BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Znajdki w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 14 września, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

16 września 2025

Od Księżyca CD. Kołysanka


 — Możesz — miauknął beztrosko, poruszając uszami — A ja mogę do ciebie? — Na chwilę obecną Księżyc uwielbiał się przytulać i wręcz pragnął być cały czas przy kimś, niczym pijawka. A być sam, cóż, być sam się bał. Nie przeszkadzał mu na chwilę obecną dotyk, a najbardziej ze wszystkiego, pragnął być cały czas przy mamie. Ale brat też jest dobry.
— Tak! Możesz, ale potem się pobawimy? — Zapytał rudzielec, szczęśliwy z odpowiedzi brata.
— Tsiiii — Przystawił palec do pyska, chwilę później kiwając głową w stronę Śniątka — Dobra. A w co się bawimy? — Spytał podczas wstawania, by trochę odejść na bok. Śniak nie był w nastroju od rana i nie miał ochoty przez przypadek nadepnąć mu na odcisk, żeby zaczął pluć jadem bez powodu.
— Wymyśl coś... Albo możemy pobawić się w klan! Ja chcę być karmicielką... Albo medykiem... Albo kronikarzem! Oczywiście jeśli nie masz jakiegoś pomysłu innego — Kołysanek mówił dalej.
— Wymyśl — Powtórzył, niezbyt szczęśliwy. Nie lubił myśleć, głosy w jego głowie czasem robiły się zbyt głośne, chociaż miały wtedy przynajmniej konkretny tor. I tak z niego zbaczały. — To ten klan może być, ale chcę być takim super wielkim puchaczem, dobra? — Bycie kotem było przereklamowane. W końcu już był kotem teraz, a jakby miał być innym kotem, to kim? Jakimś cool nastolatkiem? Na razie wolał być super puchaczem.
— Okej! — Pisnął. — Ale nie będziesz mnie bił? 
— A czemu mam cię bić? Będę tym, no, st-strażnikiem! — Rzekł, oczami wyobraźni już widząc super ptasiego strażnika. — Albo takim wielkim wojownikiem, co tańczy w powietrzu i zadaje ciosy przeciwnikom. — Tak, to też było fajne, w dodatku wydawało się jeszcze lepsze niż takie zwyczajne zadawanie ciosów. 
— Ale komu będziesz zadawał ciosy? — Spytał podejrzliwie.
— No, wrogom — Odpowiedział jakby to było oczywiste. — W końcu każdy klan ma jakichś wrogów prawda? Jakby nie mieli to byłoby to głupie. — Szczególnie, kiedy opowiadała o tym babcia. Nie lubiła w swoje opowieści wplątywać szczegółów, że wygrało zło, wrogi klan czy coś w tych klimatach, co Księżycowi po jakimś czasie, gdy już zyskał większą świadomość, zaczęło wydawać się nie dość, że nie realne, to w dodatku głupie. Nawet bardzo! W końcu czemu mają wygrywać tylko ci dobrzy? Bo co, bo są dobrzy? To jest ich jedyna prawda? Gdzie jakaś głębia, gdzie nagła dramatyczna nuta, jakieś zmiany, zdrady! Nie, bo na koniec i tak wygrywali ci dobrzy, nigdy ci źli, nawet, jeśli plan był dobry. Znaczy, nie, żeby Księżyc chciał przegrać kiedykolwiek z jakimiś "złymi", w tym przypadku ze złym klanem który musieli wymyśleć, ale to nie miało teraz znaczenia. 
— A kim będą ci wrogowie? 
— Nie wiem, może jest jakiś wrogi klan obok? Klan Dusz, na przykład. Chociaż nie, czekaj, to za ładnie brzmi, my się możemy tak nazywać. To tamten będzie... Klan Gałęzi?
— A kto będzie tym klanem? Nikt poza nami się nie bawi. — Mruknął maluch.
— Cóż, możemy go wymyślić. Mogą być to też kulki mchu, ja i tak nie widzę — Wzruszył barkami. — Co za różnica.
— Jest różnica braciszku! — Odrzekł wbijając wzrok w  oczy brata.
— Co? Jaka?
— No jak ich nie ma to ich nie ma!
— Wcale nie — Pokręcił głową. Może dla Kołysanka było to ciężej zrozumieć, bo rzeczywiście musiał zobaczyć przeciwnika? Ale przecież można go sobie było wyobrazić, wystarczyło atakować kulki mchu. Księżyc na przykład często atakował kulki mchu, szczególnie, gdy na niego znienacka napadną (wejdzie w nie podczas przechodzenia). Wtedy wystarczyło krzyknąć ,,Poddaj się, Lwi Ogonie!" i rzucić na napastnika, a on odpowiadał ,,Żywcem mnie nie weźmiesz!", a to wszystko działo się na jakiejś polance, jesienią, kiedy wszystko było mokre, trawa śliska a w powietrzu wisiała dramaturgia. — Szyszki na przykład często mnie atakują, kulki mchu też, wystarczy, że zrobimy z nich nowy klan. Tylko trzeba by ich poszukać — Dodał. Niestety uszami nie "wyczuje" swoich wrogich kulek. Musiał wiedzieć gdzie są, żeby je zebrać w kupkę.
— ... No dobra — Prychnął i ucichł na chwile by zastanowić się skąd by wziąć mech.
— Ale nie bierzemy szyszek — Uprzedził Kołysanka. Nie miał ochoty być znów zaatakowany przez niemiłe zdrewniałe coś. — Widzisz gdzieś mech? Na pewno się tu poniewiera.

<Kołysanek?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)