BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 lutego 2020

Od Iskry

     Drobna potyczka ze starą samotniczką na bagnach dała Iskrze trochę do myślenia. Kogut znał już nowe tereny, powoli zaczynał załapywać też, jak się tropi (chociaż jego energiczność była tu dużą przeszkodą - szybko się nudził, gdy potencjalna ofiara była od niego trochę dalej), ale w razie zagrożenia, nie potrafiłby się obronić. Dlatego Iskra podjęła poważną decyzję - arlekin musiał nauczyć się walczyć. I dlatego, gdy tylko Muszelka otworzyła rano oczy, już nad nią była.
- Muszelko - zagadała, jeszcze zanim siostra dobrze się obudziła. - Bo ty masz ucznia, tak?
- No tak... - odpowiedziała ostrożnie szylkretowa, szukając w oczach siostry wesołego błysku, mogącego zwiastować tylko jedno - kłopoty. I jakże, znalazła go.
- A co powiesz na wspólny trening? Bo wiesz, ostatnio zaatakowała nas samotniczka i chciałabym, żeby Kogut nauczył się walczyć, żeby…
- Co?! I nic nie powiedziałaś?! - Muszelka była na skraju histerii. - Przecież mógł was… nawet was zabić!
Iskra tylko machnęła łapą, zbywając jej wywód. Kotka aż się zapowietrzyła. Jednak zanim zdążyła wygłosić tyradę na temat bezmyślności siostry, ta bezceremonialnie zatkała jej pyszczek łapą i spytała.
- To jak? Zgadzasz się?
Szylkretka ze wściekłym parsknięciem pozbyła się “knebla”.
- Tak. Ale…
- Dzięki!
Zanim się obejrzała, Iskry już nie było.

- Przygotuj się, mój młody uczniu, albowiem dzisiaj - Iskra spojrzała na Koguta z tajemniczym uśmiechem - nauczysz się walczyć!
- Tak! - Arlekin uśmiechnął się szeroko.
Czekoladowa uniosła dumnie łeb, wczuwając się w rolę mentora. Krążyła przed uczniem, posyłając mu co chwilę tajemnicze, pełne wyższości spojrzenia.
- Ponieważ jednak twoja potężna mentorka mogłaby cię niechcący uszkodzić - Iskra puściła mu porozumiewawcze oczko - znalazłam ci bardziej adekwatnego partnera. - Muszelko! - zawołała siostrę, do tej pory czekającą za krzakiem. Co jak co, ale miała słabość do organizowania teatralnych wejść.
Szylkretowa pacnęła ją ogonem po nosie, mamrocząc coś w rodzaju “to za gadanie głupot” i skinęła na swoją uczennicę.
- Kogucie, dzisiaj będziesz trenować z Myszką.
Iskra przyjrzała się z ciekawością uczennicy Muszelki. Tak po prawdzie, nie była pewna, który z uczniów jest tym pod opieką jej siostry, ale jak widać, miała szczęście - koteczka może i była starsza od Koguta, ale na pewno nie większa, a na dodatek niezwykle szczupła. Krótkie łapki nie wyglądały na szczególnie silne, a w zielonych ślepiach czaiła się niepewność. Co prawda, gdy Iskra wpatrzyła się w nie głębiej, zauważyła tam coś, co zupełnie nie pasowało do obrazu zagubionej kulki, ale kto by się tym przejmował, co nie?
Klepnęła Koguta w kark, dodając mu otuchy.
- No młody, słuchaj uważnie cioci Muszelki i wróć do mnie jako wielki wojownik! - popchnęła go w stronę siostry, sama znikając w najbliższych krzakach. Kiedy młody przestał na nią patrzeć, zwinnie wskoczyła na najbliższe drzewo i z ukrycia przyglądała się jego poczynaniom. Dlaczego akurat tak? Cóż, Iskra nie była w stanie powiedzieć, po prostu zrobiła to, na co przyszła jej ochota. A patrzenie, jak nieporadne na początku ruchy arlekina po paru powtórzeniach nabierają więcej gracji, było naprawdę fajne. Prawie tak samo jak chichotanie, gdy niepozorna Myszka dawała mu popalić.
     Oj tak, muszą to jeszcze kiedyś powtórzyć.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz