— Głupia Żwirowa Gwiazda — prychnął cicho niezadowolony, podchodząc do Lipowej Gałązki.
Szylkretowa kocica posłała mu ciepły uśmiech, który jeszcze bardziej zirytował Aronie.
— Gotowy na pierwszy trening, Aroniowa Łapo? — spytała wesoło go, odchodząc od miejsca mianowania.
Kocurek wywrócił oczami, wdychając cicho. No oczywiście, że był gotowy, po co ta głupio pyta? To jeszcze bardziej go utwierdziło w idiotyzmie swojej mentorki. Czemu akurat musiał trafić na tak durną kotkę?
— Ta — mruknął naburmuszony, machając zirytowany ogonem.
Nie tak miał wyglądać jego dzień mianowania. Miał dostać najlepszego i najsilniejsze wojownika, a nie jakąś rudawą buraske! Na dodatek to właśnie jego siostra będzie uczyła się pod okiem zastępcy, a nie on. Czy mogło być gorzej?
— To widzimy się po wschodzie słońca przy wyjściu z obozu — oznajmiła mu mentorka, idąc w stronę kolcolistu.
Kocurek tylko kiwnął ogonem i skierował się szybkim krokiem do legowiska uczniów. Niezadowolony wszedł do środka i zajął pierwsze lepsze legowisko, nie pytając do kogo ono na leży. Miał to głęboko gdzieś, był zły z tego jak przebiegły sprawy. Wszystko poszło zupełnie inaczej niż planował. Nie czekając na siostrę, położył się spać, by chociaż być wypoczętym na jutrzejszy trening.
***
Zimny powiew rozwiewał podgniłe liście na wszystkie strony. Dwójka kotów przemierzała pośpiesznie ściółkę leśną w ciszy. Aronia podążał grzecznie za niższą kocicą, niezadowolony z przebiegu spraw. Czemu to właśnie Porzeczce, a nie jemu przydzielono Deszczowe Futro? Gdyby tylko liderka przydzieliła mu swojego zastępcę, ten na pewno doceniłby jego wrodzony talent oraz umiejętności, a Aronia w jeden w księżyc zostałby wojownikiem. Ale nie, musiał dostać tą buro-rudą durną kupę futra. Mamrocząc pod nosem, stawiał długie łapy na mokrej ściółce. Wczoraj prawie cały dzień padało, więc kotka odwołała trening. Aroniowa Łapa nawet nie starał się ukrywać, jak bardzo nie podobał mu się fakt, że musiał się ciągle słuchać tego mysiego bobka. Tym bardziej, że wojowniczka, która z pozoru wydawała się miłą i wesołą kotką, już nie raz rozstawiała bicolora po wszystkich kątach. Ten jak się można domyśleć nie był zbyt zadowolony z przebiegu spraw. W końcu jak to niby miało mieć prawo bytu? Żeby to on, przyszły najdzielniejszy wojownik Klanu Nocy, został zmuszony do słuchania się jakiejś tam tej durnej samicy? Prychnął rozgoryczony, jednak zostawił te wszystkie żale w sobie. Im szybciej skończy trening, tym szybciej pozbędzie się tej kupy futra.
— Dzisiaj będziemy ćwiczyć pływanie — oznajmiła jak gdyby nigdy nic mentorka, odwracając łeb do ucznia.
Kocurek zatrzymał się gwałtownie, słysząc jakie ta plecie bzdury. Czyżby Lipowa Gałązka miała pszczoły w głowie? Nie czuła jak zimno i nieprzyjemnie jest dzisiaj?
— Może od razu pobiegniemy popływać w Miejscu, Gdzie Zachodzi Słońce — warknął ironicznie Aronia, przewracając oczami. — Z resztą czego ja oczekuję po durnym Pieszczoszku? — mruknął ciszej, dumny z informacji jaką zdobył o mentorce.
Kotka zastrzygła uszami i odwróciła się w stronę kocura. Prychnęła na niego ostrzegawczo, po czym pokręciła zrezygnowana łbem.
— Tego, że wyszkoli Cię na przyszłego wojownika, Aroniowa Łapo — odparła zdenerwowana kocica, patrząc kocurkowi prosto w ślipia.
Aronia mruknął zaskoczony reakcją tego niziołka, który co prawda nie był o wiele niższy on niego, i odwrócił łeb. Ostatnie czego mu brakowało to to, żeby ten mysi bobek jeszcze pomyślał, że go szanuje w jakikolwiek sposób. Szylkretowa widząc reakcje ucznia, westchnęła tylko i zaczęła iść w stronę strumienia, gdzie sama trenowała pływanie za czasów swojej młodości. Aronia podążył za mentorką, udając, że w ogóle nie przejął się jej słowami. W końcu im szybciej się tego nauczy, tym szybciej będzie miał tą dwukolorową kupę futra z łba. Gdy już dotarli nad strumień oddzielający terytoriom Klanu Nocy i Klanu Burzy, kotka spojrzała oczekująco na niego. Aronia westchnął ciężko i podszedł do strumyka, by zamoczyć w nim łapę. Dotknął niepewnie wodę, po czym drgnął, czując jak ta jest zimna.
— Chyba pająki snuły ci mózg jeśli myślisz, że tam wejdę — odparł pewnie kocurek, spoglądając zdegustowany na kotkę.
Ta machnęła zdenerwowana ogon i zaczęła liczyć po cichu do dziesięciu. Kocurek spojrzał na nią rozbawiony. Głupia nadal myśli, że będzie mu rozkazywać.
— Słuchaj uważnie Aroniowa Łapo — zaczęła Lipowa Gałązka. — Nie wiem czym tkwi twój problem, ale jeśli mam Cię wyszkolić na wojownika musisz odpuści sobie te wszystkie komentarze. A teraz wskakuj do strumienia albo sama cię tam wrzucę — ostrzegła go mentorka.
Aronia niemal parsknął rozbawiony.
Teraz ten mysi bobek jeszcze myśli, że przestraszy się jego gróźb? Żałosne.
— Nie odważysz się — mruknął, spoglądając na kotkę z pogardą. — Takie pieszczoszki jak ty ni... — przerwał, czując jak przewraca się i wpada w lodowatą wodę.
A jednak się odważyła.
Kocurek wpadł do strumienia z głośnym pluskiem. Przebierając nerwowo łapami starał się utrzymać na powierzchni wody, lecz nie okazało się to aż tak łatwe jak myślał. Miał wrażenie, że z każdym uderzeniem serca zapada się coraz niżej i niżej strumienia. Spojrzał rozpaczliwie na swoją mentorkę. Ta siedziała sobie spokojnie, przyglądać się tonącemu uczniowi. Aronia poczuł jak coś w nim zadrżało. Niegodziwa, on tu umierał, a ta patrzyła sobie na niego jak gdyby nigdy nic. Złapał ostatni oddech nim jego łapy dotknęły o dno strumienia.
To już koniec, stwierdził. Umarł nim zdążył zostać wielkim wojownikiem. Miał nadzieję, że jego wielcy przodkowie przyjmą go ciepło w Klanie Gwiazd.
— Aroniowa Łapo — usłyszał załamany głos mentorki, która złapała go za kark i wyciągnęła go na powierzchnię. — Wiesz, że jak wyprostujesz łapy to na spokojnie powinieneś dotknąć podłoża?
Kocurek spojrzał ogłupiony na kotkę.
Że niby co?
Nie, to niemożliwe, stwierdził, prostując łapy. Już miał skrzyczeć mentorki, kiedy to rzeczywiście poczuł grunt pod poduszkami. Spojrzał się zdezorientowany na szylkretową.
— Myślałaś, że tego nie wiedziałem? — rzucił, udając rozbawionego i porzucając przerażenie jakie przed chwilą mu towarzyszyło. — Sprawdzałem tylko czy rzucisz się mi na ratunek — odparł pewnie kocurek, wychodząc pośpiesznie ze strumienia.
Jeszcze nigdy nie czuł się tak upokorzony. Spojrzał na rozbawiony pysk mentorki i parsknął cicho.
Jeszcze się zemści na tej burasce.
***
Przemoknięty i zły wpadł do legowiska. Nie miał humoru już na nic, nawet na dokuczanie dziwnopyskiej. Myślał tylko o jednym.
O zemście.
Przecież nie mógł zostawić tak tej sprawy. Został dziś poniżony. I na dodatek przez kotkę. Durną, małą kotkę!
— Nie za zimno dziś na kąpiele? — spytała lekko rozbawiona Porzeczkowa Łapa, widząc przemokniętego brata.
Kocurek oburzony już miał wygłosić siostrze mowę o tym, jak został brutalnie wrzucony do strumienia, lecz zrezygnował po chwili.
I tak pewnie go nie zrozumie i wyśmieje.
— Zostaw mnie — mruknął tylko, odwracając się tyłem do kotki.
<Porzeczkowa Łapo?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz