BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 24 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 sierpnia 2025

Od Guziczka CD. Kurki

— Już… wstaję. – Kurka podniósł swoje ciało i rozciągnął się. Guziczka bardzo ucieszył ruch ze strony towarzysza. Mogli wyjść!
Cierpliwie czekał, aż ten zje, chociaż przebierał łapkami gotowy na kolejne przygody. Oh, bardzo pragnął być już duży i móc wychodzić tak po prostu!
— To co? Wychodzimy? – zapytał, gdy Kurka wreszcie zjadł.
— O ile twoja mama pozwoli. — odparł.
No tak, mama… Ostatnio Guziczek był troszkę bardzo niegrzeczny… Więc Kajzerka wkurzyła się i zakazała mu wychodzenia. Zamknęła go w tym nudnym miejscu! Ale oczywiście, że kocur miał plan.
— Nie wiem, czy nam pozwoli — przyznał — Ale nie musi wiedzieć!
Kurka spojrzał na Guziczka i pokiwał głową. Kocur już był przygotowany na jakąś lekturę o tym, że tak nie wolno, ba! Miał nawet w głowie plan B, bo przecież mamusia pozwala mu wyjść do tatusia! Naprawdę młody był gotowy na wszystko, mimo to uciszył się, że nie musiał nad tym długo prawić, bo wtedy Kajzerka na pewno zauważyłaby coś dziwnego! I w ogóle już nigdy by ich nie wypuściła!
— Jak chcesz to zrobić?— zapytał — Nie wykopiemy już drugiej dziury, ciocia Kajzerka nam nie da. — zauważył. Jednak oczywiście, że Guziczek był na to przygotowany. Dlatego nachylił się ku towarzyszowi i szepnął:
— Poczekamy, aż mama uśnie na chwilę i się wymkniemy.
— No dobra. I co będziemy robić na zewnątrz?
— Widziałeś kiedyś, jak to wszystko wygląda u medyka? — zapytał z uśmiechem.
Oczywiście, że właśnie to chciał zobaczyć! Chciał poznać cały obóz, a najlepiej i miejsca poza nim, tylko samemu… Samemu to było nudne, ale teraz kiedy ma Kurkę… Teraz może wszystko! Nawet podbić cały koci świat! I będzie nimi wszystkimi rządził. No, oprócz Kurki, Kurka będzie rządził razem z nim, albo nie będzie musiał się go słuchać… Jeszcze o tym pomyśli…
— Nie. Brzmi ciekawie. — Z jego rozmyślań wyrwał go głos przyjaciela — A ty? Ty widziałeś? – Guziczek pokręcił głową na nie. – To musimy to koniecznie zobaczyć!
— Aha! Zostaje tylko… — Guziczek zerknął na mamę, ta właśnie myła jego siostrę.
Wiedział, że obiecał być już grzeczny, wiedział, że robi źle… Ale przygoda była dużo bardziej ekscytująca niż siedzenie tutaj…
— Poczekać na odpowiedni moment.
— Masz rację, a do tego czasu… — Kurka rzucił się na towarzysza i zaraz zaczęli przepychankę. Pewnie dla reszty ich chaos nie wyglądał już nawet podejrzanie.
Przepychali się tak, aż wreszcie Kajzerka zasnęła. Guziczek wiedział, że tylko na chwilę, że to z wycieńczenia. Powinien jej pomagać… Ale zamiast tego szturchnął przyjaciela i razem jak najciszej mogli, wydostali się poza żłobek. Kocur odetchnął świeżym powietrzem i spojrzał na towarzysza.
— Chodźmy, szybko — mruknął półszeptem.
Biegiem pobiegli do dziupli, wspięli się na nią szybko i zajrzeli do środka. Guziczkowi oczy rozbłysnęły. Widział, jak kotki kręcą się między innymi, chciał nawet wejść do środka, ale gdy zerknął na Kurkę, tamten rozglądał się spanikowany. Już wcześniej wydawał się przybity, ale teraz…
— Kurko? Możemy wrócić? — chociaż pomysł mu się nie podobał, nie chciał, by przyjaciel miał kłopoty. A jeśli przez niego ojcowie kocura na niego nakrzyczeli?
— Nie, nie… — pokręcił głową. — Wkradnijmy się. Zobaczmy z bliska
— Wyglądasz, jakby to ciebie musieli obejrzeć z bliska. — westchnął. — Wycofajmy się…
— Cykorzysz?
— Co? — Guziczek zamrugał kilka razy i zaraz pokręcił głową. — Nigdy! Jak chcesz, to idziemy. — mruknął, ponownie podchodząc do dziupli.
Musiał być cierpliwy, co było trudne. Wzrok ciągle rozbiegał się pomiędzy tym co widział, a przecież musiał pilnować medyczki…
— Daj znać, jak będzie czysto — mruknął do towarzysza, pokonany ciekawością. — JA zapoznam się z terenem. — wmówił im obojgu.

<Kurko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)