*kiedy Cynia była jeszcze małym kociakiem*
Skowronek powiedziała, że dzisiaj będą ćwiczyć rozpoznawanie zapachów, bo to pomaga w polowaniu. Trzeba wiedzieć, co się łapie. Skrzywił się, gdy jego różowe poduszeczki i końcówki długich, srebrnych włosków stanęły na twardej posadzce, wyścielającej ścieżkę Dwunożnych. Jego łapy wciąż były miękkie i… czyste. Bardzo nie lubił się brudzić. Dlatego z niezadowoloną miną dołączył do swojej tymczasowej mentorki, która kucała przy Drodze Grzmotu, uważnie rozglądając się na boki. Czekali chwilę, aż pojawi się przerwa pomiędzy potworami. Diament zobaczył mały odstęp, jednak Skowronek ani drgnęła.
„Czemu jest taka ostrożna?” – myślał zniecierpliwiony. – „Przecież zdążylibyśmy przebiec!” – gdy kocurek zauważył już kilka takich odstępów, na które Skowronek w żaden sposób nie zareagowała, zirytował się nieco. Dlatego, gdy tylko znowu zobaczył przerwę, ruszył przed siebie, nie czekając, aż mentorka pozwoli mu biec. Z maksymalną prędkością popędził w kierunku drugiej strony Drogi Grzmotu. Wiatr szumiał mu w uszach i przyciskał futerko do jego ciała.
- Nie, czekaj! Jeszcze nie! – usłyszał za sobą głos Skowronek, jednak nie zważając na te słowa, biegł dalej. Nagle usłyszał warkot i hałasy. Obok zobaczył wielgaśnego potwora, zaledwie trzy długości lisa od niego. Przyśpieszył jeszcze bardziej, z każdym susem wyciągał łapy przed siebie, w końcu wskoczył na pas trawy za końcem Drogi Grzmotu i sturlał się po łagodnym wzgórzu. – Diamencie! – usłyszał wtedy głos swojej mentorki i od razu domyślił się, że nie będzie zadowolona, mimo tego, że na razie w jej głosie słychać było wyraźne zmartwienie. Poderwał się na łapy, otrzepał się i starając się uspokoić oddech, podbiegł do swojej mentorki, która też już przebiegła przez Drogę Grzmotu.
- Tu jestem! Nic mi się nie stało. – zapewnił kotkę, uśmiechając się łobuzersko i machając końcówką ogona. Skowronek westchnęła z ulgi.
- Całe szczęście. Już myślałam, że ten potwór ci coś zrobił. – sapnęła, ale chwilę potem na jej zwykle pogodnym pysku pojawiła się wściekłość. – I nigdy więcej mnie tak nie strasz! Chyba, że chcesz, żebym zabrała Ci tą twoją piłkę! – Diament skulił się ze skruchy, położył obok siebie zabawkę, którą zawsze nosił z sobą, pogładził ją łapą i przykucnął przed Skowronek, podniósł na nią niebieskie oczęta i spojrzał na nią smutnym wzrokiem. Nie cierpiał, jak ktoś mówił, że zabierze mu piłeczkę. To był najgorsza groźba, jaką mógł sobie wyobrazić.
- Przepraszam… - miauknął błagalnie. – Już więcej nie będę tak robił.
- Mam nadzieję. – odparła Skowronek. – A teraz, powiedz mi, jakie zapachy czujesz. – wziął głęboki wdech i zalała go fala zapachów.
***
Trening szybko minął, a Diament nauczył się kilku nowych, przydatnych rzeczy. Zobaczył przed sobą małe, szynszylowe kociątko niezgrabnie truchtające przed siebie. Intensywnie zielone oczka skierowane były w pobliską kępę trawy, w którą koteczka zaraz wskoczyła, machając łapkami na wszystkie strony. Zaraz potem jej uwagę wzbudził motyl lecący nieopodal i zaczęła go gonić. Diament przyjrzał się temu i wyskoczył w powietrze, delikatnie łapiąc motyla w łapki ze schowanymi pazurkami. Koteczka, która chyba nazywała się Cynia, spojrzała na niego z podziwem.
- Jak ty go złapałeś? Przecież motyle są nieuchwytne.
- Jak będziesz adeptką, też będziesz potrafiła różne rzeczy. Wystarczy tylko dobry trening. – wyjaśnił.
- A twoją mentorką jest moja mama? – spytała, przechylając główkę na bok.
- Tak. – przytaknął i zaraz coś zaproponował. – Jeśli chcesz, mogę Cię czegoś nauczyć. Na przykład, jak się poluje. – powiedział i pozwolił motylkowi pofrunąć w dal.
<Cyniu?>
[trening woj. 530 słów]
[Przyznano 11%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz