Czekał na siostrę ze swoim uczniem. Nie mógł się doczekać ich wspólnego treningu. To będzie zabawne obserwować jak ich podopieczni się męczą. A niedawno to oni musieli przeżywać to piekło. Rany... Ale te księżyce leciały...
— Co się guzdrasz? — zawołał do siostry, widząc jak nadchodzi.
Nie dojrzał jednak nigdzie wraz z nią jej ucznia. Zgubił się po drodze czy jak? Skrzecząca Łapa ziewnął, pocierając łapą oczy, ignorując niebieską. Pewnie chciał nieco dłużej pospać, ale dzisiaj o dziwo nieco wcześniej mieli rozpocząć trening.
— Spokojnie, coś ty taki nerwowy. Zaraz zacznę cię nazywać Nerwowe Futro, a nie Nastroszone — zażartowała po czym jej mina nieco spoważniała. — Wodnikowa Łapa zaraz tu będzie i można ruszać.
Ah. Czyli pewnie młodzik też miał problem ze wstaniem albo kończył dopiero śniadanie. No nic. Mogli zaczekać. Nie śpieszyli się. Mieli na to cały dzień.
— Ostatnio tak jakoś... niezbyt dobrze sypiam, ale to nic! — Posłał jej uśmieszek. — Bo Skrzecząca Łapa da popalić twojemu uczniowi. — Trącił ucznia ramieniem, a ten posłał mu tylko zaskoczone spojrzenie. A niech wie, że był z niego dumny. Bardzo cieszył się, że dane mu było szkolić burego. Naprawdę była z nich dobrana para. Wcale się nie denerwował podczas ich wspólnych zajęć, a wręcz odczuwał w nich przyjemność.
— Czyli jednak coś potrafiłeś przekazać swojemu uczniowi. Mam nadzieję, że nie to jak pakować się w kłopoty. — Puściła do niego oczko i zerknęła w stronę nadchodzącego Wodnika. — Chyba pora ruszać.
Wstał na łapy, pusząc się na jej słowa. Akurat Skrzek nie był konfliktowym kotem. Lubił sobie poklnąć na lidera i w sumie to tyle. Skierowali kroki w stronę Brzozowego Zagajnika, aby tam rozpocząć trening swoich uczniów.
— Zakładamy się o to czyj uczeń wygra? — zaproponował kotce, chcąc nieco doświadczyć ich dawnej rywalizacji.
Mglista Zatoka przechyliła łeb do boku, spoglądając na niego zimnym niebieskim spojrzeniem.
— Ostatni taki zakład przegrałam, więc nie wiem czy chcę znów tak ryzykować. — Wzruszyła ramionami.
Zachichotał pod nosem, trącając ją w bok. O tak, pamiętał. Będzie jej to wypominać aż do śmierci. To było jego jedyne osiągnięcie, z którego był dumny. Przerosnąć pannę idealną, to naprawdę spory wyczyn.
— Oj tam, oj tam. Tym razem nie będę cię do niczego zmuszać — obiecał.
— Dobra, niech ci będzie. I tak mam to gdzieś — miauknęła.
Gdy dotarli na miejsce, usiadł i wskazał Skrzeczącej Łapie, że mogą zaczynać. Bardzo fajnie było obserwować to z boku, a nie brać w tym udział. Dalej go to fascynowało, że mógł przekazać swoją wiedzę komuś młodszemu. Mentorowanie było satysfakcjonujące.
— Nie wiem, czy był to dobry pomysł — zaczęła z dozą niepewności Mgiełka.
— Był, był. Nabiorą wprawy. A taki przyjacielski pojedynek jest dobry. Co tak się zamartwiasz? — Spojrzał na nią, bo to było nie podobne do jego siostry, by tak przejmowała się czyimś dobrem. To była tylko walka treningowa! Nic im się nie stanie. Mieli na wszystko oko.
<Mgiełko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz