Od Motylkowej Łapy

Srebrna szylkretowa uczennica pędziła przed siebie wzdłuż Drogi Grzmotów. Smród potworów, które nieustannie przemykały po szerokim szlaku, wdzierał się do jej nozdrzy, przyprawiając ją o zawrót głowy. Co chwilę powietrze rozdzierał huk — potężny, głęboki, budzący instynktowny lęk. Mimo to Motylkowa Łapa biegła dalej, nie zwalniając ani na moment, jakby goniła coś... albo przed czymś uciekała. W rzeczywistości to pierwsze było prawdą. Goniła królika, którego białawy zadek co chwila migał między źdźbłami trawy. Jej mentor, Ruda Lisówka, kazała jej ćwiczyć bieganie na długie dystanse właśnie w taki sposób — dając jej żywy cel do ścigania. Wiedziała, że kiedy skupiała się na pościgu, mniej myślała o zmęczeniu, a jej łapy niosły ją dalej, szybciej, bardziej zdeterminowanie. Zielone oczy Motylkowej Łapy były teraz utkwione w ofierze. Serce biło jej jak szalone, a krew pulsowała w uszach, ale nie zamierzała się poddać. Od pierwszego treningu poprawiła swoją wytrzymałość, to prawda, lecz mimo to wciąż nie dorównywała najszybszym wojownikom z Klanu Burzy. A przecież była jednym z nich! Ta myśl paliła ją od środka. Motylkowa Łapa zagryzła zęby, przyspieszając jeszcze bardziej. Była tak blisko! Tak blisko, by chwycić królika za jego krótki, miękki ogonek, gdy nagle — tuż przed nią — z trawy wzbił się w górę ptak. Kotka, zaskoczona, zamknęła oczy, czując podmuch skrzydeł tuż przy pyszczku. Kiedy je otworzyła, przez krótką chwilę miała wrażenie, że przed nią unosi się biały paw — ten sam, którego widziała we śnie zesłanym przez Klan Gwiazd. Szybko jednak rzeczywistość wróciła z całą siłą. Motylkowa Łapa nie widziała już pawia, tylko własne łapy i ziemię, do której z impetem przywarła pyskiem. Z sykiem wypuściła powietrze, otrzepując się ze źdźbeł trawy przyklejonych do futra. Uniosła się na drżące łapy i dopiero wtedy dostrzegła coś tuż przed sobą — gniazdo, ukryte w wysokiej trawie. Oczywiście, pomyślała z goryczą, ten ptak musiał mieć skądś wystartować. Wśród gęstej, pachnącej trawy Motylkowa Łapa dostrzegła małe jajeczka. Ich delikatna skorupka połyskiwała w świetle dnia, a unoszący się wokół słodkawy zapach pozwalał domyślić się, że należały do sierpówki. Kotka przystanęła na moment, wpatrując się w nie z cichym zachwytem. Serce zabiło jej szybciej na widok tak kruchiego życia ukrytego pośród zieleni. Jednak zanim zdążyła nacieszyć się tym widokiem, w jej uszach rozległ się głos Rudej Lisówki — jej mentora — nawołujący ją do dalszego biegu. Motylkowa Łapa rzuciła ostatnie, tęskne spojrzenie na drobne jajeczka, po czym, zaciskając zęby z determinacją, ruszyła przed siebie. Każdy krok bolał, łapy piekły od wysiłku, ale kotka nie zamierzała się poddać. Biegła dalej, walcząc z własnym zmęczeniem, z zielonymi oczami pełnymi ognia i woli walki.

[418 słów; biegi długodystansowe]

[przyznano 8% + 5%]