BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 czerwca 2020

Od Łabędziego Plusku CD. Szczawiowej Łapy

Kocur uniósł głowę i potrząsnął nią delikatnie, łapiąc oddech. Nie spodziewał się, że walka jako forma treningu z niedoświadczonym uczniem tak go wyczerpie. Niby wiedział, że Szczawiowa Łapa ma duże predyspozycje i szybko się uczy, a ciosy i ruchy bitewne od początku wychodziły mu dobrze, a jednak czuł się mocno zaskoczony.
— T-tak, m-możemy je-jeszcze r-raz. T-tylko na-najpierw ch-chwila p-prze-przerwy — miauknął Łabędzi Plusk i zgodnie ze swoimi słowami usiadł wygodnie.
Młodzik podszedł do niego i usadowił się obok, przeciągle ziewając. Wojownik odwrócił się, w milczeniu wbijając wzrok w niebo. Był dumny z postępów swojego podopiecznego i liczył, że wkrótce z czystym sumieniem będzie mógł powierzyć go, by został mianowany. Z drugiej jednak strony naprawdę tego nie chciał. Odczuwał, że szkolenie tego aroganckiego purchlaka było ostatnim zajęciem, które naprawdę sprawiało mu jakąś przyjemność. Nie chciał wiedzieć co odczuje, gdy mu tego zabraknie.
— N-no do-dobra — odezwał się po dłuższej chwili ciszy, wstając z miejsca. — Ch-chodź i u-udowodnij m-mi, że u-umiesz, że s-się na-nadajesz.
Szczawiowa Łapa kiwnął ochoczo łbem. Na jego pyszczku wymalował się chytry uśmieszek, gdy wstał i zrobił kilka kroków w stronę mentora. Potem stanął, wlepiając w niego wzrok i najwidoczniej chcąc wyczuć odpowiedni moment na atak. Łabędzi Plusk jednak również nie miał zamiaru spuszczać go z oczu. Nie da już mu forów. Napiął lekko mięśnie, by być przygotowanym do szybkiej reakcji i zmrużył błękitne oczy. Tak jak też się spodziewał, liliowy kocur niedługo ruszył z miejsca wprost na niego, na co wojownik szybko odskoczył w bok, jednak z nieco opóźnioną reakcją. Łapa Szczawiowej Łapy musnęła jego futro, ale uczeń nieszczęśnie przeleciał obok. Zahamował gwałtownie i obrócił się ponownie w jego stronę, skacząc już bez większego zastanowienia. Łabędzi Plusk uchylił się instynktownie, ale jednak, choć uczeń nie wylądował idealnie na nim, zdołał go powalić. Nim wojownik się podniósł, już został przywarty do ziemi przez liliowe łapki. Mruknął z niezadowoleniem i spróbował przewrócić się na brzuch by odepchnąć ucznia tylnymi kończynami, lecz gdy ta próba nie zakończyła się większym rezultatem, gwałtownie uniósł głowę i przód tułowia, lekko wybijając Szczawiową Łapę z rytmu. Wykorzystał jego chwilowy brak równowagi i płynnie zrzucił z siebie. Wstał na równe łapy obserwując, jak zaskoczony młodzik podnosi się z ziemi. Tym razem to on zaatakował, przejeżdżając łapą z schowanymi pazurami po grzbiecie ucznia. Ten nie miał zamiaru długo pozostawać dłużnym, obrócił się wręcz natychmiast i dopadł do karku wojownika, nieznacznie wbijając w niego kły. Przytrzymał go ściskiem tylnych łap. Och, tym razem to on zaskoczył Łabędziego Pluska. Kocur, w duchu dumny z obranej przez swojego podopiecznego efektownej taktyki spróbował go z siebie zrzucić, ale mały zawadiaka trzymał się dzielnie i nie wyglądał, jakby miał zamiaru dać mentorowi ulgę czy tym bardziej go puścić.
— D-dobrze, wy-wygrałeś. Bra-brawo — oznajmił wojownik, dając tym samym znak Szczawiowej Łapie, że może już odpuścić.
Uczeń posłusznie zluzował uścisk i odszedł kocura. Stanął kilka kroków od niego, a gdy starszy wstał, kocurek wspiął pierś na znak dumy z siebie. Cóż, Łabędzi Plusk również był z niego dumny. Uśmiechnął się lekko, kiwając łbem z aprobatą.
— Do-dobra ro-robota. T-to c-co, zm-zmę-ęczony czy j-jeszcze za-zapolujemy? — zapytał, w międzyczasie starając się uregulować przyspieszony oddech.
— Zmęczony? Ja? Wygrałem, więc jestem jeszcze silniejszy i pełny energii. Zobaczysz, upoluję tyle, że dla całego klanu starczy — zamruczał z wyższością.
Wojownik przewrócił oczami, ale pokiwał głową. Ruszyli lasem spokojnym krokiem.

<Szczawiku?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz