BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 sierpnia 2019

Od Wiewiórczego Ogona

~akcja rozgrywa się jeszcze przed mianowaniem Sójki~
Wiewiórczy Ogon opuściła legowisko wojowników i wzdrygnęła się, kiedy zimny wiatr nieprzyjemnie zmierzwił jej futro, a kilka białych płatków śniegu wylądowało na jej uszach. Wstała dosyć wcześnie i uznała, że zanim wyruszy patrol graniczny lub łowiecki, upłynie jeszcze trochę czasu. Rozejrzała się po lekko zaśnieżonym obozie w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia, kiedy jej wzrok spoczął na żłobku. Lekkim krokiem potruchtała w jego stronę uznawszy wcześniej, że skoro już nie śpi, mogłaby odwiedzić Sójkę. Po drodze przyznała sama przed sobą, że w zasadzie całkiem fajny kocurek z niego wyrósł. Może trochę zbyt łatwo na wszystko się zgadzał, ale przecież kiedy zostanie uczniem, z pewnością będzie chlubą swojego mentora. Gdyby kazano mu wyjmować starszyźnie kleszcze codziennie przez cały księżyc, z pewnością zgodziłby się bez najmniejszych obiekcji. Cóż, przez jakiś czas na pewno spadnie na niego większość uczniowskich obowiązków, ponieważ był on najstarszym kocięciem w klanie - starszym nawet nieznacznie od kociąt Iglastego Krzewu i Gęsiego Pióra - więc najpewniej przez kilka wschodów słońca posiedzi w legowisku uczniów sam.
- Sójko! - zawołała go zduszonym szeptem, aby w razie gdyby spał, nie obudzić ani jego, ani Gęsiego Pióra, gdyż królowa najpewniej oberwałaby jej za taką akcję uszy, a zastępca przywódcy jeszcze by jej poprawił. Uśmiechnęła się widząc w wejściu do żłobka niedużą główkę w kolorze piasku. Kocurek skinął jej na powitanie, a Wiewiórczy Ogon przywitała go krótkim liźnięciem w bark.
- Dzień dobry, Wiewiórczy Ogonie - pisnął kocurek, po czym spojrzał się za siebie, aby upewnić się, że nie przeszkadza w spaniu swojej przybranej mamie.
- Cześć, młody. Dobra, to teraz gadaj mi tu, co knujesz - mruknęła i posłała płowemu zadziorne spojrzenie, na które ten odpowiedział wykrzywionym w zdziwieniu pyszczkiem. - Coś tak wcześnie wstał?
- Chciałem popatrzeć - odparł po krótkiej chwili ciszy i utkwił jasne spojrzenie w tańczących na wietrze płatkach śniegu. - Myślę, że śnieg jest bardzo ładny.
Cynamonowa znowu wzdrygnęła się, kiedy kolejny lodowaty podmuch wiatru uderzył w jej klatkę piersiową. Zauważyła, że na różowym nosku Sójki wylądował jeden, maleńki płatek, a kociak prychnął zaskoczony. Trochę ją to rozbawiło.
- Wiesz co, niedługo pewnie zostaniesz uczniem - powiedziała wojowniczka po krótkiej ciszy.
- Uczniem?! - maluch skoczył na równe łapy przy okazji na chwilę zapominając o zachowaniu ciszy. Po chwili dodał trochę ciszej: - Naprawdę?
- A pewnie - mruknęła pręgowana. - Dostaniesz własnego mentora, który wyszkoli cię na świetnego wojownika... lub medyka, jeśli Klan Gwiazdy da.
- Mogłabyś być moją mentorką, Wiewiórczy Ogonie?
Kotkę na chwilę zamurowało, a nie zdarzało jej się to często. Po chwili namysłu uznała, że może byłoby nawet miło wziąć młodziaka pod swoje skrzydła, ale przecież nie była jedyną wojowniczką w Klanie Wilka bez ucznia. Równie dobrze mógł szkolić go na przykład Łabędzia Szyja, Cętkowany Liść albo Północny Wiatr, a ona sama mogła albo pozostać bez ucznia, albo uczyć któreś z kociąt Iglastego Krzewu. Cóż, ta druga wizja też wydawała jej się niezgorsza.
- Jeśli Błotnista Gwiazda tak zdecyduje, to oczywiście. Ale ostrzegam, jeśli na siebie trafimy, nieźle dostaniesz ode mnie w kość - miauknęła wesoło i pacnęła go delikatnie łapą ze schowanymi pazurami. - Wiesz, w zasadzie Zmierzch, Gasnąca i Gorzka również będą już niedługo zaczynać szkolenie. Przynajmniej w nocy nie będzie ci zimno, kiedy położysz się spać - uśmiechnęła się zadziornie, po czym położyła jedną łapę na śniegu, i strzepnęła go Sójce na łebek. Ten tylko prychnął i zapytawszy, czy również może wystawić łapkę poza żłobek, zrobił to samo. Zanim Wiewiórczy Ogon się obejrzała, obydwoje zaczęli tarzać się po śniegu posyłając w powietrze wiele mroźnych drobinek.
- Tylko nie wpadnij w jakąś zaspę, bo nie znajdziemy cię aż do pory nowych liści.
Sójka zachichotał, a chwilę później z gardła wojowniczki wydobył się pomruk zadowolenia i nawet kilka grymaśnych odgłosów dobiegających z legowiska wojowników nie zdołało popsuć jej humoru.
<Jak ktoś chce, to może odpisać ^^>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)