BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

27 lutego 2023

Od Puszka CD. Szakalej Łapy

 — Powiedz mi. — Zamruczała, zdobywając się na lekki uśmiech. — Co takiego zrobiłeś, by nasz Pan cię tu trzymał?
Co takiego zrobił? Aż wstyd było się przyznać. Nie chciał wracać pamięcią do tych chwil. Były... trudne. Żałował tego co zrobił. Naprawdę. Gdyby mógł tylko cofnąć czas, nigdy nie odważyłby się znieważyć vana. Popukałby się w ten swój pusty łeb! Gdyby nie to... Byłby w domu. Miałby jeść... Miałby spać... Miałby Pożara. 
— Zły... Puszek — odpowiedział jej po chwili. — Włłłł... Pan... Ostrzegać. Ja... śmiać. Futło. Wina futła. Z jego... śmiać. Z pana śmiać... Smutek. Żałować.
Szakala Łapa skrzywiła się. Widział jak go oceniała. Teraz wiedziała, że kara była słuszna. Zasłużył na ten los. To była jego wina spowodowana przez głupie, szczeniackie zachowanie. 
— Popełniłeś ogromny błąd. Powinieneś był zachować własne zdanie dla siebie. Przecież powiedziałeś, że Kamień zła, bo ocenia po futrze. — Zmrużyła oczy. — Tymczasem ty sam osądzałeś kogoś, patrząc tylko na barwy.
Tak... Nie cieszył się z tego. Już wspomniał, że żałował. Nie pomyślał i się stało. Przepraszał wiele razy Mroczną Gwiazdę, lecz ten był na to głuchy. Wciąż go katował, nie chcąc wypuścić. Pomimo jego błagań...
— Mhrm... — mruknął pod nosem. — Zasłużyć. Wiem. Zły Puszek. — Zwiesił smętnie łeb. — Ja tu już... umrzeć. Zaakceptować. Powiedz... mama... Mamie... Przepłaszam. Ode mnie. I... i że kocham... ją. I że nie włócę.
Skoro naprawdę go szukała, to niech wie, że przynajmniej żył. Chociaż nie wiedział ile jeszcze ten stan potrwa. Dół był jego grobem. Nawet jeśli dawali mu jedzenie, to zawsze istniała szansa, że o nim zapomną i już nie dożyje kolejnego świtu. 
— Ta kara nie jest adekwatna do twojego czynu. — Zmarszczyła brwi. — Owszem, byłeś zły, zasłużyłeś na lanie po dupsku, ale ewidentnie nie w tak makabrycznej formie. — Odwróciła wzrok. — Nie powiem nic twojej matce, bo prawdziwa rodzicielka pobiegłaby po ciebie bez namysłu, wpadając wprost w pułapkę. Myślę, że... trzeba to wykonać w inny sposób, lecz na to potrzebuję czasu.
Skinął łbem. Czuł się z tego powodu smutny. Chciał, aby mama przyszła, nawet na chwilę. Na momencik. Albo by nie opłakiwała go... Nie był jednak w stanie zmusić kotki, by zmieniła zdanie. Skoro twierdziła, że może tak będzie lepiej, to zaakceptował jej słowa. 
— Czas... Czas... Ja... Czekać... I tak. — Wzruszył ramionami. — To ty iść? Włócić?
— Tak, niestety muszę odejść — wymruczała. — Ale wrócę i raz na jakiś czas z pewnością cię odwiedzę.
Na do widzenia, tak jak obiecała, rzuciła mu pulchną mysz. Rozejrzała się wokół siebie, upewniając się co do swojej lokalizacji i zniknęła więźniowi z widoku, pozostawiając go samemu sobie.

***

Czuł się chory, wycieńczony... zmizerniały. Patrzył na czaszkę królika, która służyła mu jako jedyna forma rozrywki w tym więzieniu. Ostatnio przestał rozmawiać z Kic-Kicem, ponieważ nie miał na to sił. Coś go trawiło. Jakaś choroba. Czasami tylko jego łapa wydrapywała mu sierść, powiększając ranę na barku. Bolało, ale nie był w stanie powstrzymać świądu. Jego ciało było strasznie ciężkie. Piekło, a brzuch skręcał się niemiłosiernie z głodu. Może i wcześniej wyglądał jak szkielet, lecz teraz, gdy zgubił większość sierści, która przerzedła, było to bardziej i wyraźniej widoczne. 
Czekał na śmierć. 
Usłyszał kroki. Otworzył oko, spoglądając na zamazaną sylwetkę, która stanęła na brzegu dołu. Zmarszczył czoło. Mama? Przyszła po niego? Otworzył pysk, by zwrócić się do kocicy, ale zaniósł się kaszlem. Charknął, oddychając z trudem i tylko obserwował postać na brzegu. 

<Szakal?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)