Od Pierwomrówczej Łapy CD. Firletkowej Łapy

Pierwomrówka zmarszczyła brwi. Już trochę irytowała ją niepewność siostry. Wciąż srała po kątach zamiast dać jej po prostu te zioła. Machnęła swą puchatą kitą.

— Daj mi już te zioła. Nikt się nie skapnie.

— Jagody jałowca mogą spowodować ból brzucha — wydukała — Ale nie można ich podać za dużo, bo wyczuje ich smak. Jaskółcze ziele odpada, nawet gdybyś podała je z jedzeniem, to zaczęło by piec w język. Chyba. Poza tym, ma zbyt poważne działanie, łatwo by było przedawkować... — język zaczął jej się plątać z nerwów; nie miała pojęcia, czemu to mówi siostrze — Równie dobrze mogłabyś jej podsunąć zepsutą piszczkę. 

Dymna westchnęła, kręcąc głową.

— Przecież jak dam jej piszczkę zepsutą to wyczuje. Aż takim mysim móżdżkiem nie jest. — jęknęła niezadowolona. — Okay, co tam mówiłaś... nasiona jałowca, tak? 

Liliowa zmieszana spojrzała na własne łapy. 

— Jagody nie nasiona. — poprawiła nieśmiało siostrę. 

Czekoladowa fuknęła. 

— Jeden kot. Daj mi ich parę. Albo będę cię o to męczyć... albo nie. Sama znajdę. Obym nie pomyliła ich z jakąś gorszą trucizną. — posłała siostrze niewinny uśmiech.

Firletkę przeszedł dreszcz. Pokręciła łbem niezadowolona. 

— Dam ci kilka. Ale...

— Ale? — uniosła brew zdziwiona.

— To ostatni raz. Dobrze? 

Pierwomrówka pokiwała z uśmiechem łebkiem. Skoro siostra nie chciała jej dłużej pomagać to już sama sobie jakoś poradzi. Będzie w końcu wiedzieć jak wygląda to cholerstwo. 

* * *

Pierwomrócza Łapa zwiesiła smutno łeb, słysząc, że jej trening z Czuwającą Salamandrą został odwołany. Znowu. Jejku, jakie nieszczęście, uśmiechnęła się pod nosem. Liczyła, że objawy jeszcze nie odpuszczą kotce do następnego wschodu słońca. Wyprostowała, wyciągając łapki przed siebie. Miała cały dzień dla siebie. Mogła w końcu nadrobić wszystkie zaległości. Zamyśliła się na parę uderzeń serca. Futerko miała wyczyszczone. Rodziców przywitanych, więc co jeszcze pozostało jej do zrobienia poza leżeniem i zachwycaniem swą urodą spasionych przegrywów.
Właśnie, mogła podziękować siostrze. Jednak ta cykająca się myszka miała tutaj jakieś swoje zasługi. Poprawiła łapką kosmyk futra i ruszyła w stronę legowiska medyków. Jakiś szary kształt napatoczył się jej pod łapy. Skrzywiła się rozpoznając w nim jednego z młodszych uczniów.
— Uważaj jak leziesz. — warknęła.
Poprawiła się szybko i uśmiechnęła nieszczerze.
— Znaczy się, patrz uważnie. Jeszcze mnie pobrudzisz. — dodała po chwili.
— Przepraszam. Nie chciałem. — odpowiedział potulnie uczeń.
Pierwomrówka kiwnęła łbem, darując tej pokrace życie tym razem. Niech zna łaskę przyszłej władzy. Wkroczyła śmiałym krokiem do legowiska uczniów. Siostra raczej nie opuszczała tego miejsca.
— Firletko? — zawołała w przestrzeń. — Możemy pogadać?
Zamiast liliowej zastała znajome oczy. Oh, Salamandra wyglądała paskudnie. Haha i dobrze jej tak.
— Jejku, wszystko w porządku? — miauknęła z udawanym zmartwieniem. — Musiałaś chyba zjeść coś nieświeżego.
Salamandra nieśmiało pokiwała łbem i zamknęła oczy, ciężko oddychając. Musiała bardzo cierpieć. Jaka szkoda. Pierwomrówka powróciła do szukania siostry. Szybko ją znalazła. Wzrok Firetki był jakiś inny. Zmarszczyła brwi, może wstała lewą łapą. 
— Możemy porozmawiać w cztery oczy? — poprosiła młodsza siostra. 
Czekoladowa dumnie uniosła ogon. 
— Oczywiście. Prowadź. 
Czyżby była zła? Musiała być naprawdę sztywna jeśli denerwowały ją takie drobne żarciki. Zatrzymała się, widząc jak siostra przystaje. 
— Pierwomrówko, powiedz mi, czemu Czuwająca Salamandra już trzeci raz trafiła do nas z bólami podbrzusza? 
Dymna wzruszyła łapami, jakby zupełnie nie wiedziała o co chodzi. 
— A bo ja wiem. To nie mój interes, gdzie się szlaja po naszych treningach. — miauknęła niewzruszona. 

<Firletka?>

[słowa 516]

[przyznano 10%]