Oczywiście, musiała się więcej dowiedzieć o tym tajemniczym faworyzującym i magicznym klanie. Może nawet Czapli Potok, którego nawiasem mówiąc imię Leszczyna uważa za o wiele za długie, uchyli rąbka tajemnicy i powie jej, czy można dostać te osiem dodatkowych żyć nie zostając liderem? Leszczyna musiała przyznać, że czułaby się o wiele bezpieczniej, gdyby miała jeszcze parę żyć w zapasie w razie czego. Kotka wymknęła się po cichu z obozu, próbując nie zwrócić na siebie uwagi. Na szczęście, wszyscy uczniowie już głęboko spali, tak jak wojownicy. Jedynym problemem był kot, który pilnował wejścia do obozu, jednak i tego łatwo było rozproszyć. Ruda szybko stawiała łapy na zimnym podłożu, wzniecając w górę płatki śniegu. Coraz szybciej brnęła wśród białego puchu, prowadzona przez ciekawość i ekscytację. Zastanawiała się, czy Czapla rzeczywiście przyjdzie na spotkanie, ale z drugiej strony - czemu miałby nie przyjść? Przecież szkoda by było opuścić możliwość zobaczenia tak fajnej kotki, prawda? Leszczyna zaczęła susami poruszać się w głębszym śniegu i chociaż na jej brzuchu zaczęły pojawiać się grudki zlepionego puchu, z nosa ciekło, a poduszki łapek marzły, kotka nie przestawała biec przed siebie. Nie mogła się doczekać spotkania z Czaplą i tym magicznym Klanem! W końcu dotarła na niewielki pagórek, gdzie wczoraj spotkała czekoladowego kocura. Ten już tam czekał i wyglądał na dosyć zmarzniętego, ale siedział sam.
— Halo, a gdzie ten widoczny na niebie klan? — zamruczała zawiedziona, unosząc łeb i oglądając przestrzeń nad sobą. Jedyne, co było na było widoczne nocnym niebie to gwiazdy, świecące dosyć jasno. — Oszukałeś mnie? — zapytała z wyrzutem, spoglądając w orzechowe ślepia.
< Czapli Potoku? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz