Stała naprzeciw ścieżki obrośniętej uschniętymi krzewami, a po plecach przeszedł ją dreszcz. Była tak samo jak we śnie, z niewielkim odstepstwami. Zamiast nocy panował dzień, a niebo było zakryte przez gęste chmury; promienie słońca nie były wstanie się przez nie przedrzeć. Wiał silny, zimny wiatr, który poruszał obumarłymi gałęziami. Czarna ziemia była lekko poruszana przy każdym większym podmuchu, jednak nic nie wskazywało, że zaraz spomiędzy niej, lub też gałęzi, miał się wyłonić duch. Uczennica przełknęła ślinę i mimo obawy, zrobiła krok w kierunku ścieżki, decydując się na nią wkroczyć. Powoli szła naprzód, obserwując teren dookoła, a zwęglona ziemia i osad brudziły łapy kotki. Czy w opowieści, którą zasłyszała w nocy po ceremonii mianowania na ucznia, było ziarenko prawdy? Czy był sens w przepędzaniu dusz z miejsca, gdzie brak gwiazd, aby na dobre odeszły z terenów Klanu Burzy? Czy powtarzający się scenariusz, był zwykłą marą uniemożliwiającą spokojny sen, a może był wizją, omenem, przestrogą? Czy Przodkowie zdecydowali się odpowiedzieć na jej próbę kontaktu z nimi?
Przystanęła, gdy tuż za nią trzasnęła gałązka. Poruszyła uszami, nie decydując się odwrócić za siebie. To tylko wiatr, to tylko wiatr...
Pisnęła w tym samym momencie, gdy czarna łapa dotknęła jej ramienia. Nie decydując się spojrzeć w oczy kotu, czy też duchowi, śmignęła prosto przed siebie, ile sił miała w łapach. Tak jak we śnie, przebiegała przez cały Mroczny Szlak, a nawet jeszcze spory kawałek za nim. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy zrozumiała, że o mały włos, a nie przekroczyłaby granicy. Cudem wyhamowała przed rozciągającym się lasem, przez który nie tak dawno temu kroczyła, pozwalając się prowadzić obcemu wojownikowi. Stanęła na palcach, próbując zachować równowagę i nie wyrżnąć na terenie po drugiej stronie.
– Wełnista Łapo! – wzdrygnęła się, gdy do jej uszu dotarło jej imię. Przymknęła oczy, mając nadzieję, że skoro ona nie widzi złego ducha, to on też jej nie zobaczy i sobie pójdzie. – Wełnista Łapo! Wełnista Łapo? Halo, mówię do ciebie! – Po tych słowach, została szturchnięta pyskiem, przez co się wywaliła, na szczęście po stronie należącej do rodzimego klanu. Leżąc na plecach, zdecydowała otworzyć oczy i spojrzała na... Cyklonowego Oko. – Mało brakowało, a naruszyłabyś granicę... Hej, wszystko w porządku?
– T-tak... N-nie... – wymamrotała. Lekko się wzdrygnęła na samo wspomnienie czarnej łapy, która ją dotknęła. Czy to była łapa ducha? A może należała do jednego z wojowników? Tylko, wojownicy raczej nie zapuszczali się na Mroczny Szlak. A w Klanie Burzy nie było zbyt wiele czarnych kotów, których łapy były w całości pokryte czarnym futrem. Szakłakowa Barwa nie należał do klanowych zgrywusów, więc skoro to nie on, to może faktycznie duch, próbował się z nią porozumieć? Co jeśli nie był tym złym duchem, a zagubioną dobrą duszą, która zabłądziła pomiędzy krzewami? Może dlatego próbował się z nią skontaktować przez sen. A ona najzwyczajniej w świecie uciekła i zostawiła go tam samego, jak palec. – B-byłam przed chwilą przy Martwym Szlaku. Sama. Szłam ścieżką, gdy nagle, w połowie drogi czarna łapa dotknęła mojego ramienia... – miauknęła, będąc bardzo przyjęta tą całą sytuacją. – N-nie słyszałam żeby ktoś za mną szedł... Gałązka nagle pękła... T-to musiał być duch... Chciał, abym...
– Hej, uspokój się. Duchy na Martwym Szlaku są jedną z historii do straszenia uczniów, którzy dopiero co są mianowani. Pewnie ci coś się przewidziało. Może zaplątałaś się w gałąź i to ją wzięłaś za łapę... Martwy Szlak, jak sama nazwa mówi, jest zwykłym szlak, który po prostu jest obrośnięty przez martwe rośliny. Pewnie jakiś kot zrobił ci psikusa i chciał cię nastraszyć... – miauknął kocur, starając się na spokojnie wytłumaczyć kocicy prawdę kryjąca się za owianym złą sławą miejscem. Z marnym skutkiem. – Skrzypiący Skrzypie! Możesz się nią zająć? Odprowadź ją do obozu, a ja razem z Szafirkowym Wiatrem oraz z Kozim Przesmykiem dokończymy patrol... Eh, młodzi uczniowie... – miauknął kręcąc głową, starając się ukryć rozbawienie, które wywołało na jego pysku zachowanie Wełny
Młody wojownik zbliżył się do Wełnistej Łapy, dotykając łapą jej łebka i próbując ją przekonać do tego, aby podniosła się z ziemi. Pokręciła głową i ciaśniej zwinęła się w kłębek.
– Jesteś pewna, że to nie była gałąź? – Podjął siadając obok kotki, na co Wełna uniosła na niego spojrzenie. – Pewnie przez opowieści twój umysł wziął gałąź za czyjąś łapę...
– Jestem pewna, że to była łapa. Czarna łapa, nie mająca ani grama białego lub szarego włosa. N-nie wierzysz mi?
– Wierzę. A teraz wróćmy do obozu, dobrze? Opowiesz mi wszystko na spokojnie w legowisku, a jak będziesz chciała, możemy też popytać czarne koty, czy przypadkiem nie zechciały zrobić ci psikusa, bo być może dowiedziały się od kogoś, że zamierzasz udać się dzisiaj na Martwy Szlak... Może na jakiegoś nawet wpadniemy w drodze powrotnej?
Wełnista Łapa niechętnie podniosła się z trawy, decydując się po dłuższym namyśleniu na powrót do obozu razem z przyjacielem.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz