Wiatr smagał drzewa zimnym podmuchem, ciemne niebo – prawie całkowicie pozbawione gwiazd – zdobił okrągły, srebrzysty księżyc. Z góry stopniowo zaczął padać drobny śnieżek. Zabrudził on lekko futro niedawnej uczennicy – dziś, Północnego Wiatru.
Kotka siedziała w milczeniu obserwując rozległe niebo. Nie drżała z zimna, było jej idealnie. Niedowierzanie po mianowaniu już dawno odeszło w niepamięć. Cieszyła się, owszem, lecz pierwszy entuzjazm zniknął wraz z nastaniem mroźnej nocy, kiedy to mogła się wreszcie odprężyć i przemyśleć całą sytuację od początku do końca.
Wszystko wydawało jej się teraz odległe, była tylko małą, nic nie znaczącą istotą w obliczu ciemnej zasłony, zwanej nocą. Wspominała po kolei momenty od narodzin, poprzez zabawę z Łabędziem, po feralne treningi z Dziką Zamiecią. Zastanawiała się także nad przyszłością – życie wojowniczki różni się czymś więcej od żywota ucznia? Chyba nie… W końcu ciągle występują rutynowe obowiązki. Dopiero teraz to do niej dotarło – nie ma w tym nic ekscytującego, zabawnego, absurdalnego czy nawet niemożliwego. Było to zwyczajne. Dlatego to było zwyczajem. Każdy rodził się po to, by przejść ten sam egzamin.
Te rozmyślenia o egzystencji życiowej Północnej, przerwał nagły odgłos dochodzący zza bezlistnych krzewów. Kotka nie podskoczyła przerażona, gdy kolejno usłyszała coraz to nagłaśniające się odgłosy łamanych gałęzi. Obróciła tylko lekko głowę, wydawała się być zaspana, bądź rozkojarzona. Powoli podniosła się, tonąc w śniegu. Jednym delikatnym ruchem strzepnęła z siebie pozostałą warstwę. Nie starała się być cicho, albo i starała, lecz przy takim roztargnieniu, efekt był odwrotny. Idąc w kierunku podejrzanych kniei, zostawiała za sobą głębokie ślady, przy okazji informując wszystkie żywe istoty w około, iż śnieg nie jest najlepszym przyjacielem w ciągu polowań. Na szczęście niechciane dźwięki zagłuszył nagły świst wiatru. Kotka wreszcie znalazła się pod osłoną gęstszego lasu, co prawda zimne podmuchy nadal się tu dostawały, ale na pewno z mniejszym sukcesem.
Nasłuchiwała. Nic niezwykłego. Odczekała jeszcze chwilę, zanim stąpanie odezwało się na nowo. Szybkim krokiem ruszyła za brzmieniem, pozostawiając łatwo widoczne wgłębienia. Skręciła raz, drugi. Za każdym krokiem pogłos stawał się wyraźniejszy. Wojowniczka w pewnej chwili przystanęła i zaczęła się rozglądać za potencjalnym przeciwnikiem. Nie był daleko od jej poprzedniej miejscówki, choć to pewnie dlatego go w ogóle usłyszała, bo przecież nie była właścicielką super-duper dobrego słuchu. Zarys krótkowłosego kota o białym futrze obudził ją doszczętnie. Na nowo spróbowała wyczuć jego zapach, nic z tego.
Podeszła bliżej, starając się przybrać pozycję do walki, co było dosyć ciężkie, patrząc na spadły śnieg. Obcy, czy nie, nie powinien włóczyć się samotnie po puszczy w środku nocy. Sama pora jego oględzin była dla kotki podejrzana. Skradając się (o ile można tak to nazwać), przycupnęła za większą zaspą. Teraz aromat kota był możliwy do utożsamienia. Choć Północ nigdy za bardzo nie odzywała się, czy to raczej nie zwracała uwagi na Wilcze Serce, jakimś cudem rozpoznała zapach. Kocur nie zwrócił uwagi na przybyłą, nawet jej nie zauważył, całkowicie pochłonięty beztroską zabawą. Był cały w białym puchu, więc nie dziw, że kotka wcześniej go nie rozpoznała. Ledwo można było ujrzeć prawdziwy kolor jego szczeciny. Kotka przyjrzała się jeszcze raz skaczącemu w najlepsze Wilkowi. Wyglądał jak wyrośnięte kocię, czerpiące uciechę z ponownego rzucania się w zimne zaspy. Tygryska zmierzyła go chłodnym spojrzeniem, ta noc to udokumentowanie ich dojrzałości, a nie czas na ostatnie dziecięce figle. Najwyraźniej on tego jeszcze nie zrozumiał, ale cóż, po co miałaby się tym przejmować.
Kotka ociągając się, jak najciszej mogła, usiadła za puchową zasłoną. Spoglądała na wyrośniętego kociaka z nieukrywanym niedowierzaniem. Taki duży, a taki mały. Kotka chętnie przerwałaby błogą zabawę „malucha”, lecz powstrzymało ją silne uczucie rozczulenia. Rozczulać się nad dorosłym kocurem, niby nieoczywiste, a jednak prawdziwe. Przysunęła się bliżej. Będzie wypominać Wilczemu ten moment, za każdym razem, gdy go spotka. Ot jej nowe postanowienie. W trakcie, gdy chciała się zbliżyć jeszcze bardziej, przypadkowo wpadła w kolejny zimowy kopiec przednimi łapami. A ponieważ koty nie są przyzwyczajone do takich sytuacji, nieumiejętnie, po zaledwie jednym uderzeniu serca, cała już była w mlecznej pokrywie. Na powierzchni został jedynie wierzgający rozpaczliwie ogon. Próbując się wydostać z głębokiego, mroźnego puchu, w końcu zwróciła uwagę kocura. Wilcze Serce natychmiast odwrócił się do kotki, następnie otrzepał swoją sierść, a jego mina zmieniła się machinalnie. Kpiącym wzrokiem obrzucił świeżo upieczoną wojowniczkę, która po wydostaniu przedniej części ciała na zawsze już zaprzeczyła swoim umiejętnością łowczym. Kocica zachowała spokój godny starszyzny, co chwila miauczała zrzędliwie, jakim to paskudztwem jest ta wyuzdana Pora Nagich Drzew. Wyciągając tylne łapy, przewróciła się i jak największa niezdara potoczyła pod nogi rozbawionego wojownika.
- Gdy mianowali cię wojowniczką, myślałem, że jesteś czymś więcej niż tylko gderliwą łamagą. – Kotka natychmiast podskoczyła na równe nogi, urażona stwierdzeniem.
- O tobie za to można powiedzieć więcej – jesteś nie tyle zarozumialcem – tu zrobiła przerwę, aby jej słowa mocniej odbiły się na niestrudzonym kocurze. Kot spojrzał na nią dziwnie. – co wyrośniętym kociakiem – zakpiła.
- Na jakiej podstawie to stwierdzasz? – Wilcze Serce najpierw nie zrozumiał kontekstu, dopiero po skończeniu zdania, dotarło do niego, co to oznaczało – Ty mnie widziałaś? – zapytał opieszale, niepokój ukazał się na jego pyszczku.
- Hm… To? – Północny Wiatr konspiracyjnie zlustrowała wciąż znajdujące się na jego grzbiecie śnieżynki – Nie, wcale.
- Nie kpij ze mnie – obruszył się – widziałaś, czy nie?!
- Twoje dziecięce zabawy z swoim wyimaginowanym przyjacielem, masz na myśli? Jasne, że nie. – Kot spojrzał na nią ze zlitowaniem – Tak, tak, widziałam. – dała za wygraną.
Mięśnie Bucka stężały, to niedorzeczne! Nie mogła tego widzieć! Kocur z zawstydzenia obrócił głowę. Czy naprawdę zachowywał się jak kociak, a ona to widziała? Jeżeli rozpowie to wszystkim, nie będzie miał życia.
- Acha, nie mam nic przeciwko temu, ale… - zawiesił się na chwilę – nie powiesz o tym nikomu, prawda? – oponował nieśmiało, cofając się o krok. To by zaburzyło jego reputację!
- A gdzie śmie! – roześmiała się bura – A co, boisz się?
- Pff! A gdzie tam! – krzyknął nieco za głośno, przez co całość wyglądała bardziej, jak by próbował wybrnąć z tej sytuacji. Zapewniał tygrysce wyśmienitą rozrywkę.
Wojowniczka prychnęła cicho.
- Wiedziałam – wywróciła ślepiami z lekkim uśmieszkiem – Na pewno nie interesuje cię, jak długo cię widziałam? Nie żeby coś, ale ja bym się zapytała, no wiesz, tak na wszelki wypadek.
- Nie interesuje mnie to! – Znów krzyknął nieudolnie starając się przybrać pewny ton – Ale powiedz… Naprawdę wyglądałem jak kociak?
Buraska wybuchnęła śmiechem, nie potrafiła już tego powstrzymać. Zaczęła tarzać się po miękkim puchu chichocząc w niebogłosy.
- Co cię tak śmieszy? – nastroszył się kocur – Zrobiłem coś zabawnego?
- Dokładnie! Jesteś taki spostrzegawczy! – Wojowniczka na powrót trzęsła się ze wstrzymywanego rozbawienia.
- Coś odczuwam w tym zdaniu ironię… - Zaśmiał się perliście.
- Ależ ty bystry! – wyszczerzyła się.
- Czy to nie jest przypadkiem to samo…?
- Do tego inteligentny! – Północ dosłownie dusiła się ze śmiechu.
- Wszystko dobrze? – zapytał sarkastycznie. Co z nią było nie tak?
- Tak – opanowała konwulsje - tak – wzięła głęboki oddech, a jej wyraz stał się poważny.
- To dobrze, w takim razie… Wróćmy może do tematu – nie powiesz nikomu? – Dociekał, miał udawać niezainteresowanego, ale już trudno.
- Nikomu nie powiem, o tym możesz być przekonany – mrugnęła do kocura.
- To miłe z Twojej strony – po chwili przyjazny uśmiech zastąpił prześmiewczym - Za to ja, nie zapomnę wspomnieć o twoim wybryku, jak to pięknie stoczyłaś się ze szczebla Wojowniczki – zuchwale zadeklarował.
Północ przybrała ponury wyraz.
- Miło. – odezwała się ze stoickim spokojem, a następnie zamknęła oczy, podejmując próbę zachowania zimnej krwi – Możesz to zrobić, śmiało.
Kocur przyjrzał się jej badawczo. Jej nastawienie zmieniło się diametralnie, gdy tylko zażartował o zdradzeniu tej drobnej „tajemnicy”. Może nie obchodziło jej zdanie innych? W co szczerze wątpił, choć kto tam wiedział. Łabędzia Szyja wiedział. Ale co go interesowało zachowanie przypadkowej kotki poznanej na mianowaniu?
- Tylko żartowałem, przecież wiesz, że bym tego nie zrobił – Wilcze Serce pozwolił, aby przejęło go oburzenie.
- Nie wiem – Kotka otworzyła oczy i na nowo zreflektowała pysk wojownika – Ja naprawdę nie wiem, jakbyś się zachował. Nie miej mi tego za złe, nie znam cię. Nigdy z tobą nie rozmawiałam, nigdy nie zastanawiało mnie twoje podejście do życia i zapewne nigdy nie poznam cię na tyle, by móc wysnuwać rzetelne wnioski na temat twojej postawy, nie powinnam cię oceniać po pierwszej konwersacji, czy… - Kotka chciała kontynuować, ale na szczęście – nikt nie wie jak mogłoby się to skończyć – Wilk przerwał refleksję, jednym zdaniem zakańczając prawdopodobnie najdłuższy monolog w jej życiu.
- Dobra, nie ważne. Tylko już skończ – spojrzał na nią konkretnie – już wiem, jak się czujesz w sytuacji, gdy to miałabyś obgadywać nieznajomego. Rozumiem, okej? – Wojowniczka przytaknęła apatycznie – To super, a teraz skończmy te życiowe gadki.
<Wilczku? Tylko proszę, odpisz *-*>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz