BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 16 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 kwietnia 2025

Od Cienia

Słońce powoli zachodziło, od południa dmuchał delikatny, chłodny wiatr. To zdecydowanie oznaka nadchodzącej Pory Opadających Liści. Niedługo pewnie zaczną się deszcze, temperatura gwałtownie spadnie, no i ilość zdobyczy do upolowania się zmniejszy. Dlatego dobrze, aby do tego czasu Cień znał pozycję łowiecką i zaczął nareszcie się na coś przydawać, dorzucając coś od czasu do czasu na stos zdobyczy. Na razie jeszcze nic nie złapał, ale trzymał się słów Topoli."Idzie ci coraz lepiej" — Powtarzał to sobie w myślach za każdym razem, gdy nachodziło go zwątpienie i gdy myślał, że już nigdy mu to nie wyjdzie. Może jednak rzeczywiście przykucał coraz niżej, rzadziej tracił równowagę, równomiernie rozkładał ciężar ciała na łapach.
— Tak, tak! Idealnie!
Zaskoczony nagłym dźwiękiem słów mentora, Cień drgnął i spojrzał na niego z mieszanką ekscytacji i oszołomienia w oczach. Chwilę patrzył na niego błyszczącymi oczami z otwartym pyskiem, potem spojrzał po sobie, na swoją pozycję łowiecką. Rzeczywiście czuł się niezwykle swobodnie i wygodnie, chociaż jego ciało znajdowało się blisko ziemi, słabo widoczne dzięki otaczającym go gęsto rosnącym źdźbłom trawy. Nie wiedział nawet, co zrobił inaczej, ale po prostu… Czuł, że do tego właśnie zmierzał! Nareszcie mu się udało!
—N-naprawdę? — wydukał, wciąż zdziwiony.
Topola pokiwał entuzjastycznie głową.
— Tak, brawo! Teraz spróbuj przejść kilka kroków do przodu…
Cień, pchany satysfakcją, radością i tymi wszystkimi pozytywnymi uczuciami, które razem niemal wybuchały w jego środku, stał się może trochę zbyt pewny siebie. Z tego też powodu odrobinkę się pośpieszył i zamiast poczekać na dalsze instrukcje mentora, hałaśliwie oraz niezdarnie ruszył przed siebie, aż powstrzymał go zdegustowany okrzyk czarnego.
— Nie, nie i jeszcze raz nie! Pozycja wyszła ci super, ale przecież nie możesz tak po prostu iść, depcząc wszystkie suche liście i gałązki!
Cień westchnął, znowu przygnębiony i spróbował ponownie, tym razem omijając przeszkody na swojej drodze.

* * *

Kilka wschodów słońca spędzonych na niemal nieustannym ćwiczeniu skradania się, a następnie wyskoków łowieckich, Topola stwierdził, że jego uczeń opanował ten temat na razie na poziom wystarczający. To usatysfakcjonowało łysego, który niedawno zauważył, że jeśli naprawdę się stara, uczy się nowych rzeczy. Może nie jakoś bardzo szybko, ale i tak. Wiedział, że Jaśminowiec jest od niego o wiele lepsza, ale nie chciał z nią konkurować, w końcu od razu wiadomo, kto będzie przegranym.
Kocurek siedział samotnie w swoim tradycyjnym miejscu. Znajdowało się ono pomiędzy legowiskiem stróży a legowiskiem wojowników i zwiadowców. Cień rzucany przez krzew kaliny zapewniał łysemu jako taką kryjówkę, w której czuł się najbezpieczniej w całym obozie. Spędzał tam sporo czasu, obserwując inne koty. Na przykład od czasu do czasu spoglądał na Topolę, aby upewnić się, czy tamten go nie szuka. Na ogół, jednak gdy słońce zaczynało zachodzić, czarny pozwalał swojemu uczniowi odpocząć, a ćwiczyli z rana. Po skończonym treningu Cień spędzał czas, unikając swoich prześmiewców i z żalem oraz zazdrością obserwując innych, śmiejących się i plotkujących uczniów. Zastanawiał się też nieraz, czemu on nie może mieć tylu przyjaciół?

[476 słów]

[przyznano 10%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)