BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

po wygranej bitwie z wrogą grupą włóczęgów, wszyscy wojownicy świętują. Klan Nocy zyskał nowy, atrakcyjny kawałek terenu, a także wziął na jeńców dwie kotki - Wężynę, która niedługo później urodziła piątkę kociąt, Zorzę, a także Świteziankową Łapę - domniemaną ofiarę samotników.
W czasie, gdy Wężyna i jej piątka szkrabów pustoszy żłobek, a Zorza czeka na swój wyrok uwięziona na jednej z małych wysepek, Spieniona Gwiazda zarządza rozpoczęcie eksplorowania nowo podbitych terenów, z zamiarem odkrycia ich wszystkich, nawet tych najgroźniejszych, tajemnic.

W Klanie Wilka

Klan Wilka przechodzi przez burzliwy okres. Po niespodziewanej śmierci Sosnowej Gwiazdy i Jadowitej Żmii, na przywódcę wybrany został Nikły Brzask, wyznaczony łapą samych przodków. Wprowadził zasadę na mocy której mistrzowie otrzymali zdanie w podejmowaniu ważnych klanowych decyzji, a także ukarał dwie kotki za przyniesienie wstydu na zgromadzeniu. Prędko okazało się, że wilczaki napotkał jeszcze jeden problem – w legowisku starszych wybuchła epidemia łzawego kaszlu, pociągająca do grobu wszystkich jego lokatorów oraz Zabielone Spojrzenie, wojowniczkę, która w ramach kary się nimi zajmowała. Nową kapłanką w kulcie po awansie Makowego Nowiu została Zalotna Krasopani, lecz to nie koniec zmian. Jeden z patrolów odnalazł zaginioną Głupią Łapę, niedoszłą ofiarę zmarłej liderki i Żmii, co jednak dla większości klanu pozostaje tajemnicą. Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji uczennica przebywa w kolczastym krzewie, pilnowana przez ciernie i Sowi Zmierzch.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 23 czerwca, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 maja 2025

Od Sterletowej Łuski

Grzech. Jest to niby znane każdemu pojęcie. Popełnienie świadomego (bądź nieświadomego) błędu, zrobienie czegoś złego, czego powinniśmy się wstydzić i obiecać poprawę.
Jego życie było jednym wielkim, lepkim, zgniatającym go grzechem.
Tylko, że bez chęci poprawy.
Bo nie potrafił się zmienić.
Życie jest pełne metafor i nawiązań, przenośni, a to właśnie wydawało mu się najbardziej szczere w jego przypadku. Wszystko, co robił, kładło mu na barki coraz większy ciężar, którego już nie chciało mu się dźwigać. Upadł na ziemię i nie spojrzał w górę, bo wiedział, że nic lepszego tam go nie czeka. Walczył raz. Drugi. Stracił łapę, zdobył wiele oszpecających go blizn, stoczył nawet już nieraz walkę ze swoimi uczuciami, a jednak nadal wisiał nad nim cień. Bo może i zyskał, ale na pewno stracił ważne rzeczy. Szacunek. Miłość. Nadzieję.
Jednak było jedno światełko w tunelu. Nosiło ono piękne, wodne imię, charakteryzowało się perlistym śmiechem, pogodą ducha, pomocną łapą, a futro miało koloru płomiennego słońca za świtu. Blask ten pokazywał mu granicę, pomagał na nowo wytyczyć już dawno utarte szlaki, śmiał się, gdy tego potrzebował.
I wraz z tym wszystkim zrozumiał.
Matka to nie całe życie.
Powinien być sobą.
Nauczyć się ufać samemu sobie.
Odnalazł coś, czego nie mógł nazwać.
Ostoję w trudach życia.
***
— Jesteś pewien? — dotarło do jego uszu nieśmiałe pytanie, które zawisło w przestrzeni bez konkretnej odpowiedzi.
Westchnął cicho. Tak, długo o tym myślał. Nie była to z pewnością prosta decyzja, jednak już wiedział, czego chce.
Obrócił się z wolna, a jego oczy napotkały błękitne ślepia towarzysza.
— Już ci o tym mówiłem. Dobrze wiesz, że jestem gotów. Od zawsze chciałem mieć dzieci, uczyć je, jak to jest kochać - czyli podarowywać uczucie, którego ja nigdy nie otrzymałem. Chcę wychować kogoś, kto będzie roztaczał ciepło. I jest to idealny moment. Tak myślę.
— Czyli… To pewnego rodzaju pożegnanie, prawda?
Pokręcił głową.
— Ale my się wcale nie żegnamy. Wrócę do ciebie. Po prostu… nie ma innego sposobu. Nieważne, ile razy się zgubię, tyle samo razy będę do ciebie wracał. Nie jestem w stanie cię porzucić.
— Ja… Ja ciebie też.
***
Wszystko pamiętał jak przez mgłę. Był kocur. Poszli. Działo się, choć nie było wtedy miejsca na przemyślenia. Miał zadanie do wykonania, bez względu na ilość ofiar.
***
— Nie mów o tym nikomu dobrze? — poprosił błagalnie. — Niech to będzie… Nasza tajemnica. Pewnie po czasie się dowiedzą, ale mało mnie to obchodzi. Najważniejsza jest moja przyszłość.
“Nasza”, dopowiedział w głowie. “Nasza przyszłość”.
Lecz zamilkł, a żaden dźwięk nie wydobył się już z jego pyska.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)