Powiedzmy, że był to naprawdę ładny dzień. Słońce grzało kocie jak i skalne grzbiety, ptaki wesoło zataczały koła w powietrzu, a chmury leniwie sunęły po bezkresnym błękicie nie zapowiadając sobą niepogody. Klan Burzy mógł cieszyć się więc spokojem i...
— KRÓWKO! — rozległ się nagle podniesiony głos klanowej zastępczyni, która wysunęła głowę z kociarni, rozglądając się za pewną zgubą w postaci własnej pierworodnej. Niebiesko-biała kocica jeździła nerwowym wzrokiem po okolicy chcąc możliwie wyłapać czekoladowo-białe, krótkie futerko córki, które jak odkryła - nie spoczywało bezpiecznie u jej boku, co raczej też oczywiste - podniosło jej nieco ciśnienie. Oka nie może zmrużyć aby Krówka się nie ulotniła w tym czasie. Czasem Chabrowa Bryza wolała nie mrugać patrząc na wesoło szczerzącą się pociechę w obawie, że jak ponownie będzie widzieć, psotnicy już nie będzie. Dzisiaj na nieszczęście Krówki, jej matka znalazła ją zaskakująco szybko, kiedy ta ciamkała końcówkę ogona jakiegoś zdezorientowanego wojownika, który próbował pozbyć się nieproszonego gościa z własnego ogona! Pierworodna zastępczyni jednak nie dawała za wygraną, dzielnie capnęła swojego przeciwnika i wiła się wraz z nim dając wojownikowi smutną prawdę do zrozumienia - ona się tak szybko nie podda! Już miała zacisnąć małe igiełko-kiełki na ogonie nieszczęśnika, kiedy poczuła szarpnięcie za kark. Pisnęła głośno w jawnym sprzeciwie i przez to też wypuściła ogon jakiegoś kocura, który bez namysłu postanowił go zabrać i oddalić się na bezpieczną odległość. Krówka szamotała się i walczyła dzielnie o odzyskanie gruntu pod długimi łapkami, jednak kiedy już jej się to udało - wywróciła się na nos, pozostając w takiej pozycji przez dłuższą chwilę, jakby zbierając energię. Kiedy jej się to udało - żwawo podskoczyła i odwróciła się w stronę matki, marszcząc groźnie brewki.
— MaMO! — rzuciła oburzona, a jej biczowaty ogon nastroszył się bojowo majtając we wszystkie strony jak uciekający wąż. — Bawiłam się świetnie! Prawie zabiłam tego węża...!
— Ale...to nie był wąż — mruknęła kotka wzdychając cicho, jednak na jej mordce pojawił się lekki uśmiech. Miała bojową córkę gotową zabijać węże! To raczej powód do dumy, nie?
— Jak to NIE? — pisnęła koteczka unosząc brwi i szeroko otwierając niebieskie ślepia w zaskoczeniu. Jak to nie był wąż, to co? Okej, może trochę nie zgadzał się z podanym koteczce opisem i smakował jak jej własna łapa, oraz miał sierść, jednak to go zdecydowanie nie wykluczało z bycia wężem. Chabrowa Bryza powinna być dumna z Krówki, że chciała ocalić klan przed niebezpieczeństwem, bo takie czaiło się wszędzie. Kanciasta kotka mogła pochwalić się pochwyceniem już co najmniej DWÓCH podobnych stworzeń, a jak dobrze widziała - każdy kot w tym obozie miał na zadzie takiego niebezpiecznego kompana i Krówka wzięła sobie za życiowy cel wyzwolić klan spod tego...tego czegoś! Kiedy Chaber próbowała jakoś wytłumaczyć córce, że węże to tak naprawdę ogony, Krówka była już zainteresowana czymś innym, a dokładnie...Wężem przyczepionym do jej własnej mamy, który podrygiwał jakby prowokował ją do walki.
— Mamo! MAMO WĄŻ! — zapiszczała bojowo i rzuciła się w kierunku puchatego ogona rodzicielki chcąc go chwycić w małe łapki i już po chwili wiła się w walce. Wgryzła się w kudłatą sierść powodując u zastępczyni delikatne łaskotki i ciepły uśmiech na mordce ozdobiony lekkim drżeniem wibrysów. — Nie bój się, obronię cię! A MASZ GŁUPI YY WĘŻU! — zawarczała gotowa do kolejnego ugryzienia, jednak nagle spod jej łap ów wąż uciekł, a Chabrowa Bryza pochyliła się nad swoją córką, przejeżdżając jej językiem pomiędzy uszami, nieco naciągając jej tym samym córkę, na co Krówka zareagowała obrzydzonym prychnięciem i natychmiastową ucieczką. Nastroszyła się i pokręciła energicznie łebkiem prawie tracąc równowagę przez fakt, że jej nieco przydługie kończyny zaczęły się plątać przez nagły wstrząs.
— A FE! Zabieraj JĘZYK! — zapiszczała głośno, podskakując. — SAMA umiem się LIZAĆ. Patrz, PATRZ — i dla dowodu przejechała językiem po własnej łapie i podsunęła ją matce bliżej pyska, jakby...jakby jej nie widziała czy coś. Kocica pokręciła łbem w rozbawieniu i przysiadła, otaczając córkę ogonem, na co ta skrzywiła się i już chciała wydać z siebie wrzask sprzeciwu, jednak Chaber uciszyła ją spojrzeniem, na co Krówka burknęła pod nosem.
— Szukałam cię w całej kociarni, mówiłam coś o niewychodzeniu bez mojej zgody
— To samo mówiłaś o jedzeniu motyli, a i tak je jem
— ... — Krówka uśmiechnęła się zwycięsko, jednak po chwili rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu nowej rozrywki. Była nawet w trakcie ucieczki, jednak...Ogon rodzicielki ją zatrzymał, na co zmarszczyła butnie nos. Ona chciała biegać! Polować jak WOJOWNICY! Dlaczego jest to jej...odbierane, ugh.
— Obiecaj mi, że nie będziesz już atakować ogonów innych kotów, Krówko
— Ogo...czego? TO WĘŻE, MAMO. W - Ę - Ż - E! Czy jak to tam mówiłam — mruknęła chwile myśląc nad tym co tam mówiła wcześniej. W sumie - mało istotne! Chciała już odbębnić rozmowę z matką i ruszyć na dalszy i GŁOŚNY podbój obozu, jednak Chaber miała inne plany, bo po chwili wracała z małym i kościstym tobołkiem prosto do legowiska przy akompaniamencie wrzasków i pisków sprzeciwu. Mała Krówka jednak nie miała większych szans na wygraną w tej walce z doświadczoną, klanową ZASTĘPCZYNIĄ. Tak więc Krówka ponownie wróciła do kociarni. Było tam nudno i nijako, bo wszystkie koty już znała i podeptała dla pewności, że nie są inną odmianą mchu wyścielające to ciepłe legowisko. Chciała innych, LEPSZYCH wrażeń. Długo jednak nie boczyła się na matkę, która przysiadła przy wyjściu i kogoś zachęcała do wejścia. A dlaczego? Powiedzmy, że znalazła nowe zajęcie całkiem bliskie temu, które zostało jej przerwane poza kociarnią.
— WĄŻ, WĄŻ NA MOIM ZADKU MNIE PROWOKUJE! — wrzasnęła — JA CI DAM — zawarczała bojowo i już po chwili wiła się z wesołym parskaniem próbując dopaść brązowo-biały okaz węża przyczepionego do jej własnego ZADKA. Wijąc się tak wpadła na czyjąś łapę, która ją zatrzymała. Zamrugała nie wybarwionymi ślepkami. Co jest? Kto znowu zakłóca jej wymierzanie Krówkowej sprawiedliwości? Odwróciła się i zmarszczyła nosek widząc...Nieznaną łapę. Uniosła brewki a później zadarła łepek dostrzegając mordkę jakiegoś kocura. Uniosła wysoko nieco nastroszony ogon i przekrzywiła łebek wpatrując się w jakiegoś burasa, który pachniał dość...Intrygująco! Bez wahania więc kotka wetknęła nos w futro na jego łapie niuchając co to i po co do niej przyszło. O, a co jeżeli Chabrowa Bryza przyniosła jej coś do jedzenia? Czy to jest coś do jedzenia? W sumie...wygląda jak mama, ale no - inny kolor i inny zapach! Dla upewnienia się nieco podgryzła przybysza i cofnęła się wywalając język.
— F E — skrzywiła się i wróciła do zadarcia łebka. To "coś" było całkiem spore w porównaniu do niej, chociaż w jej oczach - ona sama była już WIELKA i SILNA. Jednak przybyły medyk sprawiał wrażenie czegoś jeszcze większego. A że łeb miał całkiem wysoko ponad tym należącym do Krówki, ta wyciągnęła się jak mogła i wrzasnęła na całe gardło tak, aby ten mógł ją usłyszeć. — KIM JESTEŚ? JEŻELI MOŻNA CIE JEŚĆ, CZEMU JESTEŚ NIEDOBRY, HĘ?
<Jeżowa Ścieżko? uwu>
Urocza Krówka <3
OdpowiedzUsuń