Od Pacynki

Sen

Pacynka pędziła po rozległych, zielonych polach, a wiatr kołysał jej burym futrem, delikatnie rzucając nim na wszystkie strony. Czuła, jak ziemia dudni jej pod łapami, a powietrze jest rześkie i pachnie świeżością. Serce biło jej szybciej, choć jeszcze nie do końca wiedziała, dokąd i po co biegnie. Kierowało nią jakieś wewnętrzne przeczucie, coś, co mówiło jej, że musi dalej gonić, że coś ważnego jest tuż przed jej nosem. Tak się złożyło, że po chwili dostrzegła niewielki cień, przemykający między źdźbłami trawy. To była mysz. Ta sama, którą Pacynka goniła w tej zimnej, zatęchłej piwnicy. Wtedy jeszcze nie udało jej się dorwać drobnego stworzonka, ale teraz czuła, jak ogarnia ją determinacja. Przyspieszyła, wciągając powietrze do płuc i nie spuszczając ofiary z oczu. Teraz już wiedziała, dlaczego od początku biegła. Chciała złapać tę mysz, nie dla samej zabawy, czy dla pożywienia, po prostu chciała udowodnić Parareli, że nadaje się na to, aby wreszcie opuścić piwnicę i iść własną ścieżką. Nigdy wcześniej nie była tak skupiona, jak teraz. Skoczyła, wyciągając łapy daleko przed siebie. Jej pazury wbiły się w cieniutką skórę szarego stworzonka, które teraz wiło się w objęciach jej pazurów. Pacynka nachyliła się, aby zabić zwierzynę szybkim ugryzieniem w gardło, ale wtedy wszystko wokół zaczęło się rozmazywać. Pola zniknęły, trawa rozpłynęła się w powietrze, niczym mgła, a jej łapy nagle zrobiły się ciężkie. Puściła mysz, a potem wydała z siebie zagłuszony krzyk, zanim wszystko rozpadło się na jej oczach.

Koniec snu

Kotka obudziła się gwałtownie, z rwanym oddechem podnosząc głowę. Rozejrzała się po piwnicy, lecz po bujnych, kwiecistych łąkach nie było już ani śladu. Spuściła głowę, ślepo wpatrując się w swoje własne łapy. Łapy wciąż jej drżały, a serce waliło w piersi, jakby wciąż tam biegła. Na moment miała wrażenie, że nawet jeszcze wciąż czuje tamte zapachy, ale wkrótce te wszystkie odczucia ulotniły się wraz z wiatrem. Uniosła głowę, ponownie rozglądając się po piwnicy. Stare kartony, kurz osiadający na podłodze, pajęczyny w kątach – nic nowego. Wszystko było na swoim miejscu. Z westchnieniem położyła głowę na łapach, na jej pysku wymalowany był niesmak. Jej spojrzenie powędrowało na schodki ułożone z pudeł. Od zawsze chciała wspiąć się na nie, a potem stąd uciec, ale dziwnym trafem, przejście zawsze było zablokowane! Może jeszcze kilka takich snów, a nauczy się, jak łapać zwierzynę, jak prawdziwy samotnik? Czy wtedy jej opiekunki wreszcie pozwolą jej wyjść z piwnicy? Pacynka ziewnęła przeciągle, mając wrażenie, że jej myśli już rozpływają się w jej głowie. Zasnęła, lecz tym razem nie przyśniło jej się nic.