Od Jaśminowiec do Sekrecika

Czas zdawał się przeciekać przez jej łapy. Księżyc biegł za słońcem na niebie, a im dłużej spędzała czasu z Dereńką na treningach, tym gonitwa zdawała się być szybsza. Wydawało się, że ceremonia jej mianowania była zaledwie wczoraj, a tak naprawdę minęły już pełne dwa księżyce odkąd została uczennicą. A to oznaczało, że była już przecież całkiem duża! Uczniów w Owocowym Lesie było sporo - ich rozstrzał wiekowy wahał się od sześciu księżyców do słyszała, że nawet ponad siedemdziesięciu! Dopóki o tym nie usłyszała na własne uszy, nie miała pojęcia, że można mieć tyle księżyców na karku i nadal siedzieć przy terminatorach… W każdym razie, osiągając wiek całych 6 księżyców, Jaśminowiec uświadomiła sobie, że teraz może już bez obaw spróbować zaskarbić sobie uwagę starszej garstki uczniów! Owszem, Cień i Purchaweczka byli dobrymi kompanami - szczególnie Purchawka, z którą, chociaż dość specyficznie, całkiem się dogadywały, ale Jaśminka chciała mierzyć nieco wyżej. Chciała być postrzegana wśród rówieśników jako jeden z tych fajnych uczniów, a żeby to osiągnąć, trzeba było się zapoznać ze starszakami! Sajgon i Mucha na pewno będą jej wtedy zazdrościć takich super kontaktów. Za cele wybrała sobie dzieci Miodka i Migotki. Minęli się w żłobku i teraz razem z Lnem zdawali się spędzać ze sobą dużo czasu, szczególnie Len i Miłostka. Byli idealną grupką, do której Jaśminowiec chętnie by się wepchnęła! I tak, niedługo nadarzyła się idealna okazja do realizacji planu.
Po, jak zwykle nieznośnym treningu z Dereńką, Jaśminowiec dostrzegła płową kitę wystającą z krzewów gdzieś w kącie obozu, mocno odznaczającą się na tle zielonych liści. Dość łatwo było wywnioskować, że należała do Sekrecika - jedynego Miodkowego syna z miotu. Idealnie! On wydawał się najbardziej przystępny z całego rodzeństwa. Kruszynka była… Kruszynką, bardziej cichą myszką, aniżeli przebojowym uczniem jakiego szukała Jaśminka, a Miłostka prawie zawsze latała gdzieś z Lnem, co sprawiało, że mieliby przewagę liczebną nad Jaśminowiec. Zwykle nie sprawiało jej to kłopotu, ale przecież zależało jej na ich uwadze, nie chciała być trzecim skrzydłem u wróbla. Podeszła więc zadowolona do płowego kocurka i przycupnęła obok, by zaraz włożyć głowę w krzaki. Szybko zerknęła, co takiego właściwie robił Sekrecik. Kocurek miał przygotowany spory liść, na który łapką zaganiał robaczki, które musiały kryć się pod teraz już odchylonym kamieniem.
– Po co Ci tyle ich? – zapytała Jaśminowiec, unosząc jedną brew. Sekrecik, nie zaprzestając łapania owadów, uśmiechnął się tylko pod nosem.
– Zamierzam podrzucić je do legowiska Lnu – zamruczał, zachichotawszy psotliwie pod nosem. Oczka Jaśminki rozświetliły się delikatnie. Psikus! Była w tym dobra.
– Nie będzie śmiesznie, jak Cię nakryje… albo jeśli nie zdążysz znaleźć wystarczająco robali zanim wróci z treningu – zauważyła Jaśminowiec. – Mogę Ci pomóc, wtedy szanse na powodzenie będą większe. I tak nie mam nic lepszego do roboty – wzruszyła ramionami niby obojętnie, starając się ukryć, jak bardzo zależało jej, żeby Sekrecik zgodził się na jej propozycję.

< Sekrecik? >

[458 słów]

[przyznano 9%]