BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

26 grudnia 2024

Od Wisterii

Biały puch powoli zanikał, z powrotem odsłaniając przybłoconą zieleń trawnika. Śnieżna pora ponownie ustąpiła wiośnie, a zimne powietrze, drażniące jej policzki za każdym razem gdy wystawiła głowę z drzwi, zdążyło się ocieplić. Z przychodzącymi i odchodzącymi porami roku przybyło też ukojenie dla jej nerwów; z czasem pogodziła się ze stratą matuli. Niezręczna cisza towarzysząca domostwu w pierwszych momentach z powrotem zamieniła się w wypełnione chichotem miejsce. Oczywiście, nadal za nią tęskniła - czy byłaby dobrą córką, gdyby tak nie było? 
Narrator w końcu wytłumaczył, gdzie się podziewa. Przestał owijać w bawełnę, gdy po raz kolejny, obrażona, nie odzywała się do niego przez całe dnie. Peonia miała innych dwunożnych, i pewnie przez cały czas się o nią martwili... Biedni. Biedna mama. Odłączyła się od właścicieli specjalnie dla nich! Na pewno musiało ją to boleć; sama nie była wielce przywiązana do dwunogich istot w domostwie, ale przytulasy i drapanie za uszkiem zawsze były mile widziane.
Tata powiedział także, że bardzo wyrosła. Stała się pełnoprawną królewną, czy coś w deseń tych słów. Sama nie widziała wielkiej różnicy, gdy spoglądała w kałużę na posadzce przed domem - ale skoro ojczulek tak mówił, to była to prawda, w końcu jego słowo jest słowem świętym. Ale za to u rodzeństwa zauważyła zmiany. 
Towarzystwo zaczęło nad nią górować, pomimo tego, że wcześniej wszyscy nawet nie byli wyżsi od jednej z dużych doniczek w salonie. Nie jest to jednak pokaźna różnica... Może pomijając Leto, który nie wiadomo w którym momencie wystrzelił w górę, teraz uśmiechając się do niej z wysokości. Jeszcze jedna rzecz w jego przypadku była warta wspomnienia - kocurek zyskał sobie różową, świeżo zagojoną szramę na zadku, która była skutkiem nieprzemyślanego zaczepiania Amfitryty. Nie znała szczegółów. I nie wiedziała, dlaczego siostrzyczka była taka agresywna... 
Ale skoro mówimy o siostrze, to ona też wyrosła. Na pozór równała się z Wisterią, jednak jej sylwetka była bardziej zgrabna, a czarne futerko jeszcze bardziej zadbane niż wcześniej. Na mordce nadal widniał jednak grymas, a brązowe oczy wpatrywały w nią z pogardą. Gdy skupiła się na nich przez dłuższy moment, mogła zauważyć, jak jedna z powiek kotki opada, jakby tylko połowa jej ducha była zmęczona i pragnęła odpocząć. Na początku trochę ją to przestraszyło; myślała, że coś się stało, bądź jest chora. 
Narrator wytłumaczył jej, że taka się urodziła, taki jest jej dar i nie zmienia to faktu, że jest jego małą gwiazdeczką. Że wszyscy są jego gwiazdeczkami, oczkami w głowie, widokiem radującym serce.
Rudemu nie kończył się zasób epitetów, którymi określał wyjątkowość swoich dzieci. Czasem, gdy w domostwie zapadła cisza, dało się usłyszeć cichy głos Leta, który powtarzał te wszystkie piękne określenia, próbując doszukać się w nich sensu. Albo, gdy akurat wybrała się do ogródka z braciszkiem, ten opisywał jej wszystko dookoła kwiecistym językiem. Bardzo lubiła go słuchać; był jej najbliższym kompanem, podtrzymując na duchu, gdy ojczulek zajął się czymś innym. Kochała go nad życie, podobnie jak resztę rodzeństwa. Ale to z nim spędzała większość czasu, to on opowiadał jej historie podsłyszane u innych i asystował w porannej toalecie, gdy nie mogła dosięgnąć skołtunionych kędziorków na grzebiecie. Nie tak jak Celestyn, który nie rozumiał jej problemów z futerkiem czy kwiatkami, czując się dobrze tylko w otoczeniu własnej sztuki. O Amfitrycie w takich sytuacjach nawet nie myślała - ku bólu jej serduszka, nie wiedziała, dlaczego siostrzyczka tak ich nie lubi. Wolała wierzyć, że to po prostu jest jej sposób okazywania uczuć. Poprzez zęby i pazury. Może kiedyś sie to jej odmieni, i da się przytulić. 
— Wisterio? — podniosła głowę na głos ojca — Chciałabyś ze mną wybrać się do ogrodu? 
Zamrugała parę razy, przypominając sobie, gdzie siedziała. Przedmioty dwunogów nagromadzone na parapecie powoli zaczynały wbijać się w jej boki, na co skrzywiła mordkę w dyskomforcie. Może rzeczywiście wyrosła, jej ulubione miejsce chyba przestało mieścić jej łaciatą sylwetkę. 
— Z chęcią — uśmiechnęła się do rudego — Za momencik przyjdę. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz