— Prążku? — mruknęła cicho, trącając go delikatnie łapą w kark. Kocur wymamrotał coś niewyraźnie pod nosem, a potem zakrył pyszczek łapą, jakby jej głos był dla niego jak uporczywy promień, który raził prosto w oczy. — Prążkowana Kito — powtórzyła już poważniej, nachylając się nad jego głową, próbując wyrwać go ze snu za pomocą pociągnięć szorstkiego języka za uchem. Srebrny wojownik w końcu uchylił powieki, zerkając na nią półprzytomnie.
— Tak? — wymamrotał. Zalotna Krasopani uśmiechnęła się łagodnie, lekko przechylając głowę w bok. Choć była z kocurem już od kilkudziesięciu księżyców, jej uczucia wobec niego wciąż pozostawały świeże. “Czy to nie piękne?” – pomyślała, ilustrując sobie przed oczami ich wspólne chwile.
— Pójdziesz ze mną na spacer? — zapytała miękkim tonem. Naprawdę chciała wyjść z nim na chwilę, by poczuć śnieg pod łapami i spędzić wspólnie czas, zwłaszcza że ostatnio rzadko mieli czas tylko dla siebie. Było coraz chłodniej, zwierzyny ubywało. Często trzeba było najeść się jedynie wychudzonym kąskiem, a i tak nie zawsze starczało dla wszystkich. Wojownicy musieli wytężać swoje zmysły na każdym patrolu, aby, nie daj Mroczna Puszczo, ktoś zmarł z głodu. Oprócz tego Zalotka miała przecież nowego ucznia – Pszczelą Łapę.
Prążkowana Kita zmrużył oczy, rozważając jej propozycję.
— Przepraszam Zalotko, ale chyba wolałbym odpocząć — westchnął, przewracając się na brzuch i kładąc pyszczek na łapach. — Miałem dzisiaj ciężki dzień, wiesz? Wstałem bardzo wcześnie na poranny patrol. Było strasznie zimno, a śnieg… — urwał na moment, mrużąc ślepia. — A śnieg przyklejał mi się do łap. — Z płuc wypuścił powietrze, wzdychając przy tym cicho. Uśmiech szylkretki powoli zgasł, zastępując się jedynie zgorzkniałym grymasem.
— No nic. Przejdę się sama. — Jej głos był spokojny i wyrozumiały, lecz gdzieś w jego głębi czaił się zawód.
Podniosła się powoli z posłania, otrząsając resztki mchu i piór z futra, i ruszyła powoli w stronę wyjścia. Tuż przed progiem obejrzała się jeszcze przez ramię, ale srebrny leżał już z zamkniętymi oczami, próbując na nowo się zdrzemnąć. No nic… przecież miał prawo być zmęczony. Przejdą się razem kiedy indziej.
***
TW: Opis walki
Wędrowała wśród śnieżnych zasp, a lodowe kulki oblepiały jej łapy, przyklejały się do sierści na brzuchu, a chłód powoli wgryzał się w skórę. Stawiała kroki ostrożnie, mrużąc oczy, a na jej pysku malował się wyraz skupienia, może nawet złości. W zębach niosła w miarę dobrze odżywioną piszczkę, którą upolowała jakiś czas temu. Spacer, który miał być chwilą wytchnienia, szybko zmienił się w pełne napięcia maszerowanie, jakby właśnie szła na jedną z nieprzyjemnych misji. Myślała, że wybaczy Prążkowi brak energii, lecz paskudne warunki Pory Nagich Drzew szybko dały jej w kość. Czuła się zirytowana i rozczarowana. W jej głowie krążyły myśli, których nie chciała. Z każdym dniem zdawało jej się, że jej rodzina oddala się od niej coraz bardziej. Ilekroć próbowała się do nich zbliżyć – zawsze kończyła sama i jeszcze bardziej pokłócona. Miała dość tego ciągłego poczucia pustki i zawodu, tego udawania, że wszystko jest w porządku. Och, gdyby tylko los dał jej jeszcze jedną szansę… gdyby mogła mieć kolejne kocięta… Tym razem wychowałaby je lepiej. Zdecydowanie lepiej.
Właśnie wtedy, gdy zatopiła się w myślach, usłyszała śmiech. Cichy i na pewno koci, ale nie pojedynczy – to było kilka głosów naraz. Podniosła głowę, a jej uszy stanęły czujnie. Nie była w pobliżu żadnej granicy, więc patrol innego klanu raczej nie wchodził w grę. Może jacyś z jej pobratymców tędy wędrowali? Z całą pewnością nie była jedynym kotem, który chodził na samotne spacery. Spróbowała to zignorować i iść dalej, ale śmiechy stawały się coraz to wyraźniejsze. Pomiędzy nimi wybijało się także ciche mamrotanie i szepty, których Zalotna Krasopani nie potrafiła dosłyszeć. Finalnie obejrzała się przez ramię, ale za sobą dostrzegła tylko rząd gęstych, wysokich drzew iglastych, których gałęzie uginały się pod ciężarem śniegu. Ruszyła dalej przed siebie, jednak nie zaszła za daleko.
Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, poczuła, jak coś uderza ją w bok. Wypuściła zwierzynę z pyska, a pazury, ostre i chłodne, przejechały jej po skórze, rozdzierając ją. Posoka niemalże natychmiast splamiła jej śnieżnobiałe futro na brzydki, szkarłatny kolor. Wojowniczka syknęła, odwracając się błyskawicznie, gotowa do kontrataku. Tuż obok stał wysoki, barczysty kocur o burej sierści i kamiennej twarzy, która nie zdradzała żadnych emocji. Jego pazury wciąż były wysunięte, a kropelki, które na nich osiadły, brudziły teraz posadzkę. Za nim, w niewielkiej odległości, stała smukła, wysoka kotka o całym białym futrze, a obok niej rudzielec przeciętnej postury, wpatrzony w szylkretkę zimnym spojrzeniem. Zalotna Krasopani zmrużyła oczy, a jej ogon drgnął. Zmarszczyła brwi i bez namysłu rzuciła się na burego samotnika, czując, jak gniew zawładnął jej ciałem.
Kompletnie przeceniła swoje siły. Już w chwili, gdy chwyciła burego za kark i wbiła w niego zęby, poczuła, że to był błąd. Nie zdążyła nawet mocniej go szarpnąć, kiedy od boku wpadł na nią rudy samotnik. Wyrwał ją z uścisku, odciągając od swojego towarzysza. Na swojej skórze poczuła nagle silny, ostry ból – kocur wgryzł się w jej ramię, a z gardła wyrwało się krótkie, urwane warknięcie. Zareagowała instynktownie i szarpnęła się, obracając w miejscu, by drasnąć go pazurami w brzuch. Rudy zasyczał, odruchowo rozluźniając uścisk, co dało jej chwilę na wyrwanie się. Odepchnęła go, ale nie zdążyła nawet nabrać oddechu. Walka jeden na dwóch nie była wcale taka łatwa. Ledwie stanęła na łapy, a już poczuła, jak coś rozdziera jej drugi bok. Ostry, piekący ból zwiastował, że bury ponownie zaatakował, był jak cień. Nie zastanawiając się nawet, chwyciła zębami za jego ucho, bezlitośnie je wyrywając. Krew wypełniła jej podniebienie. Skrawki futra wisiały w powietrzu, a czas na chwilę przystanął.
Nagle samotnik warknął, potem rzucając się na nią całym swoim ciężarem. Oboje przetoczyli się po zmarzniętej ziemi, aż zatrzymali się pod łapami śnieżnobiałej kotki. Ta spojrzała na nich z pogardą i cofnęła się o kilka kroków. Prychnęła, jakby sam widok ich zmagań pobrudził jej zadbane futro. “Żałosne” – przemknęło przez myśli Zalotki. Nie zdążyła nic zrobić, a łapa kocura uderzyła go w pysk z taką siłą, że obraz przed jej oczami aż zadrżał. Ostry ból przeszył jej głowę, a po chwili poczuła, jak coś ciepłego i klejącego spływa jej po kufie. Krew barwiła śnieg, a także jej futro na odcień głębokiej czerwieni. Kaszlnęła, a metaliczny posmak rozlał się po jej języku. Silne łapy samotnika zacisnęły się na jej szyi, a wojowniczka poczuła, jak powietrze ucieka z jej płuc. Przed oczami dostrzegła mroczki, które stopniowo pochłaniały jej wizję. Słyszała własne serce, które, mogłoby się wydawać, że z każdą chwilą biło coraz wolniej. Myśl, że to już koniec, przeszyła jej umysł. Umrze tutaj, pokonana przez dwóch obcych, a jej ciało prędko zasypie śnieg. Zamknęła oczy, ale wtedy coś się zmieniło. Usłyszała kroki, a uchylając ślepia, dostrzegła pod światło trzy kocie sylwetki. Rozpoznała tylko jedną – Prążkowana Kita. Reszta była jej w tym momencie obca, lecz to nie miało znaczenia. Uścisk na jej szyi zelżał, a zamiast niego do jej uszu dotarł odgłos walki. Syki i wrzaski odbijały się echem w jej głowie. Bitwa wciąż trwała, ale już nie z nią w roli głównej. Jej ciało się rozluźniło, a świadomość zaczęła gdzieś uciekać. Zemdlała.
Biedna Zalotka :c
OdpowiedzUsuń