BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 24 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

26 sierpnia 2025

Od Wieleniej Łapy CD. Słonecznego Fragmentu

Jej oczy zmrużyły się w szparki. Bardzo nie lubiła, gdy ktoś ją pouczał - przynajmniej w tematach innych niż umiejętności czysto fizyczne. Słowa kocura brzmiały jak rada na przyszłość. Rada, bądź spekulacja, że każdy z wpływem mijających księżyców staje się taki sam. Odsuwała od siebie tę myśl, nie chcąc nigdy zmieszać się z tak prostymi, tak niepotrzebnymi kotami, za jakie uważała część członków klanu burzy; przecząc samej sobie i udowadniając przewodnikowi, że i jej akceptacja nie przychodzi łatwo.
— Wszystko zależy od tego, jakie wieści inni przynoszą — szepnęła, niby do siebie. Poczuła na sobie spojrzenie przewodnika. — Jak myślisz… Czy trudno jest pozostać otwartym na świat, gdy wszystko, co słyszysz, jedynie karmi twoje przekonania?
Kroki Słonecznego Fragmentu ustały na moment. Obejrzała się przez ramię, spoglądając na niego uważnie, aż ponownie nie ruszył do przodu.
— Na pewno w jakimś stopniu. Co… Co masz przez to na myśli?
Jej wąsy zadrżały. Zniknęli w przejściu do obozu; Wielenia Łapa wysunęła się nieco do przodu, chcąc już zakończyć rozmowę i dać nura do legowiska uczniów.
— Nigdy nie zastanawiałeś się, czy słowa innych zawsze są szczere? Czy jedynie mają na na celu utwierdzić nas w tym, w co wierzymy?

***

Dnie po zabiciu Pajęczej Lilii mijały jej wolno. Jak gdyby w oczekiwaniu, aż ktoś się dowie; aż ktoś zacznie ją oskarżać i wszystko się posypie. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Koty pogrążyły się w żałobie, jedne mniej, drugie bardziej, i wszyscy zostawili ją w spokoju. Z bezpiecznej odległości obserwowała ich reakcje.
Słyszała ich szepty; nie każdy wierzył w to, że jej śmierć była tylko przypadkiem. Każdego podejrzliwego kota trzymała pod czujnym spojrzeniem. Mimo całego tego stresu była z siebie dumna - czuła, że ciotka też by była z niej dumna. Ba, wręcz wiedziała to. Nocami śniły się jej dumne słowa. Budziła się ze słodkim smakiem satysfakcji na języku, czując, że wreszcie ma nad innymi jakąś władzę. Może nie taką, jaką by chciała, ale to dopiero początki. Miała czas, aby stać się lepszą.
Czas. Czas bycia uczennicą powinien się już kończyć. Jednak i to się ciagnęło; po morderstwie jej treningi przestały być aż tak liczne. Dryfujący Fluoryt nieco… Zamknęła się w sobie, znikając gdzieś ze swoim bratem częściej, niż wychodziła z Wielenią Łapą na lekcje. Irytowało ją to. Wojowniczka obiecała jej test, obiecała koniec nauk - a ona jedynie odsunęła to w czasie. Dlatego postanowiła wziąć sprawę we własne łapy. Zgłaszała się do patroli, mówiąc, że Dryfujący Fluoryt gorzej się czuje, a w obozie pomagała wręcz za dwóch. Można by było powiedzieć, że wpasowała się w klanową społeczność. Rozmawiała z większą ilością kotów, poznawała ich nowych członków… Nie wszystkie jej słowa były szczere, ale miała wrażenie, że nie jest już dla nich tak obca jak wcześniej.
Jednak same patrole… Nie pomagały. Polować umiała dobrze - brakowało jej doszlifowania innych umiejętności. Z tego powodu, gdy tylko dojrzała na polanie znajome, kremowe futro, skierowała kroki właśnie w jego stronę.
— Słoneczny Fragmencie — miauknęła cicho, zwracając uwagę kocura. Przewodnik odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął lekko.
— Cześć, Wielenia Łapo! Co się tu sprowadza?
Zamrugała, jeszcze raz obmyślając słowa, które miała powiedzieć.
— Potrzebowałabym pomocy — wymamrotała. Brwi kocura uniosły się pytająco; strzepnęła uchem i kontynuowała prędko — Dryfujący Fluoryt źle się czuje, a obiecała mi dzisiaj lekcję w podziemiach… Chciałam spytać, czy może mógłbyś ją wyręczyć? Bardzo mi na tym zależało…


<Słońce?>

[543 słowa]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)