BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Klifu!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 grudnia 2025

Od Gałązki CD. Czereśniowego Pocałunku

Przeszłość

Słuchała uważnie kocicy, a na wspomnienie o partnerach i miłości jej wzrok zaszedł smutną mgłą. Od razu przypomniała sobie Kokardkę – swoją najlepszą przyjaciółkę i chwilową kochankę z sąsiedztwa. Tęskniła za nią każdego dnia i zastanawiała się, czy tam, gdzie się przeprowadziła, miała dobrze. Czy ludzie, z którymi zamieszkała, dbali o nią tak, jak powinni. Miała nadzieję, że nigdy jej nie porzucą i że Kokardka nadal będzie miała ciepły dom oraz swoje urocze sweterki na zimę. Gałązka drgnęła, gdy wspomnienie miękkich, ciepłych ubranek przyjaciółki przemknęło jej przez myśl. Przypomniała sobie, jak puchate potrafiły być – czasem tak grube, że Kokardka wyglądała na dwa razy większą. Nigdy jednak nie narzekała, bo wiedziała, że jeśli choćby wspomniałaby coś o niewygodzie, jej właścicielka nie wypuściłaby jej na zewnątrz. Przez głowę Gałązki przeleciały wszystkie cudowne chwile z białą kocicą. Łza zakręciła się w jej oku, lecz szybko nad sobą zapanowała.
— To nie twoja wina. Czasami… czasami koty po prostu do siebie nie pasują w takich sprawach. A czasami trudno odróżnić miłość od przyjaźni czy podziwu. Często wszystko zlewa się w jedną całość — wyszeptała cicho Gałązka, spoglądając ukradkiem na Czereśniowy Pocałunek, której pysk wykrzywił się z bólu.
— Ale powinnam to wiedzieć. Powinnam zrozumieć, że to, co do niej czułam, nie było… tym. Wiedziałam, ale długo zwlekałam, bo liczyłam, że coś się zmieni — westchnęła druga kocica, kładąc po sobie uszy.
— Nikt nie rodzi się z pełną wiedzą, nawet o samym sobie. Jeśli byli twoimi przyjaciółmi, powinni cię zrozumieć. Ten kocur, o którym wspominałaś, też powinien. Nie ma obowiązku podobać się każdemu. A tamta kotka… jej ból mogę zrozumieć, ale nie powinna tak długo żywić urazy. Nie zrobiłaś niczego celowo. Po prostu uczyłaś się siebie — odparła czekoladowa kocica, czując nagły przypływ mądrości. Lubiła wspierać innych słowem, doradzać i pomagać, choć sama często popełniała błędy i nie słuchała własnych rad. Widziała, jak spojrzenie Czereśni powoli się zmienia, jakby wreszcie coś do niej dotarło.
— Masz… masz rację. Wiem to, ale nadal czuję się w pewnym stopniu… obrzydliwa. Może gdybym zgodziła się być z nim… albo nie zgodziła się być z Mureną… może wszystko potoczyłoby się inaczej — mruknęła, odwracając spojrzenie gdzieś w dal. Gałązka strzepnęła ogonem, nagle oburzona. Słowa tamtej uderzyły w nią, jakby obrażały coś, co uważała za święte.
— Nawet tak nie mów! Jeśli obrażają się za to, kim jesteś i że próbujesz zrozumieć siebie, problem leży w nich. Jeśli ten kocur przestał cię lubić tylko dlatego, że nie chciałaś z nim być, to jest z nim coś bardzo nie w porządku. Egoista, myślący wyłącznie o swoich uczuciach. A twoje zachowanie wobec tej kotki… może nie było idealne, ale nie chciałaś jej skrzywdzić. Wyjaśniłaś jej to, prawda? Jeśli naprawdę cię lubili, nie powinni długo nosić w sobie złości. A jeśli odeszłaś z klanu przez nich, to najpewniej sami odsuwali się od ciebie już od dawna — mruknęła Gałązka, strzepując ogonem. Ostatnie zdanie wypowiedziała jednak ciszej.
Nie rozumiała, jak można być złym na kogoś za to, że ten ktoś nie odwzajemnił uczuć. To, w jej oczach, było nie tylko dziwne, ale wręcz nie do zaakceptowania.

<Czereśnio?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)