BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 grudnia 2024

Od Szałwika CD. Czereśni (Czereśniowej Łapy)

Kociak chichotał pod nosem, uciekając ile sił w jego małych, kluskowatych łapkach. Z natury był szybki, a wolny start Czereśni sprawił, że ta znajdowała się daleko w tyle. To tylko wywołało jeszcze szerszy uśmiech na jego pyszczku. "Nigdy mnie nie dogoni, nigdy przenigdy!" — przechwalał się w myślach.
Tak wesoło zwiewając, Szałwik nawet nie zauważył, kiedy znalazł się w kącie żłobka. Chcąc pobiec w drugą stronę zdał sobie sprawę, że otaczała go roślinna ściana, z drugiej strony podobna, a jedyną możliwą drogę ucieczki odcinała mu... stojąca w przejściu Czereśnia.
Ups!
Kotka uśmiechała się z satysfakcją, powoli podchodząc do złapanego w sidła malca bliżej. O nie! Musiał coś szybko wymyślić! Rozglądając się wokół zdawało mu się, że jedyną drogą ucieczki była ta, którą utoruje sobie sam... Niewiele myśląc, Szałwik odwrócił się na pięcie i zatopił pysk w krzewie, starając się przez niego uciec na zewnątrz. Nie przewidział jednak, że splątane trzciny i sumaki stanowiły o wiele gęstszą barierę, niż mu się początkowo zdawało... Jedyne, co wywołał jego ruch, to chwilowe zadziwienie Czereśni, która prędko dobiła do księcia, by ceremonialnie dotknąć go łapą na znak swojej wygranej. Szałwik z dozą rozczarowania opadł na ziemię, wyciągając nos z liści. Nie taki był jego plan...
Leżał tak przez parę dłuższych uderzeń serca na ziemi, stawiając pytanie o kontynuację ich zabawy. W końcu jednak maluch zerwał się na równe łapki. A kiedy już to zrobił, popędził przed siebie z prędkością prawdziwego zająca!
— I tak cię złapię! — miauczał radośnie, rzucając się w pogoń za nową przyjaciółką.

***

Zbliżał się wyjątkowo ważny dzień – ceremonia! Być może nie była to jego własna, lecz wciąż na tyle istotna, by się nią przejmował. Tego dnia uczennicami miały zostać Czereśnia i Kuna! Z jednej strony smuciło Szałwika, że żłobek wkrótce odchudzi się o dwa kociaki, lecz z drugiej ekscytowała go myśl o rozpoczęciu prawdziwego, wojowniczego treningu przez dwie jego koleżanki. Jakże on im zazdrościł! Chciałby móc w końcu zobaczyć na własne oczy tereny Klanu Nocy, a także wszystkie zwierzątka, rośliny i miejsca, o których wielokrotnie słyszał, lecz mógł je sobie tylko wyobrażać. Miał nadzieję, że bycie uczniem nie sprawi, że kotki (a w szczególności Czereśnia) stracą czas i ochotę na rozmowy z kociakami. Był taki ciekaw, jak wyglądał świat poza obozem i potrzebował wszystkich możliwych informacji!
Oczywiście, nie mógł stawić się pod wielkim sumakiem i obliczem swojej prababci, wyglądając tak roztrzepanie! Próbował doprowadzić swoje futerko do porządku sam, pozbywając się z niego wszystkich drobin kurzu, piachu i innego pyłu... lecz było to za duże wyzwanie. Po kilku intensywnych próbach dokładnego wymycia się, w końcu Szałwik się poddał i poprosił o pomoc swoją mamę, która też prędko spełniła jego prośbę. Wyglądał pięknie i schludnie! Z pewnością odpowiednio, by pokazać się reszcie klanu na ceremonii.
Wyszedł z resztą swojego rodzeństwa (i trzymającą na nich oko Mandarynkowym Piórem), by zabrać swoje miejsce, gdy tylko rozbrzmiał głos Sroczej Gwiazdy. Przez całe zebranie Szałwik obserwował i słuchał uważnie słów przywódczyni. Na szczęście widoku nie przysłaniał mu żaden wojownik, więc widział wszystko wręcz doskonale. Wojownika, któremu przyszło szkolić Kunią Łapę, znał z widzenia, co bardzo go zadowoliło. Siwa Czapla wyglądał na kota lubiącego dobrą zabawę! Ta, która jednak została mentorką Czereśniowej Łapy... Cóż, niezbyt ją kojarzył. Wydawała się starsza od poprzednika, bardziej doświadczona i (niestety!) o wiele poważniejsza. Och, biedna Czeresieńka! Szałwik miał nadzieję, że wyraz pyska Biedronkowego Pola nie odzwierciedlał jej charakteru...
Kiedy tylko ceremonia zakończyła się, Szałwik ruszył z miejsca, by porozmawiać z koleżankami. Zdziwił się, gdy mama złapała go wtedy za kark i przysunęła bliżej. Nie miał czasu na jakieś głupotki! Czereśnia i Kuna już wyszły z obozu w towarzystwie ich nowych nauczycieli i nie było mowy, by je teraz dogonił...
— Chciałem z nimi pogadać! — bulwersował się kociak.
— Idą teraz zobaczyć tereny, poznać granice — tłumaczyła mu Mandarynkowe Pióro łagodnym głosem. — Nie mają teraz czasu na pogaduchy.
Pyszczek Szałwika skrzywił się ze smutkiem.
— A kiedy wrócą?
— Zobaczymy. Musisz ich wypatrywać — mruknęła półżartem, zbierając swoje pociechy z powrotem do żłobka na wzór reszty wojowników i uczniów, którzy znikali w progach legowisk.

Malec wziął to sobie jednak do serca. Co parę chwil wyglądał, czy może świeżo upieczone uczennice już nie wróciły do obozowiska i za każdym razem, gdy wejście okazywało się puste, jego niezadowolenie było takie samo. Ileż on mógł czekać! Czy terytorium nocniaków było tak duże, by jego obejście zajmowało calusieńki wschód słońca? Czy w ogóle Kuna i Czereśnia miały zamiar wrócić tego dnia? Miał wielką nadzieję, że tak! Inaczej by chyba wykitował ze zniecierpliwienia!
W końcu, po długim czekaniu, jego ślepka przyciągnął widok dwóch szylkretek na drodze do obozu. Szałwik wypadł z kociarni jak burza, by wyjść na spotkanie swojej koleżance, zanim ta jeszcze na dobre postawiła łapę w obozie. Czekał na nią z błyskiem w oczach i szerokim uśmiechem.
— Czeleśnio- znaczy się, Czeleśniowa Łapo! Jak było na terenach? Widziałaś wszystko? Spotkałaś się z jakimś dzikim zwierzem? Może lisem albo, o, o! Borsukiem? Upolowałaś coś? Uczyłaś się walczyć? — zasypał ją gromem pytań, nie mogąc się zdecydować na tylko jedno. — Proszę, musisz mi wszystko opowiedzieć! — miauknął głośniej, unosząc wysoko do góry puszysty ogon. Nie mógł się już doczekać, aż usłyszy od Czereśni, jak było na jej pierwszym treningu!

<Czereśniowa Łapo?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz