Może i nie churchała jak jej towarzyszka, lecz ciągle było jej duszno. O wiele prościej było jej złapać zadyszkę, gdy goniła za zwierzyną, a do tego gorzej jej się spało. Niestety, oznaczało to nieuchronne odwiedziny u medyka, choć bardzo nie lubiła tego robić. I, jak szybko spostrzegła, przychodząc do legowiska tylko dokładała innym roboty...
Przywitał ją już na starcie kaszel dobrze znanej Skałki, która starała się zakrywać łapkami pyszczek tak w taki sposób, by nie zarażać zbyt wielu innych kotów. Rzuciła koleżance nieśmiałe powitanie, które tu odwzajemniła, choć nie była tu z celem urządzania sobie pogadanki. Jeśli już musiała wziąć jakieś zioła, chciała zrobić to raz, porządnie i nie odwiedzać tego legowiska przez parę następnych sezonów. Jeśli jej szczęście dopisze, oczywiście.
— Świergot? — miauknęła, rozglądając się w poszukiwaniu jasnobrązowej kotki.
— Świergot jest zajęta, ale ja mogę ci pomóc — odwrócił się w jej stronę jeden ze stróży, który do tej pory siedział odwrócony do niej tyłem. Nie był to jednak znany jej Orzeszek – tego pysk i dwójkę ciekawskich oczu dojrzała dopiero po dłuższej chwili, gdy kocur podniósł głowę znad sortowanych przez siebie ziół.
— To... Jaki masz problem? — dopytał Puma, gdy przez parę dłuższych uderzeń serca nie otrzymał odpowiedzi.
— Ciężko mi się oddycha jakoś — mruknęła i zaprezentowała. Jej oddech był nierównomierny, charczący i nieprzyjemny dla ucha. Myślała, że powinna powiedzieć więcej, ale asystent nieobecnej medyczki tylko skinął głową i bezgłośnie odszedł w stronę składziku z ziołami, wypatrując konkretnego leku. Kajzerka zaczęła machać ogonem, lecz czekała cierpliwie, aż kocur odnajdzie odpowiednie zioło. W trakcie zaczęła przyglądać się legowiskowi.
Nie wywierało na niej najlepszego wrażenia. Unosił się w nim duszący zapach, typowy dla takich miejsc, ale drapiący ją w nos. Nie było w nim dużo miejsca zarówno dla medyków, jak i jakichkolwiek odwiedzających – była to raczej obskurna przestrzeń, w której jednak musiały zmieścić się wszystkie potrzebne medykamenty i legowiska. Może dlatego pod łapami kotów wiło się wiele niedbale ułożonych kupek liści czy kwiatów, jakby tylko czekały, aż ktoś przez przypadek je zdepcze lub rozniesie po całej podłodze.
— Wyglądacie, jakby przydała się wam pomoc — mruknęła półżartem, siadając na swoim miejscu, zmęczona ciągłym staniem. Puma wciąż przeszukiwał składzik i zdawało się kocicy, że jeszcze chwilę mu to zajmie.
— Cóż... Brak Murmur i Poranka na pewno dał nam w kość — wyznał Orzeszek, wzdychając. — Dodatkowo ta Pora Nagich Drzew nie była najlepsza dla roślin. Śnieg utrzymywał się długo, zatrzymując rośnięcie jakichkolwiek ziół... Wielu brakuje.
Ten wywód wcale jej nie zdziwił, choć Kajzerka poczuła żal do asystentów. Tak, słyszała o tym co nieco... Przed jej przyjściem do Owocowego Lasu zbiec z niego miała grupa kotów, w tym medyczka ze swoim uczniem. Czasem zdarzało się zastanawiać kocicy, czy to był powód, dla którego została przyjęta? Strata młodzików rozmiękczyła serce owocniaków na tyle, by spróbować zastąpić dziurę po nim samotnej matce z kociakiem? Szybko jednak otrząsnęła się z tych myśli. Nie było co myśleć o takich rzeczach. Liczyło się, że tu była i nic nie było od tego ważniejsze.
— Mam — szepnął do siebie Puma, w końcu dobierając się do nieco pomarszczonych, błękitnych jagód. Złapał kilka z nich i wysypał je przed kocicą. — Powinny pomóc — dodał.
— A dobre to? Nie wygląda na takie złe — zapytała, przypatrując się owocom.
— Różnie mówią — mruknął krzątający się wokół Orzeszek. — Jedni że słodkie, inni że kwaśne, jeszcze inni że nawet nieco pikantne. Słyszałem, że dla których smakuje jak iglaste drzewo.
— Iglaste drzewo? — zapytała ze zdziwieniem i zmarszczyła nos.
— Spróbuj, to się przekonasz. — Wykonał koci odpowiednik wzruszenia ramionami. — Nigdy nie jadłaś jałowca?
— Może? Ale to musiało być dawno. Nie lubię ziół — skwitowała i pochyliła się nad jagodami. No cóż, musiała i tak je zjeść, czy tego chciała czy nie. Chapsnęła wszystkie trzy naraz i zaczęła przeżuwać, skupiając uwagę na ich smaku, by zdać raport koledze. Ktokolwiek mówił, że smakuje drzewem... Miał rację.
— Taka słodsza sosna — wybełkotała z pełnym pyskiem, po czym przełknęła lek.
— Mówiłem! — miauknął trochę za głośno Orzeszek, jednak rozmowę dwójki przerwał Puma, zwracając się do swojego znajomego:
— A mógłbyś sprawdzić, co tam u Cierń? Może potrzebuje zmiany opatrunku? — mruknął do czarnego. Na jego pysku pojawił się grymas.
— Pójdę, pójdę. Nic więcej nie potrzebujesz, Kajzerko? — zapytał jeszcze, gdy wspólnie wychodzili.
— Nie, nie... Ale zdaje mi się, że wy potrzebujecie — zwróciła się w jego stronę, zatrzymując Orzeszka, który szedł już w stronę legowiska zwiadowców. Jej wzrok mówił jasno, by kontynuowała, więc tak też zrobiła: — Mówiłam na serio z tą pomocą. Mogłabym porobić co nieco, co tam chcecie! Po patrolach i tak nie mam za dużo do roboty odkąd zostałam wojowniczką — zaproponowała koledze, który wyglądał na nieco zaskoczonego tymi słowami.
— Hm... Na pewno trzeba by było odnowić zapasy. Pora Nowych Liści już zaczyna się na dobre, a wraz z nią czeka na nas wiele gotowych do zebrania ziół. Przydałaby się dodatkowa para łap...
— No to już macie mnie! — miauknęła entuzjastycznie Kajzerka, wywołując tym samym uśmiech na pysku stróża.
— Jutro o poranku? Im szybciej się tym zajmiemy, tym lepiej.
— Jeśli zdołasz mnie obudzić...
Orzeszek wypuścił rozbawiony powietrze nosem.
— Postaram się. Powiem Sówce i Lśniącej Tęczy, by nie zabierali cię na żaden patrol — powiedział na odchodne, kierując już łapy w stronę jednego z drzew. — Do zobaczenia!
— Papatki! — odmiauknęła, jeszcze chwilę obserwując, jak kocur wspina się po drzewie na samą górę, ku jej zaskoczeniu, całkiem dobrze, jak na stróża. W końcu jednak straciła nim jakiekolwiek zainteresowanie. Ziew... To była dobra pora na popołudniową drzemkę...
Wyleczeni: Kajzerka, Skałka, Cierń
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz