BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 czerwca 2020

Od Czermieniowej Łapy

*zanim Słodki Język uciekła*

Wybrali się na polowanie. Tak jak zawsze w towarzystwie Karasiowej Łuski i jego ucznia. Mieli po prostu coś złapać, więc szybko wzięli się do roboty. Robiło się coraz chłodniej, więc zwierzynę trudno było znaleźć. Czermień węszył, lecz jak na razie bezskutecznie. Od kiedy polowanie mu zaczęło wychodzić, chciał pokozaczyć i pokazać, że jest w stanie upolować więcej od mentora. Jednak jak mógł to ziścić, skoro nigdzie nie wyczuwał żadnej ofiary?
Nagle usłyszał cichy pisk. Jest! Szybko przypadł do pozycji łowieckiej i zaczął się skradać. Krok za krokiem, podążał w stronę dźwięku. Da radę. Złapię ją! Wyskoczył ze swojej kryjówki i wbił kły w niczego niespodziewającą się ryjówkę. Ha! Uniósł zdobycz, kiedy nagle wyczuł coś innego. Odwrócił się i dostrzegł wychodzącego z krzaków kocura. Nie był chyba z klanu rybojadów. Śmierdział całkiem inaczej. Na dodatek miał straszną szramę, biegnącą przez zasnute mgłą oko. Stanął przed nim pewnie, wypuszczając zdobycz z pyska. 
- Czego tu szukasz, co? - warknął do intruza. 
Kocur uśmiechnął się do niego dość upiornie, a po jego sierści przeszły ciarki. Dopiero teraz wyczuł, że osobnik ten emanuje jakąś niepojętą dla niego energią, która sprawiała, że całe jego ciało krzyczało " uciekaj". 
- Kogo my tu mamy... - odezwał się, znów stawiając krok w jego stronę.
Ewidentnie nie podobało mu się, że samotnik się do niego tak zbliżał. Poruszał się jak drapieżnik, który właśnie natrafił na swoją zwierzynę. 
Instynktownie się cofnął. Czy koty są kanibalami? Nie wiedział, ale widząc tą paskudną mordę, zaczął zastanawiać się, czy właśnie nie skończy jako posiłek. Nie! Nie da mu się! W końcu umiał walczyć! Poradzi sobie z nim! 
Pokonałby tego śmierdziela bez przeszkód!
- Powiedziałem coś! - warknął w jego stronę, strosząc sierść. 
Nie zrobiło to na obcym żadnego wrażenia. 
- Kim jesteś?! - Może na to odpowie? 
Z każdym jego krokiem, robiło się chłodniej. To nienormalne, aby kot był w stanie wyzwalać taki strach! Zaczął się trząść, nie rozumiejąc co dzieje się z jego ciałem. Czuł, że to chyba będą jego ostatnie dni w życiu. Uderzył grzbietem w drzewo. Nie było już ratunku. Kocur również to zauważył, uśmiechając się perfidnie.
- Jestem twoim koszmarem - odpowiedział, rzucając się na kociaka. 
Poczuł jak zostaję przygnieciony, a następnie jak po jego ciele przechodzi okropny ból. Chciał wrzasnąć, ale obcy zatkał mu pysk łapą.
- Nie chciałbym zbyt szybko kończyć zabawy, malutki. 
Zaczął się wić i szarpać. Musiał się uwolnić! Pamiętał co należy zrobić. Brzuch! Akurat leżał grzbietem na ziemi, więc łapy miał wolne! Przejechał mu po nim pazurami, ale gorzko tego pożałował. Kocur wgryzł się w jego ucho, szarpiąc nim boleśnie. Poczuł metaliczny zapach krwi.
- Bardzo mnie zdenerwowałeś - szepnął mu do ucha, ryjąc mu pazurami pysk. 
Krzyknął. To bolało! Spiorunował go wzrokiem. Rany paliły go, ale ani myślał się poddawać. Widząc znów jego sadystyczny uśmieszek, zrobił to samo. 
- Nie robi to na mnie wrażenia - charknął.
To najwyraźniej zbiło samotnika z tropu. To była jego szansa! Chciał się wyszarpnąć, ale kocur najwyraźniej doszedł szybciej do siebie niż zakładał. Znów poczuł ból.
- Ty pochodzisz z tego klanu homo, tak? - Wbił pazury głębiej w jego ciało.
- Nie! 
Czekaj co? Czyżby rybojady lubili się w tej samej płci? Ale w takim razie... skąd brali kocięta? Porywali... No oczywiście! Przecież ich porwali i wcielili do swojego śmierdzącego klanu! 
- Nie jestem jednym z nich! Jestem z klanu lisa i nie znoszę takich kotów, którzy lubią tą samą płeć! 
- Pewnie łżesz... 
- Nie! Wcale nie! Gdybym jakiegoś spotkał, to bym go chyba zabił! - zapewnił z gorliwością.
Samotnik chwilę patrzył na niego, najwyraźniej zastanawiając się, jakby to wykorzystać.
- Wątpię, że byłbyś w stanie to zrobić. Jesteś tylko słabym kociakiem, który niedługo przestanie istnieć - Dla potwierdzenia swoich słów, wbił w niego bardziej pazury, podduszając go łapą. 
Zaczął charczeć i szarpać się. Nie mógł tak zginąć! Nie mógł! Nagle ucisk zniknął. Złapał oddech i spotkał się wzrokiem z tym szaleńcem. Widział, że świetnie się bawił! Zacisnął zęby w bezsilności.
- Nie jestem jak oni! - powiedział na co kocur prychnął.
- Twoje gadanie nie robi na mnie wrażenia. No chyba, że zaczniesz błagać o śmierć. Wtedy spełnię twą prośbę i zginiesz szybko.
Znów poczuł ból. Wiedział, że się nim bawił. Sam to przyznał. Jednak chciał go zabić. Tak po prostu. A to Błysk twierdziła, że był potworem! A tu się okazało, że był inny potwór. Silniejszy, zimny i bezwzględny, który ma za nic kocie istnienie. Robił to wszystko z takim lodowym spokojem, że aż mu to zaimponowało. Chociaż to trochę absurdalne, że akurat w momencie, kiedy czuł, że wykrwawiał się na śmierć.
- Nie... Nie chcę ginąć! - pisnął.
Samotnik zaśmiał się, a po całej sierści ucznia, przebiegł dreszcz strachu. On był przerażający! 
- Naprawdę jesteś takim śmieciem? Gotów byłbyś kogoś zamordować żeby przeżyć?- Nacisnął bardziej na jego ranę, z której pociekła krew.
- Tak! - warknął z pewnością w głosie. - Zrobiłbym to bez zawahania! Już i tak moja siostra uważa, że zabiłem ojca i matkę, bo się śmiałem z ich śmierci! 
To wyznanie nieco zdziwiło kocura. Nachylił się i szepnął mu na ucho.
- Może jednak przeżyjesz... Jeśli będziesz mnie błagał.
Patrzył wystraszony na jego pazury, które przystawił mu do oczu.
- Błagaj... Albo będziesz miał takie piękne oko jak ja. 
Przełknął ślinę. Domyślił się, że chodzi mu o to białe, martwe, które nie spełniało już swoich funkcji. Nie miał wyboru. Nie chciał w końcu go stracić!
- Proszę nie rób tego! - warknął.
- Nie podoba mi się ta tonacja... - Jego łapa niebezpiecznie zbliżyła się do jego pyska. 
- Błagam nie zabijaj mnie! - pisnął, mając nadzieję, że to mu wystarczy.
Najwidoczniej nie, bo łapa cały czas się zbliżała.
- Błagam! Nie moje oko! Aaaaa! Błagam! Zrobię co chcesz! - pisnął. 
Jego krzyki najwyraźniej odniosły inny efekt niż oczekiwał, ponieważ usłyszał, jak ktoś szybko zmierza w tą stronę. Czyżby to był patrol? Samotnik również zrozumiał co się dzieję i zeskoczył z kociaka. 
- Tym razem ci się upiekło - powiedział znikając w gąszczu krzewów. 
Nie wierzył. Został uratowany! Usiadł czując jak całe ciało piecze go od zadanych ran. Na szczęście nie stracił oka. 
- Co tu się dzieję?! - rozległ się czyjś głos.
Patrol składający się z trzech kotów, pojawił się w zasięgu wzroku. Widząc kociaka skąpanego we własnej krwi, dopadli do niego, zarzucając go mnóstwem pytań. Nie miał sił, aby im na to odpowiadać. Poczuł jak świat wiruję, a następnie zapadła ciemność.
***
Obudził się w leżu medyków. Wszystko go bolało. Słodki Język krzątała się przy nim, wymieniając pajęczynę z jego ran. Chciał się podnieść, ale jej ogon mu to uniemożliwił. 
- Leż. Musisz odpocząć. Pamiętasz co cię zaatakowało? - zapytała z troską w głosie.
Zastanowił się chwilę, a wspomnienia powróciły. Ten kot... Pokręcił głową. I tak nie miał ochoty o tym zbytnio rozmawiać. Położył się ponownie, czując jak łapie go senność. Tak... Musiał odpocząć.
Słodki Język wypisała go dzień przed tym, jak została porwana przez Klan Klifu. Zbytnio nie obchodziło go to, czemu ten klan ją porwał. Może powinien być jej wdzięczny, bo dzięki jej zabiegom nie umarł, ale jakoś nie czuł żadnych wyrzutów sumienia. 
Siedział nad brzegiem wyspy, wpatrując się w swoje odbicie. Po tym spotkaniu, jego wygląd mocno się zmienił. Jego prawe ucho zostało nadszarpnięte, na lewym miał małe zadrapanie, a na pysku i nad okiem widniały wielkie, jeszcze zaróżowione blizny. Spojrzał w dół na swoje łapy. One również były pełne mniejszych i większych zadrapań. W końcu intruz atakował go od przodu, kiedy leżał na grzbiecie. Musiał przyznać, że to spotkanie wywarło na nim wielki wpływ. Z nieufnością tasował wzrokiem członków Klanu Nocy. Myśl, że chodzili pośród niego takie istoty, które lubiły tą samą płeć, napawała go obrzydzeniem. 
- Czermień? - rozległ się obok niego głos Koszatka. - Bo ja chciałem ci coś powiedzieć...

C.D.N.

1 komentarz:

  1. Aaa, moje dziecko w akcji <3 Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy :3

    OdpowiedzUsuń