Od Pasikonikowego Nowiu

Niczym cień jej matki przemykała się po obozowisku. Niewiele ślip zawiesiło na niej spojrzenie. 

— Pasikonikowy Nowie! — zawołał radosny głos. 

Niechętnie odwróciła łeb w jego stronę. Szara kotka o kwiecistej woni niczym jej imię spoglądała na nią z zakłopotanym uśmiechem. Szylkretka nie wiedziała o co chodzi. Dlaczego ją zaczepiała.

— Słuchaj, mam takie drobne pytanko. Zauważyłam, że często przebywasz z moim bratem, i oczywiście niczego nie sugeruje, o nie nie nie, ale wiesz może co się z nim dzieje? Martwię się o niego. zdaje się taki nieobecny. — zaczęła swój wywód. 

Pasikonik położyła uszy. Za dużo informacji na raz. Wspomnienie tamtego dnia wciąż powodowało u niej ciarki i odruchy wymiotne. Chciała jedynie to wyrzucić z pamięci. 

— Nie w-wiem. — wydusiła z siebie cienkim głosem. 

Nie mogła jej powiedzieć, że Pochmurny zabił ich ojca. Zamordował bez skrupułów. A jej nakazał milczenie. 

— Oh, straszna szkoda. Chciałabym mu jakoś pomóc. Ulżyć. Tylko on mi pozostał, wiesz? — miauknęła smętnie, poprawiając bukiet sierści na ogonie. 

Pasikonik uciekła od niej wzrokiem. Nienawidziła kłamstwa. Lecz nie mogła wypuścić z pyska prawdy. Pochmurny ją zabije. Rozszarpie. Na strzępki. 

— Coś się stało, Pasikoniku? — zapytała zmartwiona kotka. — Słabo wyglądasz. 

Szylkretka zebrała się na mizerny uśmiech. Poczuła jak łapy jej drżą. Nie mogła wpaść w panikę. Nie teraz. Nie przy niej. Inaczej odkryje, że kłamała. Dopuściła się paskudnego łgarstwa jak jej matka.

— J-jest... okay. — wymamrotała, czując jak gardło się jej coraz mocniej ściska. — Z-zmęczenie. — dodała. 

— No tak, z Diamentowa Grota musiała ci dać niezły wycisk. — stwierdziła niebieska. — Sama już dawno nie miałam ucznia, zapomniałam jacy potrafią być wyczerpujący. 

Na samą myśl o córce zastępcy kotka wzięła głębszy oddech, czując jak jej klatka piersiowa sama się zaciska. Koszmarze jej codzienności o pomarańczowych ślepiach. Potworze w kociej skórze. Młoda i rozpuszczona uczennica wyniszczyła ją do końca. Dobiła ją gdzie mogła. 

— Pasikoniku? Pasikoniku...? — męczący głos kotki wciąż się do niej dobijał. — Może przejdziemy się do Wiśniowej Iskry...? 
Szylkretka jedynie bezsilnie łbem. Nie mogła złapać na tyle oddechu, by zaprzeczyć, że wszystko w porządku. Skierowała się posłusznie za kotką. Szła, a bardziej uderzała bezwładnie łapami o podłoże, podążając za szarym końcem ogona wojowniczki. 
— Wygląda, że nie ma zbyt wiele kotów. Jedynie Wilcza Zamieć i Diamentowa Grota. — miauknęła Kwiecisty Pocałunek. 
Pasikonik zatrzymała się. Nie było opcji. Nie mogła tam wejść. Nawet jeśli miałaby zejść z tego świata. Wolała spędzić ostatnie uderzenie serca wijąc się z bólu niż z matką i znienawidzoną uczennicą. Ujrzała błysk w jej oku. Oznakę huraganu, który miał zaraz nadejść. 
— No proszę kogo ja widzę. Zadawałaś się mnie unikać od ukończenie mojego treningu, a ja tęsknię. — rzuciła przepełnione sarkazmem i ironią zdanie. 
Pasikonik odwróciła łeb. Nie chciała na nią spoglądać. Oddałaby wszystko by stracić na to parę uderzeń słuch. 
— Czemu się przede mną chowasz? No zarycz, no. — syknęła kotka. — Jak tchórz chowasz się za tą starą pierdolniętą kotką!

Poczuła, jak łzy spływają jej po polikach. Jakby mogła wymazałaby istnienie kotki z tego świata. To ona powinna zaginąć, a nie Jelonek. 
— Jeśli nie chcesz zostać zaraz wyproszona, radziłabym zachować resztę przemyśleń dla ciebie. — ostrzegła ją Wiśniowa Iskra. — W czym mogę ci pomóc, Kwiecisty Pocałunku? 
— Przyszłam tu z Pasikonikowym Nowiem... — urwała, widząc, że drobnej kotki nie ma za nią. — Pasikoniku! Gdzie jesteś?
Szylkretka schowana za krzewem nie reagowała. Jedynie wsłuchiwała się w kolejne obrazy na jej temat. 

npc: Kwiecisty Pocałunek, Diamentowa Grota