Od Postrzępionej Łapy CD Aster

Uśmiechnęła się do kotki na jej propozycję pomocy. Cóż, nawet z tego można stworzyć zabawę!
— Dobrze, a więc zaraz wrócę. Przyniosę mech i mi pomożesz. — na słowa szylkretki Aster zaczęła skakać. Kotka przypominała Postrzępionej Łapie ją samą z dzieciństwa.
Przyniosła mech ale kątem oka zauważyła jeszcze jedno znalezisko pomiędzy zieleniną ze swojego wyjścia z obozu. Zdecydowała się je wziąć ze sobą do żłobka. Przyniosła jajko, które znalazła do małej kotki.
— Zobacz, co znalazłam dzisiaj. To jajko, chcesz się przyjrzeć? — poturlała je w stronę młodszej. Ta podeszła do niego i zaczęła je obwąchiwać. Postrzępionej Łapie serce miękło na widok jakichkolwiek kociąt, a Aster była dosłownie przekochana!
— Jajko? A co to? — spytała zaciekawiona kotka. Ciekawość kociąt chyba faktycznie nie zna granic!
— Jest delikatne, więc uważaj, bo może się stłuc. Wykluwają się z niego małe ptaki! — odpowiedziała na pytanie małej. Aster skinęła łebkiem i trącała łapką jajko. Faktycznie okazywała mu trochę troski, aby nie zepsuło się.
— Jak mi pomożesz, to pozwolę ci je zatrzymać! — zaproponowała starsza. Na tę wiadomość kotka stanęła jak na baczność, gotowa na rozkazy.
— Tak! Obiecuję, że pomogę! — wyskoczyła w górę z entuzjazmem biorąc między ząbki kawałek mchu dwa razy większy od siebie. Postrzępiona Łapa zaśmiała się z młodszej.

— Tylko patrz pod łapy, nie przewróć się! — Sama wzięła kawałek mchu i podążyła za nią.

<Aster?>

Od Aster CD. Postrzępionej Łapy

— Dzień dobry, Pani Postrzępiona Łapo, ma Pani bardzo ładne oczka! Takie jak moje, niebieskie! — mruknęłam trochę nieśmiało.
Szczerze mówiąc, trochę nie pamiętałam, kim jest Pani Postrzępiona Łapa. Mamusia musiała mi przypomnieć, że odwiedziła nas kiedyś, jak jeszcze byliśmy bardzo mali.
— No, może nie od razu Pani, chyba aż taka stara nie jestem.
— Przepraszam Pa... Znaczy, Postrzępiona Łapo! — pisnęłam, wtulając się w futro Mamrok.
— Ależ nic się nie stało, Aster. Chcesz może się pobawić, dopóki Twój tatuś nie wróci z patrolu granicznego? Zobacz, co przyniosłam — mruknęła uczennica, turlając w moją stronę kulkę mchu.
Szczerze mówiąc, to nie przepadałam za nimi specjalnie. Były okej, ale dużo fajniej bawiłam się, kiedy z Jeżynkiem i Pochmurnym Płomieniem dmuchaliśmy po kolei w piórko, które nie mogło dotknąć ziemi. Wtedy cały czas trzeba było być gotowym, a piórko było bardzo nieprzewidywalne, dzięki czemu było jeszcze zabawniej! No ale cóż, kulka mchu też nie brzmiała tak źle, zwłaszcza, że nie było tutaj mojego brata. Nie wiem, gdzie był, ale nie w żłobku. On potrafił czasami oszukiwać i rozszarpywać albo kuleczkę, albo piórko w drobny mak. Jak się okazało, Pani, która nie była tak naprawdę panią, też chyba trochę się nudziła, więc po chwili rzucania, odrzuciłam piłeczkę na bok, tak, aby wylądowała w samym zakamarku, gdzie nikt oprócz mnie się nie umiał wcisnąć. Ale o tym, że umiałam tam wejść, Pani Postrzępiona nie musiała jeszcze wiedzieć.
— O jejku, chyba jej już nie znajdziemy... Przepraszam Aster — powiedziała po tym, jak przeszukaliśmy żłobek.
— A może pobawimy się piórkiem? Proszę — zawołałam szczęśliwe, szybko zmieniając dobrze odegrany, pochmurny wyraz pyska, na prawdziwe, proszące oczka, oraz piórko w moim pyszczku, które samo prosiło się o dmuchnięcie w nie.
— Skoro chcesz, to jasne! Na czym polega gra?
— Mamusia podrzuci nam piórko wysoko w górę, a my nie możemy pozwolić, żeby spadło na ziemię! Można w nie dmuchać, lub odbijać każdą częścią ciała, oprócz przednich łapek — wytłumaczyłam szybko, podbiegając do Mamrok z puchatym piórkiem.
— Gotowe?
— Gotowe! — powiedziałyśmy jednocześnie, szykując się do gry.
— I... Start! — zawołała kocica, wypuszczając piórko z możliwe najwyższej wysokości.
Najpierw odbiła je Pani Postrzępiona, a potem ja.
Przez chwilę gra toczyła się w miarę spokojnie, aż nagle Pani Postrzępiona Łapa stanęła na tylnych łapach, odbijając piórko głową.
— Nie wiedziałam, że tak umiesz! To było świetne! — zawołałam, odbijając w stronę kotki.
— Ja też! — zaśmiała się.
„To teraz ja pokaże, co umiem!” — pomyślałam, wybijając się z całej siły czterema łapkami, aby dmuchnąć w bok, a nie w górę.
— Nieźle! Nie mam już siły, gratuluję, wygrałaś! — zawołała z uznaniem Strzępka.
— Ty też grałaś bardzo dobrze, Pa... Postrzępiona Łapo.
— Mamrok, mogłabyś wziąć Aster? Muszę posprzątać wasze legowiska.
— Ale ja chcę pomóc! — zawołałam, rozpaczliwie machając łapkami, kiedy mamusia mnie podnosiła.
— No cóż... Chyba znajdzie się jakaś praca dla małej pomocniczki, co sądzisz, Mamrok?
— Hm... Jeśli się zgadzasz — mruknęła, odkładając mnie.
— Dziękuję! Od czego zaczniemy?

< Pani Postrzępiona Łapo? >

Od Postrzępionej Łapy do Aster

— Otwieranie krabów idzie ci coraz lepiej! — stwierdził wojownik. Ta uśmiechnęła się do niego.
— Staram się jak mogę! Faktycznie robię się w tym coraz lepsza. — odpowiedziała kończąc otwieranie. Jej mentor przyglądał się jej poczynaniom uważnie. Gdy w końcu skończyła, z aprobatą skinął jej głową.
— Wspaniale. Chyba możemy wracać. — Wstał z miejsca i ruszył w stronę obozu. Szylkretka podreptała za nim. Wracając, zatrzymali się przy pogorzelisku, gdzie zauważyła małe jajko wystające z trawy. Przypomniało jej to o kociętach, które urodziła Mamrok. Ostatnio odwiedziła je, gdy były bardzo maleńkie. Zatrzymała się przy drzewie. Zaczęła pazurami zrywać z niego mech i formować go w kulkę.
— Co robisz? — spytał ją Stokrotkowa Pieśń.
— Formuję kulkę mchu dla kociaków. — odpowiedziała, a gdy skończyła swoje dzieło, dumnie wzięła je między zęby i zaczęła nieść do obozu. Jej mentor zaśmiał się, ale podążył niosąc kraba.
Gdy dotarli, weszła do żłobka patrząc na dwie karmicielki. Widać było po nich, że cieszyły się swoimi pociechami. Postrzępiona Łapa uśmiechnęła się delikatnie do Pchełki, z którą ostatnio spędzała trochę czasu. Jednak tym razem przyszła do innych kociąt. Podeszła do Mamrok.
— Jak się mają maluchy? — spytała zainteresowana.
— Postrzępiona Łapo! Miałam nadzieję, że je odwiedzisz. Potrafisz rozruszać kocięta, uwielbiają cię. Cały czas słucham, jak Pchełka opowiada moim kociakom o tym, jak się razem bawicie. — Gdy uczennica to usłyszała uśmiechnęła się.
— Co mogę rzec, po prostu jestem wielbiona przez maluchy! — zaśmiała się, po czym kucnęła przy malutkiej kotce.
— Czyżby to mała Aster? Strasznie szybko rośniesz! — Uśmiechnęła się do niej czule.

[228 słów]

<Aster>

[przyznano 4%]