawdę starał się jej słuchać. Nie chciał przecież, by ta musiała się na niego denerwować. Nie chciał też, by się martwiła. Jednak świat zewnętrzny zaczął go nieco ciekawić, ale i niepokoić. Właściwie jego odczucia były lekko sprzeczne. Tak czy inaczej, w pewnej chwili dostrzegł dwie wojowniczki kręcące się bardzo blisko ścian jego tymczasowego lokum. Maluszek podczołgał się niczym wytrawy łowca i wbił zielonkawe spojrzenie w dwie kotki. Te miały ze sobą śmieszne, długie i brązowe przedmioty. Przy czym te różniły się od siebie wielkością czy grubością. Przekrzywił leciutko łebek, wpatrując się w nie, niezbyt rozumiejąc o co chodziło. W międzyczasie Krabowe Paluszki i Nenufarowy Kielich zaczęły podnosić trzcinę, grube gałęzie czy patyki i wtykać je w ścianę żłobka. Widlik spoglądał na to z wyraźnym zaintrygowaniem. Zastanawiał się, czy sam dałby sobie radę unieść cokolwiek z tego. Chociaż wciąż był malutki, to jego serduszko zdawało się krzyczeć swoją gotowość do działania. Niestety chwilowo mógł się tylko przyglądać tej scenie. Łapy kotek poruszały się płynnie. Zupełnie tak jakby działały na pamięć. Może to nie był ich pierwszy raz? Nawet nie wiedział, ile czasu minęło, kiedy kotki zaczęły się zbierać. Ściana żłobka wyglądała jakoś tak inaczej. Może bardziej bogato, a może dla maleństwa tak się wydawało? Nie zdążył się poruszyć, kiedy to poczuł czyjąś obecność obok. Drgnął, kiedy słowa kocura dotarły do jego uszka, a następnie skrzywił się delikatnie. Nie minęła jednak chwila, a Widlik ponownie uśmiechał się w sposób charakterystyczny dla kociąt. Niewinnie i z dziecięcą iskrą.

— Dwie panie mnie zaciekawily, bo cos robily z tym — odparł cichutko i wskazał ledwie zauważalnym ruchem gałęzie, patyki i ogólną strukturę tej części żłobka.

— Wiec patzylem — dodał jeszcze, nim umilkł, a następnie wgapił się w kocura na tyle, ile mógł. Był duży. Bardzo duży.

— Cy to zle plose pana? Pseplasam bylem po plostu ciekaw — dodał jeszcze, nim umilkł, a na jego pyszczku pojawiła się niepewność. Czy zrobił coś źle? Przecież nie wyszedł jakoś bardzo prawda? A może i wyszedł, ale źle obliczył odległość? Posmutniał. Mimo że starszy nie zrobił nic oprócz zwykłego pytania, to jednak Widlik poczuł się winny.

— Ukaze mnie pan? — dopowiedział po dłuższej chwili, nie wiedząc zbytnio, czego miał się spodziewać. W końcu starszy kocur nie był jego opiekunem, ale może miał prawa o, których maluch jeszcze nie słyszał? Może doniesie do Kotewkowego Powiewu i skończy się na tym samym? Może najzwyczajniej w świecie przesadzał? Położył uszka po sobie i się skulił.

<Żmijowcowa Wicio?>

Event KN: Umocnienie żłobka twardszymi gałęziami, trzciną i patykami.

Od Żmijowcowej Wici Do Widlika

"Ile można było pchać głupi kawałek drewna?" — To słowa, które rozbrzmiewały bez ustanku w głowie Żmijowcowej Wici, który już trzeci wschód słońca z rzędu zajmował się tym kretyńskim, męczącym zadaniem. Prócz tego nie mógł oczywiście zapominać o treningach Kropiatkowej Łapy, która była jego priorytetem. Oba obowiązki były nieustannie i skrupulatnie nadzorowane przez Mandarynkowe Pióro. Zastępczyni przewodziła grupą kotów, które zajmowały się cięższymi i bardziej wymagającymi tężyzny zadaniami w obozie, a w dodatku miała oko na szkolenia. Żmijowiec nie wiedział jakim cudem ta kotka jest w stanie robić to wszystko, a ponadto jeszcze organizować patrole, łowy i składać raporty Spienionej Gwieździe... Kiedy o tym myślał, cieszył się, że nie jest częścią rodu i nie musi się martwić możliwością zostania usadzonym na tak wysokiej randze w Klanie Nocy. Nie, żeby nie chciał poczuć sławy i władzy, która łączy się wraz z takim zaszczytem, ale i tak było to poza jego zasięgiem, więc mógł rozmyślać jedynie o minusach, które czekają na wybrańca.

Nie zmieniało to faktu, że w tym momencie Mandarynka nie wydawała się widocznie przytłoczona tymi obowiązkami, a to znaczyło tylko tyle, że bury kocur nie mógł pozwolić sobie na podwinięcie się łapy czy chwilę zawahania; zwłaszcza po sytuacji z Trzcinową Łapą, która na szczęście skończyła się w miarę dobrze, przynajmniej dla niego. Wiedział, że dla młodszej koleżanki było trochę mniej udane, ale no cóż... każdego szkoda. Najmądrzejsi i tak zawsze najpierw martwią się o swój ogon; prędzej czy później Trzcinka musiała się tego nauczyć. 
— Pchasz w ogóle czy znowu masz w głowie robaki, które wyżerają ci ostatki rozsądku? — Głos Tojadu wyrwał go z labiryntu myśli. Bury zmarszczył nos i posłał bratu spojrzenie pełne obrzydzenia. Wytężył mięśnie i z całej siły, starając się nie myśleć o rudym idiocie, który dotykał swoim śmierdzącym zadem jego boku. Napierając mocniej, starał się przepchnąć kłodę dalej, nawet jeśli jego wkład był nieporównywalnie mniejszy niż innych wojowników, którzy zostali wybrani do pracy. Po jego lewej Tojad, a po prawej Pluskający Potok... Był między jednym rudym, miernym i przygłupim wronim żarciem, a drugim... Czuł, jak jego mózg maleje z każdym wdechem, w którym rozpoznawał ich swąd. Kłoda powoli przesuwała się na swoje miejsce, które wcale nie było tak odległe, nawet jeśli tak wydawało się kocurowi z jego perspektywy. Mandarynka, obserwując prace z boku i ganiąc niewystarczająco starające się koty, powoli kroczyła, aby być z nimi na równie i sugerować zmianę kierunku, kiedy mieli napotkać jakąś przeszkodę (kamień, patyk). W końcu uniosła ogon pionowo, co znaczyło, że mogli zaprzestać. 
 — Wojownicy, koniec! — oznajmiła, a pyska Żmijowca wydarło sie westchnienie ulgi. Nie czekając na żadne słowo brata lub, co gorsza, Pluska, odszedł, aby poszukać Kropiatki, którą oddał pod opiekę matki i Rosiczkowej Kropli, zajmujących się naprawą ścian żłobka. Szybko zauważył trzy kotki siedzące w ciszy. Wiedział, że Wężynowy Kieł niekoniecznie dogaduję się z Rosiczką, a tym bardziej nie miała żadnych powodów, aby sympatyzować z wątłą i miękką uczennicą swojego syna. Łapy kotek, zwłaszcza Kropiatkowej Łapy i siostry kocura, uwijały się sprawnie i prędko, aby jak najszybciej wykonać przeznaczoną im tego dnia porcję pracy. Zaplatały gałązki, wplatały w nie giętkie trzciny, a następnie okrywały większymi liśćmi, aby kocięta nie stały się ofiarą drapieżników lub silnego wiatru, który miał w zwyczaju nadchodzić znad morskich fal. Matka za to nie była tak zaangażowana. Oczywiście, nie obijała się całkowicie, nie chciała podpaść swojej drogiej przyjaciółce Mandarynce, ale wiedziała, że dużo rzeczy ujdzie jej na sucho, a więc miała w zamiarach wykorzystywać ten fakt. Jej ruchy były powolne, ale równie przemyślane i dokładne co te Rosiczki i Kropiatki; zwyczajnie pozwalała im śpieszyć się za nią. 
Kierując się spokojnie w ich stronę, będąc już pod samą kociarnią, a dokładniej przy jej wejściu, zahaczył o coś ogonem. A raczej o kogoś.
Wiedział, że jakiś czas temu do obozu przyniesiono znalezione kocięta, które teraz pozostają pod czujnym okiem Kotewkowego Powiewu. Nie spotkał ich osobiście; nie miał czasu przez ciągłe treningi i odbudowę obozu. Teraz jednak los faktycznie zesłał jednego niemal pod jego łapy; dobrze, że niemal, bo maluch był tak drobny, że mógłby wziąć go za kamyczek. 
— A ty co tu robisz? Zaraz cię porwie mewa albo zwieje wicher morski... — powiedział, nachylając się nad siwo-kremowym uszkiem. Chociaż ton był delikatnie kpiący, to zielone ślepia pozbawione były tej tak charakterystycznej dla Żmijowca wyższości i obrzydzenia. Co jak co, ale kocięta wydawały mu się często mądrzejsze od niektórych dorosłych wojowników. 

<Widlik?>

Event KN: Umocnienie żłobka twardszymi gałęziami, trzcinami i patykami, Wtoczenie na wyspę pnia, mającego stanowić część nowego legowiska starszyzny