BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 czerwca 2020

Od Iglastej Gwiazdy CD Potrójnej Łapy (Potrójnego Kroku)

Był dumny, tak cholernie dumny z tego małego szczyla, że to było aż niemożliwe do pojęcia. Z początku nawet nie był w stanie wydukać z siebie chociaż głupiego dziękuję. Co prawda on sam jako lider powinien zachować jakąkolwiek bezstronność, jednakże wiedział, dosłownie czuł, że nie może po prostu od tak wypiąć się na swego przyjaciela. Nie teraz, gdy cały klan był przeciwko niemu i czekał na śmierć. Westchnął cicho, przenosząc wzrok na swojego wnuczka.
— Dziękuję za pomoc. Trójeczko — miauknął cicho, uśmiechając się łagodnie w stronę kocurka. Trójka zamienił z nimi jeszcze kilka słów, nim wrócił do sowich obowiązków. 
* * *
Ciało Łabędziej Szyi zostało znalezione dwa dni później, przyniesione przez patrol do obozu. Igła wiedział, co tak naprawdę zaszło, jednakże nie miał zamiaru się odzywać. Piszczkę napełnił jagodami już poza obozem, do tego znalazł je na krzewie, toteż medykom nic nie ubyło. Co prawda cały klan wiedział, że oba kocur się nie lubili jeszcze za czasów pokoju, jednakże wierzył, że nikt nie miał większych podstaw niż to, by go podejrzewać. Nie znał się na ziołach, kojarzył jednie ich zastosowania przez to, że spędzał czas z Trójką, jednakże zdecydowanie nie był pierwszym w kolejności kotem, który przychodził na myśl, gdy mówiło się o znajomości ziół przez wojowników.
— PRZYZNAJCIE SIĘ! KTÓREŚ Z WAS TO ZROBIŁO!!! — wrzasnęła Owocowa Pogoń, cała zalana łzami. Iglasta Gwiazda wymienił się spojrzeniami z Cętkowanym Liściem, która nastroszyła futro na całym ciele, gotowa w każdej chwili rzucić się na rywalkę.
— Sądzisz, że zabiłbym kota z własnego klanu? Nie jestem takim psycholem jak ci, którzy chcieli i życzyli śmierci Wilczemu — syknął, ukazując na moment białe, ostre kły. Celowo nawiązał do śmierci byłego zastępcy, co tylko wywołało speszenie na pysku wściekłej kotki.
— JAK ŚMIESZ MNIE OSKARŻAĆ?! — wykrzyknęła Cętka, robiąc krok w przód — Nie zniżam się do waszego poziomu — kocica była równie niezadowolona co liliowy kocur. Od ich obojga biła furia na bezczelność zastępczyni.
— Może spotkał się z kimś na schadzkę? — odezwał się Igła, mierząc ją lodowym spojrzeniem morskich oczu — W końcu niedaleko znajduje się granica z klanem burzy
— MILCZ! — bura kotka strzepnęła ogonem, odwracając się, po czym rzuciła im ostatnie, oskarżycielskie spojrzenie, nim zniknęła im z oczu. 
Tonkij odetchnął głęboko, spoglądając na Cętkę, która wpatrywała się pustym wzrokiem w ziemię przed sobą. Chciał coś powiedzieć, podnieść ją na duchu, jednakże nim zdążył to zrobić, ta odeszła w tylko sobie znanym kierunku. 
Śmierć jego przyjaciela zadziałała na wojowniczkę niczym kamień, ciągnący topielca na samo dno. Martwił się o nią, nie chciał, by zrobiła sobie cokolwiek złego. Igła czuł swego rodzaju potrzebę sprawdzania czy rodzina jego druha sobie jakoś radzi. Wiedział, ze ten nie chciałby, aby ci byli smutni, toteż starał się chociaż czymś zająć jego dzieci. Ostatnio planował zabrać je do księżycowego kamienia, by mogły zobaczyć się z ojcem. W kodeksie nie było nic o tym, że uczeń nie ma prawa podzielić snu z Klanem Gwiazdy. Zamierzał to więc wykorzystać.
Pogrążony w rozmyślaniach, nawet nie zauważył, że łapy poniosły go do jego legowiska, gdzie urzędował Trójka.
— Dzień dobry, Trójko — miauknął, liżąc kocurka po głowie, który tylko fuknął na gest dziadka.
— Mówiłem ci, że teraz jestem Potrójny Krok, a nie Trójka — żachnął się, poprawiając lokum Tkacza
— Wiem, wiem. Po prostu... mimo, że jestem z ciebie potwornie dumny, to nie potrafię się przyzwyczaić do tego, że jesteś już dorosły — odparł cicho, wzdychając ciężko, gdy usiadł na sowim legowisku. Wzrok utkwił w mchu między jego łapami — Chcesz się przeprowadzić? Bo wiesz, zawsze możesz tu zostać — dodał zaraz, nawet nie patrząc na wnuczka.

< Trójeczko? >
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)