*Prawdopodobnie przed bitwą KK z KN*
Zimorodkowa Pieśń rozpromieniła się na widok swojej perfekcyjnie umytej łapy. Szare futro było idealnie przylizane, a jednocześnie wciąż mięciutkie. Wyjęła zębami ostatni okruszek kurzu i zmrużyła oczy zwycięsko. Postawiła łapę na śnieżnej płachcie pokrywającej ziemię i z zaangażowaniem godnym pozazdroszczenia przy tak monotonnej czynności zajęła się za oczyszczanie drugiej łapy. Podczas czasochłonnego zajęcia rozejrzała się po obozie. Ze swojego miejsca na uboczu miała wspaniały widok na większość legowisk. Gdy dojrzała Żywiczną Łapę idącego do miejsca spoczynku starszyzny wraz z zwiotczałym zwierzątkiem w pysku jej humor sięgnął końca skali. Dzień zapowiadał się doskonale. Z samego rana poleciła uczniowi zaopatrzyć starszych w zwierzynę, zapytać o insekty w futrze, posprzątać ich legowiska jak również zapytać medyków czy nie potrzebują pomocy. Po wykonaniu tychże czynności Żywica miał się zameldować. Następnie mieli spędzić czas w swoim wyśmienitym towarzystwie przy wycieńczającym treningu. Ten plan dnia ułożony był już kilka wschodów słońca temu. Obecnie Zimorodek pracowała nad perfekcyjnie ułożonym projektem mającym na celu wykorzystanie wszystkich sił terminatora w najlepszy sposób, który zaowocuje najszybszymi plonami w postaci opanowanej techniki skradania, walki i innych badziewie potrzebnych do przetrwania, w tym wyciąganiu kleszczy ze starszyzny - żeby nie było nudno. Zdecydowanie przyszłość Żywicznej Łapy w tym momencie nie malowała się w kolorowych barwach. Ciekawe czy Poplamione Piórko, jej matka jak i zarówno mentorka pochwaliłaby działania córki? Szczególnie zaś przez fakt, że kocica zamierzała już za kilka wschodów słońca dołączyć naukę technik samoobrony i ataku, które standardowemu uczniowi dawano przynajmniej księżyc/dwa po rozpoczęciu treningu. No tak, ale liliowy nie był "standardowym" uczniem. Rozpoczął szkolenie już w wieku dwóch księżyców. Zimorodkowa Pieśń postanowiła nie wtrącać się w zabójcze plany Lisiej Gwiazdy, który zapewne pragnął wymordować wszystkie dwuksiężycowe kociaki treningami. Swoją drogą gdyby nie zaczęły edukacji wcześniej prawdopodobnie wszyscy pomarliby z głodu, bo takiej zgrai chuliganów nie wykarmisz, szczególnie w Porze Nagich Drzew. Zresztą, jakby tego było mało wcale nie zamierzała podzielać losu Koziej Nóżki, który postanowił sprzeciwić się liderowi przez co zesłał na siebie karę wygnania. Niebieska natknęła się wzrokiem na wysokiego liliowego wojownika, który wraz ze swymi pociechami i partnerką wrócił za namową Niezapominajkowego Szlaku. Kocica prychnęła widząc Kozę. Nie zamierzała ukrywać, udawać, że dalej pała do niego jakimkolwiek uczuciem przyjaźni. Była jedynie obojętność pomieszana z odrobiną żalu. Może gdyby wojownik nie opuścił swoich przyjaciół pod pretekstem rozkazu Lisiej Gwiazdy wszystko ułożyłoby się inaczej? Wystarczyło przeprosić za nieposłuszeństwo, przeprosić lidera, którego poleceń nie można przecież lekceważyć. Być może wtedy nie doszłoby do walki o śmierć i życie. Zresztą, Kózka wbrew pozorom zachował się wręcz haniebnie odbierając życie liderowi. Do tego nie zastanawiał się w ogóle czy ktoś będzie za nim tęsknił, potrzebował go. Za pewne zwyczajnie schował się w krzaczkach, uciekł jak tchórz zostawiając za sobą wspomnienia. Gdyby przynajmniej sam wrócił, pragnął skonfrontować się ze spojrzeniem klanowiczów. Wyjaśnił coś, a tymczasem Zimorodek miała wrażenie jakby zachowywał się jakby nic się nie wydarzyło. Wojowniczka wróciła myślami do ich prawie, że ostatniego wspólnego polowania. Kozia Nózka był tak przejęty ciążą partnerki, że pragnął wepchnąć w nią zapewne już kolejnego królika. Mimo woli niebieska uśmiechnęła się pod nosem. Skończyło się na tym, że przynieśli do klanu Klifu sześć piszczek. Nie znaleźli jednak żadnego królika, który mógłby stać się pożywieniem Śnieżnego Sopla. Zimorodkowa Pieśń uniosła brwi gdy zmaterializował się przed nią Koza. Właściwie nie rozmawiali odkąd wrócił do domu.
- No? - burknęła w pierwszej chwili. Zdecydowanie oczekiwała przeprosin za zostawienie jej na lodzie. Jednak zaraz opanowała naburmuszony wyraz pyska i podczas jednego uderzenia serca zmieniła pozę na wyniosłą. - Chciałeś mi coś powiedzieć? - zapytała już czystym głosem, w którym mimo woli pobrzmiewała lekka pogarda. <Kozo? Chaotycznie wyszło>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz