Od Słodkiej Łapy CD Aronii

Słodka Łapa odetchnęła z ulgą, słysząc słowa liderki. Będą mogli go odprowadzić i w końcu całe to zamieszanie się skończy… Tak, właśnie, „zamieszanie”. Przecież cóż ona uczyniła? Dlaczego Aronia tak jej nie lubił? Kocur odwrócił się w jej stronę, mierząc kotkę pełnym nienawiści i żądzy zemsty wzrokiem. Terminatorka jedynie wpatrywała się pusto w jego źrenice, wciąż próbując zrozumieć całą sytuację. Było jej przykro przez samą myśl, iż mogła kogoś urazić.
Kociak zaśmiał się arogancko w jej kierunku, bełkocząc coś pod nosem, by zaraz potem wyeksponować swoje ciało, co miało na celu uczynienie go bardziej dojrzałym i skierował się bezpośrednio do Żwirowej Gwiazdy.
- Droga Ziwirowa Gwiazdo, widzę, że dziwnopyska dor... – Uczennica nie chcąc sprowadzić gniewu przywódczyni na siebie i Aronie, pospiesznie zatkała jego usta swoją łapką.
Nie musiała jednak długo czekać na jego kolejne działanie, gdyż kły malca w mgnieniu oka zatopiły się w jej sierści. Słodka stęknęła boleśnie, patrząc pytająco na Niedźwiadka, jakby nie wiedziała, co właśnie się wydarzyło. Nie przypuszczała, iż syn Dębowego Futra, naprawdę ukaże swoje prawdziwe oblicze tuż przed nosem liderki. A jednak bicolor dopuścił się tego haniebnego czynu.
- Niedźwiedzia Łapo, nie stój jak wół, tylko pomóż koleżance. - Rozkazała lekko rozbawiona tą sytuacją Żwirka. — Ja poinformuję Ognisty Krok o poczynaniach jej syna.
Młody widocznie bał się swojej matki bardziej niż głowy Klanu Nocy. Wzdrygnął się, puszczając swoją ofiarę. To nie może się stać, dlaczego sytuacja tak się potoczyła!? Gdyby nie ta niegodziwa kotka na pewno nie musiałby teraz przez to wszystko przechodzić! Musiał grać na zwłokę.
- O-ona miała-ła pająka na ła-łapie, chciałem-em zdjąć. – Cały drżał i się jąkał.
- I gdzie jest teraz ten pająk? – Żwirowa Gwiazda przeleciała wzrokiem jego pyszczek.
- Z-zjadłem. – Dodał, wciąż się jąkając.
Szylkretka postanowiła się z nim podroczyć.
- Zjadłeś, ach tak? Chyba się nie przesłyszałam. W takim razie otwórz pysk. – Chichotała. – O? Nic tutaj nie widzę… Chyba jednak będę musiała zawołać Ognisty Krok!– Udała lament, po czym podniosła łapę i zaczęła przyglądać się pazurom.
Zaraz po tym popatrzyła wyczekująco na Niedźwiedzią Łapę. Ten złapał kociaka za kark i po chwili cała czwórka wyszła z legowiska, jednak przywódczyni w jednej chwili gdzieś zniknęła, a rudzielec oddzielił się od reszty, czegoś wypatrując.
Aronia postanowił wykorzystać okazję, będąc ze Słodką sam na sam.
- Strzeż się niegodziwa wronia strawo! Widzę, jak manipulujesz wszystkimi dookoła i tym niewinny, nieświadomym kocurem, ale gdy tylko zostanę Uczniem, a następnie Wojownikiem, to wszystko się zmieni! Wiem, czym jesteś i w jakim celu tu przybyłaś, więc będę miał Cię na oku kupo futra… Przeze mnie… Przeze mnie nie będziesz mogła spać spokojnie! – Wyszczerzył zęby i wysunął pazury, gotów rzucić się na rozmówczynie, lecz ktoś po raz kolejny chwycił go za kark.
- Och tutaj jesteś! Ile razy Ci powtarzam, że nie możesz wychodzić sam ze Żłobka!? – Krzyknęła zdenerwowana Ognisty Krok, biegnąc z powrotem do kociarni, trzymając w pysku puchatą kulkę.
Podopieczna Żmijowego Języka stała jak wryta, zastanawiając się, czy to tylko zły sen. Jednakże doszła do siebie, dopiero kiedy poczuła niezwykle przeszywający ból w lewej łapie. Pisnęła więc, a u jej boku momentalnie zjawił się zmartwiony Niedźwiadek. Pomógł jej dość do niewielkiego gniazdka Medyka, gdzie kotka musiała opatrzyć swoją ranę.
- Dziękuję Niedźwiedzia Łapo. – Uśmiechnęła się do niego ciepło, aby zaraz jęknąć z bólu.
Uczeń podparł, więc ją i zawołał Dryfujący Obłok.