BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 sierpnia 2025

Od Czereśniowego Pocałunku CD. Czyhającej Mureny

Czereśniowy Pocałunek wpatrywała się w swoją ukochaną kotkę. W tę samą, którą nieświadomie skrzywdziła – przez własną niewiedzę, przez to, że zbyt późno zrozumiała, co naprawdę czuje. Czuła się jak potwór. Jak coś, co nigdy nie powinno było się narodzić. Coś odrażającego, brudnego, niegodnego miłości. Dlaczego nie mogła być jak inne kotki? Dlaczego nie mogła po prostu zakochać się w którymś z kocurów, w Szałwiowym Sercu? Gdyby to zrobiła, może uniknęłaby całego tego bólu. Może nie musiałaby dziś patrzeć w oczy Mureny i tłumaczyć się ze złudzeń, które sama stworzyła. Ale nawet wśród kotek kochających kotki nie była taka jak one. Bo nie kochała Mureny tak, jak tamta tego pragnęła. Czereśnia czuła, że problem nie leżał w Murenie – leżał w niej. To ona była złamana, ona była... niekompletna. Plugawa. Niezdolna do pokochania drugiej istoty tak, jak na to zasługiwała. Nie umiała kochać tak, jak Murena potrzebowała. Jak marzyła, by była kochana. Nie wiedziała, co z nią jest nie tak. Ale wiedziała, że to wszystko musi się wreszcie skończyć. Wzięła głęboki wdech. Uniosła głowę i utkwiła wzrok w przestrzeni przed sobą. Łąka, która wiosną rozkwitała tysiącami barwnych kwiatów, teraz była martwa. Szara. Zwiędła. Trawy przyklękły pod ciężarem rosy, a kwiaty, które kiedyś pachniały słodyczą, teraz opuściły głowy ku ziemi. Zwiędło wszystko – tak samo, jak relacja Czyhającej Mureny i Czereśniowego Pocałunku. Ale czy tak naprawdę miało co więdnąć? Czy coś w ogóle zdążyło zakwitnąć? Szylkretowa nigdy nie darzyła księżniczki prawdziwym, romantycznym uczuciem. Na początku tylko próbowała sobie je wmówić. Z desperacji. Ze strachu, że jeśli ich relacja się nie zmieni, to ją straci. Ale przez ten egoizm... skrzywdziła ją.
— Mureno, masz rację. — Jej głos drżał, ale mówiła jasno. — To wszystko jest niewłaściwe. Niewłaściwe jest to, co ja robię. Ale ty... to nie twoja wina. To wszystko... to ja. To ja jestem tą, która nie potrafi kochać. Nie rozumiem siebie. Kocham cię – tak, kocham cię i Szałwiowe Serce. Ale to uczucie... ono jest czysto platoniczne. A może nawet przez chwilę było rodzinne.
Zamilkła na moment. Z trudem przełknęła ślinę, czując, jak łzy pieką ją pod powiekami.
— Nie chciałam cię stracić. Byłam pewna, że z czasem moja wdzięczność, mój podziw dla ciebie, przerodzą się w coś więcej. W miłość, na jaką zasługujesz. Ale... oszukiwałam samą siebie. Przepraszam, że taka jestem.
Zrobiła krok w stronę Mureny, ale zaraz się cofnęła.
— Zasługujesz na to, by być kochaną. Tak naprawdę. Powinnaś znaleźć kota, który obdarzy cię uczuciami, na jakie zasługujesz. Będzie przynosił ci śliczne muszelki, zabierał na nocne spacery pod księżycem, a każdego ranka będziesz budzić się z nową zdobyczą u boku. I wtedy ten ukochany będzie przy tobie – będzie czyścił ci futerko z czułością.
Czereśnia uśmiechnęła się smutno.
— Ale ja... ja nie jestem w stanie być tym kotem. Choćbym bardzo chciała, nie mogę myśleć tylko o sobie. Nie mogę trzymać cię przy sobie, pozwalając ci marnować czas na coś, czego nigdy ci nie dam.
Zacisnęła powieki.
— Chcę pozostać twoją najlepszą przyjaciółką. Jeśli mi pozwolisz. Ale muszę pozwolić ci odejść. Bo kocham cię – naprawdę – jak najcudowniejszego kota w moim życiu.
Zakończyła i uniosła wzrok na kotkę.
W oczach Czereśniowego Pocałunku iskrzyły się łzy, a mimo to na pysku błąkał się słaby uśmiech. Wiatr poruszył jej futrem, zwinął się między długimi kosmykami sierści. Dreszcz przeszedł ją po grzbiecie, kiedy łagodnie zamknęła oczy, czując, jak świat wokół milknie.

<Mureno?>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)