Od Koniczynki CD Orlikowego Szeptu

Koniczynka z lekkim rozbawieniem spoglądała na swojego synka, który ostro zakłopotany unikał jakiejkolwiek sytuacji, w której cynamonka spoglądałaby na jego mordkę. Co prawda Koniczynka nie czuła się w tej sytuacji komfortowo, wszak nie chciała za bardzo naruszać prywatności syna, co to to nie. Tylko... nie chciała, aby żałował. Wpadka nie byłaby problemem, gdyby nie to, że któreś z nich zwyczajnie dzieci nie chce. Ich pojawienie się na świecie mogłoby z niszczyć relację Cętki oraz Orliczka, która, a przynajmniej zdaniem matki kocura, biegła w dobrym kierunku. Mówiąc prościej - nie chciała, by jej syn i synowa czegokolwiek żałowali lub niepotrzebnie cierpieli. 

— Cz-czy... to naprawdę konieczne? — miauknął cicho kocur, spuszczając po sobie uszy. Cynamonka roześmiała się pogodnie, trącając syneczka w bok.

— Oczywiście skarbie — zaczęła ciepło, uśmiechając się pogodnie tak, jak robiła to niemalże w każdej sekundzie swojego życia — Nie zamierzam zmuszać cię do niczego, chcę po prostu żebyś był szczęśliwy i bezpieczny, a także nie musiał ponosić niepożądanych konsekwencji — dodała zaraz, ocierając wzruszona łzy szczęścia.

Jej maleństwo.

Malutki Orliczek miał ukochaną.

Dorastał.

— M-mam-mo!? — wykrzyknął zdziwiony syn Ostrzenia, ocierając łzy z pyszczka rodzicielki — D-dlaczego płaczesz?! N-nie płacz, Mamo! — zawołał przerażony, chyba myśląc, że zrobił coś nietaktownego. 

— To nic takiego, synku — uśmiechnęła się, pocierając pyszczek. Napuszone futro białego wojownika ponownie ułożyło się gładko na jego ciele i już nie sterczało nastroszone we wszystkie strony świata, jak jeszcze kilka uderzeń serca temu.

— Po prostu... cieszę się, że jesteś szczęśliwy i to aż mnie wzruszyło — miauknęła cicho, chichocząc pod nosem.

* * *

I nastał ten dzień, w którym i ona została mianowana. Cieszyła się niebywale a jeszcze bardziej z faktu, że Mokra Gwiazda dotrzymał danego słowa i nie nazwał ją Koniczynowym czymś, tylko zwyczajnie pozostawił jej stare imię. Nocne czuwanie też przeszła bez najmniejszego problemu. Co prawda trochę zmarzła i bolały ją kości, aczkolwiek nie było tak strasznie, jak z początku myślała.
Zdecydowanie inna kwestia zaprzątała jej umysł - Orlikowy Szept i jego relacja z Bluszczową Łapą, która się pogorszyła. Widziała to, nie było taka głupia, mimo iż córka próbowała zamydlić jej oczy, że wszystko jest po staremu.
— Skarbie... — miauknęła cicho, podchodząc do syna, który jak nigdy przedtem siedział sam na uboczu, trącając łapą martwą wronę. Liznęła go za uchem, kładąc się obok — Synku, co się dzieje? Proszę... powiedz... — szepnęła niemalże łamiącym się głosem. Wiedziała, że relacje w jej rodzinie nie będą takie, jakie by chciała, chociażby przez złość Mniszkowego Kwiatu, którą ostatnimi czasy emanowała, jednakże... byli rodziną. Chcąc czy nie, łączyła ich swego rodzaju specjalna nić.

< Orliczku? >