Od Krewetkowej Łapy Do Króliczej Ułudy

Przed powodzią

Krewetka siedziała w obozie na ziemi i bardzo jej się nudziło. Nie miała z kim się pobawić dlatego, że nie umiała znaleźć Gąbczastej łapy. Kotka w ciągu dnia obserwowała jedynie niebo i myślała, jak zapoznać się z jakimś nowym kotem. Pomyślała, że nie może przyjaźnić się z tylko jednym kotem, ponieważ jak Gąbki nie ma, to bardzo jej się nudzi. Wczoraj gadała ze swoją matką, która pytała się jej, ilu znajomych już znalazła. Uczennica z bólem odpowiedziała, że nie miała ich zbyt wielu. Matka jej powiedziała, żeby się nie martwiła i, że na pewno jeszcze spotka pełno kotów do zabawy!
W pewnym momencie Krewetka stwierdziła, że pójdzie sobie na granicę z Klanem Klifu. Szybko pobiegła przez cudowne zielone łąki, na których było pełno pięknych kwiatów! Wreszcie Krewetka dobiegła na granicę i zaczęła się rozglądać, by znaleźć jakiegoś członka Klanu Klifu. Węszyła w powietrzu z wielką nadzieją, że znajdzie jakiegoś kota, który będzie jej idealnym przyjacielem. Była ona na tyle podekscytowana, że nawet nie zauważyła, gdy zakradł się do niej kremowy kocur. Zanim zrobiła jakikolwiek ruch, poczuła, jak jego łapy z impetem uderzają ją w brzuch. Razem przekoziołkowali polanę, po czym Krewetka wylądowała pod kremowymi łapami wojownika.
— Hej! Kim jesteś i co tu robisz? — zapytał, przechylając głowę w bok. Na tle słońca odbijało się jego najeżone futro. — Nie chcesz kraść od nas zwierzyny, prawda? — dodał jeszcze, unosząc jedną brew.
— Ależ skąd! Ja tylko chciałam poznać jakieś nowe koty, które chciałyby się zaprzyjaźnić!
Bo niestety w moim klanie nie umiem znaleźć żadnych takich kotów idealnych do przyjaźni.
Wiem, że mogłeś pomyśleć, że chce coś ukraść, ale uwierz, że naprawdę nie!!! — Krewetka nie chciała niczego ukraść. Myślała jedynie o tym, czy uda jej się znaleźć nowego towarzysza. Kremowy z podejrzliwym wyrazem pyszczka puścił ją wolno i stanął obok.
— No dobrze… powiedzmy, że jestem w stanie ci uwierzyć — burknął pod nosem. — Królicza Ułuda, a ty? — przedstawił się szylkretce.
— Ja nazywam się Krewetkowa Łapa! A ty, Królicza Ułudo, masz naprawdę fajne imię!! — miauknęła z nadzieją, że kocur będzie chciał się z nią zaprzyjaźnić. Wydawał się dosyć fajny! — A może byś chciał coś porobić i się trochę bardziej zapoznać? — mruknęła, myśląc, że kocur się zgodzi i będzie chciał z nią się bliżej zakolegować. Wojownik był zdziwiony jej ogromną chęcią zapoznania, ale sam był nią uradowany. Przeskoczył z łapy na łapę, omiatając polanę ogonem. Przez moment się wahał, lecz potem miauknął:
— Dobrze — rzucił krótko, co sprawiło, że zapadła pomiędzy nimi chwilowa cisza. W oczach Krewetkowej Łapy migotały iskierki nadziei. — Chcesz się ścigać? Nie wiem, co wy robicie w tym Klanie Nocy… Może chcesz przejść się nad morze? Jest jeszcze w miarę ciepło, to ostatnia szansa na zanurzenie łap, zanim będzie się to wiązać z ryzykiem odmrożenia! — zażartował, szczerząc nerwowo ząbki.
— TAK!!! KOCHAM SIĘ ŚCIGAĆ! Masz rację, potem naprawdę może być zimno, więc trzeba skorzystać i przynajmniej zamoczyć łapy! To ścigamy się, kto pierwszy na plaży ten wygrywa! Trzy, dwa, jeden, start! — Uczennica szybko wystartowała i jak najszybciej biegła w stronę plaży, by wygrać! Kotce w czasie biegu nagle przypomniało się jak też biegła na plaże z Gąbką. Królicza Ułuda nie spodziewał się, że Krewetka tak szybko pobiegnie. Przez moment stał rozkojarzony w miejscu, a potem rzucił się pędem do biegu. Ciepły wiatr owiewał mu pyszczek, przez co na moment zapomniał o tym, że ma ścigać się z szylkretką. Przyspieszył tempa, doganiając ją w kilka uderzeń serca.
— Jak tam? Nie bolą cię już łapy? — rzucił przez ramię, wyprzedzając kotkę. Dotarł na plażę jako pierwszy, a tam spuścił głowę, biorąc głębokie wdechy. — Na Klan Gwiazdy, ale to było męczące! — zawołał, spoglądając na ciemniejące niebo. Potem zwrócił się do kotki: — To idziesz do morza? Możemy spróbować złowić jakiegoś kraba! Umiesz je otwierać?
— Kurcze wygrałeś, ale naprawdę dobrze się bawiłam! Jasne, że wchodzę do morza i tak oczywiście, że możemy spróbować złowić jakiegoś kraba, lecz nie wiem zbytnio, jak je się otwiera. — Krewetka była podekscytowana, że nauczy się otwierać kraby! Lecz nie była zbyt zadowolona, że znów nie udało się jej wygrać. Wierzy, że kiedyś jej się uda i prześcignie jakiegoś kota! — Dobra to może pokażesz mi, jak je się otwiera?
Królicza Ułuda podszedł ostrożnie do brzegu, wlepiając wzrok w falującą taflę wody. Potem, bez wahania, zaczął iść coraz głębiej i głębiej. Kroki stawiał ostrożnie, aby nie spłoszyć pobliskich stworzonek.
— Chodź, tylko powoli! Ryby i kraby są bardzo czułe na gwałtowne ruchy, więc musisz uważać, zrozumiano? Jeśli tylko jedno stworzonko poczuje zagrożenie, to powiadomi o tym swoich… kolegów i dla nas nic nie zostanie! — polecił jej, nie odwracając wzroku od ciemniejszych kształtów pływających pod powierzchnią wody.
— Dobrze, jasne! Umiem być cicho i iść bardzo powoli, by ich nie przestraszyć! — pochwaliła się. — Ale tu ich pełno, widzę, jak pływają obok nas! — zawołała, wchodząc do wody, aby przyjrzeć się bliżej rybom i krabom. Królicza Ułuda zniżył pyszczek, a powietrze, które uciekało z jego nosa, tworzyło na tafli wody niewielkie fale. Jego ogon machał nad powierzchnią wody, podczas gdy ten próbował się skupić. Nagle… plusk! Woda rozbryznęła się dookoła, a gdy już opadła, w pyszczku kremowego znajdowała się ryba.
— Cóż, może to nie krab, ale może być. Może teraz ty coś wyłowisz? — wymamrotał niewyraźnie, trzymając w zębach zdobycz.
— To i tak fajna zdobycz! Dobrze mogę spróbować, lecz nie wiem, czy mi się uda. —
Krewetka zauważyła coś pływającego koło niej i pomyślała, że to krab! Szybko zanurzyła swój pyszczek do wody, by go wyłowić. Kotce udało się coś wyłowić, lecz nie kraba, tylko także rybę… — O nie! Ja też wyłowiłam rybę no trudno mamy teraz dwie ryby, to, co teraz z nimi zrobimy?
Kocur spojrzał na nią z półprzymkniętych powiek, a potem skupił swoje spojrzenie na niebie.
— Robi się już ciemno. Ty możesz zabrać do klanu tę rybę, którą wyłowiłaś, a ja zabiorę swoją, dobrze? Tak będzie sprawiedliwie — stwierdził, wzruszając ramionami. — Przynajmniej nikt w klanie nie będzie się mógł do mnie przyczepić, że wracam do obozu z pustymi łapami! — zachichotał, delikatnie trącając Krewetkową Łapę w bok. — To… do zobaczenia. Fajnie się rozmawiało, może jeszcze kiedyś się spotkamy. Co powiesz na to, aby zgadać się na następnym zgromadzeniu? — zaproponował.
— Jasne musimy się jeszcze raz spotkać, ponieważ naprawdę jesteś super! — miauknęła z nadzieją, że jeszcze kiedyś się spotkają. Bardzo dobrze rozmawiało jej się z Królikiem. — Masz rację, tak będzie najbardziej sprawiedliwie. To do zobaczenia! Oby udało nam się za niedługo zobaczyć! — pożegnała się z Królikiem i poszła szybko do swego klanu, bo powoli robiło się już zimno.

<Królicza Ułudo?>

[1060 słów + łowienie ryb]

[przyznano 21% + 5%]

Od Krewetki (Krewetkowej Łapy) CD. Gąbczastej Łapy

Niedawno odbyła się ceremonia Krewetki… a właściwie już Krewetkowej Łapy. Dymna uczennica medyka, Gąbczasta Łapa, obserwowała ją z oddali.
— Hej, Krewetko, Krewetkunio! — zawołała po chwili, unosząc ogon w przyjaznym geście i podchodząc do niej sprężystym krokiem. Jej pysk rozciągnął się w uśmiechu, choć w oczach można było dostrzec ten sam figlarny błysk, który wtedy tak zirytował kotkę. Krewetkowa Łapa zmarszczyła lekko brwi i zadarła głowę, widocznie niepewna, jak powinna zareagować. — Dawno nie rozmawiałyśmy, prawda? — ciągnęła Gąbka z pozorną lekkością w głosie. — Nasze ostatnie spotkanie było… zaskakujące! Nieprawdaż?
— Hejka! O, ja cię znam! To ty kiedyś mnie tak bardzo obrażałaś i nie byłaś dla mnie w ogóle miła! — Krewetka wyprostowała się, patrząc na kotkę. Pomyślała, że w sumie może by się przydało zapoznać na nowo z Gąbką w lepszy sposób, ponieważ nie była zbyt zadowolona ze swojego zachowania po ostatnim spotkaniu. — Chciałabym cię przeprosić za swoje ostatnie zachowanie. Dopiero teraz zrozumiałam, że to nie było fajne i jest mi bardzo przykro.
Przyszła medyczka rozszerzyła ślepia, najwidoczniej kompletnie nie spodziewając się takich słów od młodej szylkretki.
— Na Klan Gwiazdy! Trzymajcie mnie, bo ja chyba doświadczam halucynacji! — zawołała, cofając się o krok do tyłu. Potem jednak zaniosła się śmiechem, a w jej oczach pojawił się figlarny błysk. — Żartuję! Oczywiście, że chętnie się z tobą pogodzę! Naprawdę cieszy mnie fakt, że młode pokolenia potrafią przepraszać. Doceniam — mruknęła, mrużąc ślepia. — Wiesz, chyba nie usłyszałam… albo po prostu tego nie zapamiętałam. Powiesz mi, kto jest twoim mentorem?
Kotka bardzo się ucieszyła, że Gąbka naprawdę jej wybaczyła i teraz na pewno postara się być miłą i dobrą koleżanką.
— Jasne! Moją mentorką jest Biedronkowe Pole! — mruknęła. Bardzo cieszyło ją to, że akurat jej przybrana mama została jej mentorką. Była zadowolona również z tego, że miała bardzo dobre relacje ze swoją przybraną matką i że tak się nią opiekowała. — A może chcesz coś razem porobić? Na przykład wejść do wody i trochę się popluskać? — zaproponowała. Bardzo chciała, aby Gąbka poszła się z nią pobawić i aż skakała z ekscytacji na tę myśl. Uczennica medyka była jednak zdziwiona taką postawą młódki.
— No… dobrze! Tylko musisz uważać, dopiero co zaczęłaś trening! Nie chciałabym, abyś zaczęła się topić na moich oczach, bo wtedy musiałabym cię ratować. — Pokręciła głową, wzdychając ciężko. — Ale skoro nalegasz, możemy iść. Idziesz pierwsza? — Gąbka przechyliła łebek.
— Tak! Naprawdę się cieszę, ale ja nie idę, tylko biegnę! Spokojnie, naprawdę nie musisz się o mnie martwić, nic sobie nie zrobię, będzie świetnie! — Krewetka była strasznie podekscytowana i bardzo ucieszona faktem, że dymna chciała z nią pójść nad wodę! — A masz może jakieś pomysły, w co będziemy grać w wodzie? — Miała nadzieję, że uczennica ma jakąś świetną grę na myśli, ponieważ ona sama nie miała zbytnio pomysłu na coś, co nada się na dwa koty. Obie kotki wyruszyły z obozu, a w międzyczasie Gąbka zastanawiała się nad zabawą. W końcu zaproponowała:
— A może nie będziemy wchodzić do wody? Jest już Pora Opadających Liści, robi się coraz zimniej… żebyś się tylko nie rozchorowała! Możemy poszukać na brzegu muszelek lub jakichś skorupiaków, co ty na to? — Choć Pora Zielonych Liści skończyła się stosunkowo niedawno, można było odczuć jej skutki. Na klanowych terenach zapanował większy spokój, ale klimat zaczął się nieco schładzać.
— Według mnie jakoś sobie poradzimy, w końcu nie ma Pory Nagich Drzew! A poza tym, nasze futra na pewno nas ogrzeją. I jasne! Według mnie plan z szukaniem muszelek jest super, uwielbiam muszelki, ponieważ każda jest w innym kolorze i innym rozmiarze, a jak się uzbiera jakieś piękne muszelki, można je poustawiać w swoim legowisku! — miauknęła, bardzo zadowolona z tego, że będą zbierać muszelki. Gąbka, na wzmiankę o kolekcjonowaniu, podniosła uszy.
— Nareszcie ktoś, kto mnie rozumie! Także kocham zbierać różne rzeczy. Kamyczki, piórka… co tylko wpadnie w moje lepkie łapki! — zachichotała, przyspieszając kroku. — Może chcesz się ścigać? Ale nie ma szans, że pozwolę ci wygrać! — zawołała, a w jej oczach pojawiła się iskra determinacji. — Kto ostatni nad brzegiem, ten zgniłe jajo!
Szylkretka zmarszczyła brwi.
— No dobrze, może jesteś szybsza, ale to ja na pewno uzbieram więcej muszelek od ciebie! To co, zaczynamy? Gotowi, do startu, start! — Uczennica szybko wystartowała, ale dymna była szybsza. Z całych sił próbowała ją dogonić, ale na marne. W końcu dotarły na plażę, śmiejąc się głośno.
— Och, dotarłaś pierwsza, ale trudno! Jakoś bardzo daleko od ciebie nie byłam. Teraz zbieramy muszelki, więc ten, kto uzbiera najwięcej najpiękniejszych muszelek wygrywa! — Krewetka szybko weszła do morza, by znaleźć jak najpiękniejsze muszelki. Miała nadzieję, że tym razem to ona wygra!
Czarna postanowiła nie pozostawać dłużna i zaczęła grzebać w piachu nad brzegiem.
— Krewetkowa Łapo, tylko uważaj, żeby nie wejść za głęboko! Im dalej idziesz, tym większe są szanse na to, że nagle stracisz stały grunt pod łapami! — krzyknęła, nie zaprzestając grzebać nosem w piasku. — Nie wątpię, że dobrze pływasz, w końcu my, nocniaki, mamy to we krwi! Ale… wiesz, zawsze może zdarzyć się jakiś nieprzyjemny wypadek. — Wzruszyła ramionami.
— Naprawdę, zaufaj mi, wiem, co robię i na pewno się nie utopię! A poza tym, jak ci idzie w zbieraniu muszelek, bo mi naprawdę dobrze i już mam pełno dużych i pięknych sztuk! — zawołała. Dalej zbierała muszelki, ale też bardzo na siebie uważała, by nic jej się nie stało. — A tak w ogóle to bardzo bym ci chciała podziękować za to, że się tak o mnie troszczysz, ale dobra już koniec, pokazuj mi swoje muszelki! — Uczennica szybko podbiegła do Gąbki z nadzieją, że tym razem to jej uda się wygrać. Dymna opuściła na piach wszystko, co trzymała w swoim pyszczku i zaczęła liczyć, wskazując na każdą muszelkę pazurem.
— Jeden, dwa, trzy… — mamrotała pod nosem, jej pysk wyrażał skupienie. — Jedenaście muszelek! A wszystkie takie pięknie i niepowtarzalne… — przechwalała się swoimi zdobyczami. — No, a ty? Ile masz? — zapytała, wlepiając wzrok w szylkretową uczennicę.
— No dobrze, już liczę… raz, dwa, trzy… Ojejku, ja też mam jedenaście przepięknych muszelek, więc mamy remis! — Krewetka nie była tym zbytnio zadowolona, bo chciała wygrać, ale przynajmniej udało jej się dorównać starszej koleżance.
— Dobra, to może już wrócimy do obozowiska, bo robi się zimno! To co, znów się ścigamy?

<Gąbczasta Łapo?>

[1081 słów]

[przyznano 22%]

Od Krewetki do Gąbczastej Łapy

Krewetka leżała w żłobku, obserwując wyjście na obozową polanę. Nagle pojawił się w nim cień, a zaraz potem niewielka sylwetka jakiegoś kota, którego Krewetka widziała już kilka razy. To była Gąbczasta Łapa, uczennica medyka, która niekiedy przychodziła doglądać kociąt w żłobku.
— Witajcie, żłobkowicze! — krzyknęła, robiąc kilka kroków do przodu. Gąbka zatrzymała się przed Krewetką, a potem spuściła głowę. — Maluchu! Nie za duszno wam tu? Moje zmysły chyba nie działają prawidłowo, gdy wszędzie czuć tylko mleko… — mruknęła. — Ale to nie główny powód mojej wizyty. Przyszłam zapytać, czy wszystko z wami dobrze.
Krewetka odpowiedziała:
— Tak, wszystko z nami dobrze i super się bawimy — odpowiedziała. Po tych słowach kotka chciała odwrócić się i pójść, ale wpadła na lepszy pomysł. — Może mogłabym wyryć twoją podobiznę w ziemi? — spytała. Gąbka zdziwiła się na tę propozycję, ale uśmiechnęła.
— Jasne!
Krewetka wysunęła swe pazury i spoglądając co jakiś czas na Gąbkę, zaczęła skrobać nimi po ziemi. Kotka po jakimś czasie skończyła robić portret Gąbki i spytała:
— Czy podoba ci się twój portret?
Uczennica medyka schyliła głowę, przyglądając się pokreślonej podłodze. Jakoś nie widziała w tym siebie samej.
— Eee… nie powiedziałabym. Przecież to kilka zwykłych kresek! Gdzie to ma mnie przypominać? Czy ja ci wyglądam na kota o beżowym futrze? — spytała, przekręcając głowę. Krewetka nie była tym ucieszona, ponieważ bardzo starała się nad tym rysunkiem.
— Naprawdę!? Według mnie jesteś do tego podobna, a skąd ja ci wezmę czarny kolor?! — Kotka się zdnerwowała i chciała odejść, ale Gąbka jej nagle powiedziała:
— Czemu sobie idziesz? Powiedziałam coś nie tak? — Uczennica zrobiła kilka kroków w stronę Krewetki. — Ja tylko mówię prawdę! Czy to coś złego?
Szylkretka się naburmuszyła.
— Nie, ale naprawdę się starałam! Wszyscy mi gadali, że mam talent, ale ty tego nie umiesz docenić lub mi po prostu zazdrościsz! — krzyknęła, a potem wybiegła ze żłobka. Gąbczasta Łapa zdziwiła się i pobiegła za uciekinierką.
— Hej! Wracaj! — zawołała, biegnąc w stronę Krewetki. — Może i masz talent, ale… gdzieś w sobie ukryty. Musisz ciężko pracować, żeby go ujawnić! — stwierdziła. — Praktyka czyni mistrza, nie?
Krewetka potem zrozumiała, że musi się poduczyć i powiedziała Gąbce:
— Dobra, może masz rację, popracuję trochę nad tym i będę popularna! Wszyscy w klanie będą mnie znali! — wyznała. — A teraz może trochę się pobawimy, na przykład w berka? — spytała kotka. Uczennica medyka skinęła głową, a potem delikatnie popchnęła Krewetkę nosem w stronę żłobka.
— Pobawimy, pobawimy. Tylko musisz wrócić do swojej mamy — miauknęła i obie kotki wróciły do kociarni. — Jesteś pewna, że chcesz bawić się w berka? Mam ogromną przewagę, biorąc pod uwagę, że jestem starsza, a wszystkie kończyny mam sprawne! Nie wolisz, no nie wiem, porzucać kulką mchu, czy coś?
— Nie! ja naprawdę jestem dobra i szybka, i wygram z tobą, ponieważ mam nowsze i mocniejsze kończyny od ciebie, haha! — zaśmiała się, upadając na przednie łapy.
— To tak nie działa! To, że jesteś młodsza, nie znaczy, że sprawniejsza! Ja umiem więcej, jestem bardziej rozwinięta niż ty! — stwierdziła, marszcząc brwi. Krewetka naprawdę się zdenerwowała, odbiegła od Gąbki i powiedziała:
— Naprawdę jesteś niemiła! Ja myślałam, że lubisz się bawić z innymi kotami, ale się myliłam… — wyrzuciła, a potem cała zapłakana pobiegła do swojej mamy.

<Gąbczasta Łapo?>