BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 lutego 2023

Od Agresta cd. Larwy

Wpatrywał się pustym wzrokiem w ciało vanki, które dzisiaj znaleziono. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko potoczyło się w ten sposób. Pamiętał jeszcze jak była wielkości kulki mchu i poszli razem nad rzekę, żeby obmyć się z wymiocin. Potem kotka została asystentką wojownika, tajemniczo zaszła w ciążę, urodziła szóstkę kociąt w bardzo młodym wieku, a teraz leżała przed nim bez żadnej oznaki życia. Ledwo ją znał, ale myśl o jej tragicznym losie była okropna. Już i tak nie miała łatwego początku, nie zasługiwała na taką śmierć. A jej brat na utratę najbliższej mu osoby.
Nic tutaj nie było sprawiedliwe.

***

Miał wrażenie jakby coś go uderzyło w twarz, gdy pochylił się nad kociakiem. Wyglądał jak bezbłędne połączenie Nic i… Lukrecji. Już wcześniej chodziły słuchy na ten temat, ale zobaczenie tego podobieństwa z bliska to zupełnie co innego. Przeklęty Lukrecja. Wiedział od początku, że było z nim coś nie tak. W końcu kto dobry mógł wyrosnąć szkoląc się pod okiem zdrajcy? Żadna osoba. Widoczne było to również na jego przykładzie.
Myśl o tym, co mogło zajść mroziła mu krew w żyłach. Ale najgorsze było to, że nie miał pewności i nawet nie mógł nigdzie jej zdobyć, gdyż jedyny zaufany świadek zmarł. A Komara i Fretkę pewnie i tak to nie obchodziło, bo w matce płynęła krew Nocniaka. Został w tym sam. Jak zwykle. Będzie musiał obserwować kremowego na własną łapę.
Sam maluch zadawał mu bardzo dużo pytań, ale był przy tym naprawdę przyjazny. To się ceniło.
— Wow! Ja sce na takie zglomasenie! Mogę? — Kocię przytuliło się do jego łapy. — Sce sobacyć sąsiadów. To tes koty? A mose to lisy? A pan umie losmawiać z lisami? Podobno se tak da. Naucys mne?
— Jak zostaniesz uczniem, to na pewno pójdziesz. — Uśmiechnął się delikatnie. — To raczej koty, ale lisy z kolei mieszkają na naszych terenach. Ja ich mowy niestety nie znam, ale założę się, że Jaskółka chętnie cię pouczy.
Jego oczka błysnęły.
— Siękuje! Jest pan supel miły! A jak to jest być zastępcą? Cemu koculy się całują? Słysałem od wujka se dawał buzi mojemu tacie, jak mne esce ne było na świecie.
Zanim zdążył cokolwiek odrzec, srebrny znowu otworzył swój pyszczek:
— A chce pan całusa od lidera? Chyba pana lubi.
Szczęka mu opadła. Co on powiedział?! Najstraszniejsze było to, że jego umysł to od razu sobie wyobraził, przez co musiał powstrzymywać odruch wymiotny.
— Nie!
Nigdy nie pocałowałby takiego chama! Szanował się, a przynajmniej w tym aspekcie. Znaczy Komar czasami nie był taki zły, ale musiałby wiele się zmienić żeby… Zaraz. Czemu on w ogóle o tym myślał!!! Powinien natychmiast przestać.
— Kochasz go? — zapiszczał młodszy, jakby wcześniej nie usłyszał ani krzty oburzenia w głosie zastępcy.
No co?! Skąd jemu takie coś przyszło do głowy w pierwszej kolejności! Fuj.
— NIE!
— To nie powinno się kochać lidera? — Przekrzywił łebek.
Agrest znowu na uderzenie serca oniemiał. Ten dzieciak miał jakieś niezwykłe zdolności do pogarszania kondycji jego umysłu.
— A ciebie trzeba kochać? — zapytał niewinnie, na co większy pokręcił głową. — A czemu lider jest siwy a ty nie? Jak będziesz liderem też będziesz siwy?
— Jest siwy, bo jest starszy. Nie wiem czy ja także będę, prawdopodobnie — Nie wspominał o tym, że nawet nie miał pewności, czy zostanie przywódcą. Na ten moment wolałby nie.
— A to on nie powinien iść do starszyzny skoro tak?
— Nie, siwizna nie oznacza od razu pogorszenia sprawności ruchowej.
— A co to znaczy?
Bicolor westchnął cicho. Chciałby mieć w sobie tyle energii, co kocurek. Nim jednak zdążył wziąć wdech, arlekin po raz kolejny go wyprzedził.
— A jest pan bardzo silny? Mogę wejść panu na grzbiet?
Z lekka zaskoczyła go ta propozycja, ale właściwie czemu nie? Niech się cieszy.
Postanowił jednak odpowiedzieć nieco niejednoznacznie, żeby nie wyjść na kogoś tak łatwo zgadzającego się na wszystko.
— Jeśli bardzo chcesz…
— Chcę! — wykrzyknęło kocię, a on położył się, by pozwolić mu się wdrapać.
Parsknął niegłośno, gdy poczuł małe pazurki wędrujące mu w górę szyi. Nie wiedział za bardzo co ze sobą zrobić w tej sytuacji, ale to było... miłe.
— Ale mięciusio tu na górze. — Srebrny oparł mu łapki na głowie. — Ale wysoko!
— Fajnie? — zamruczał. Musiał przyznać, że ten maluch szybko go urzekł.
— Tak! Pójdziemy na przejażdżkę?

<Mój pierwszy jeźdźcu?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)