BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

15 czerwca 2020

Od Wilczego Serca cd. Kolca

Błąkał się po lesie, nie potrafiąc niczego upolować. Wcześniej był zły, zły na siebie, że Kolec musiał w taki sposób dowiedzieć się o śmierci swojej mamy, ale teraz… Teraz jego umysł zalewała rozpacz, nie pozwalająca mu się skupić i każąca w kółko wracać do tamtej chwili. Oglądać, jak umierała. Brać udział w jej zakopaniu, a później samotnie stać nad grobem kotki, o której już wschód słońca później wszyscy zapomnieli.
Gdyby tylko… Gdyby tylko był lepszym ojcem…
Błąkał się po lesie bez celu, nie mając ochoty na czyjekolwiek towarzystwo. W końcu jednak rozsądek i poczucie obowiązku wygrały i kocur skierował swoje kroki z powrotem w stronę obozu. Był winny rozmowę Kolcowi… swojemu wnukowi.
Przez jego lekkomyślność liliowy mógł zginąć.

- Jak się czuje? - zapytał, ocierając się o bok swojej partnerki.
- A o mnie tak nie dopytujesz - miauknęła z udawaną pretensją. A przynajmniej miał nadzieję, że żartowała. Uśmiechnął się tylko słabo w odpowiedzi.
- Nic mu nie jest, zdążył już zjeść śniadanie - chciała powiedzieć coś jeszcze, ale przerwał jej głos malucha.
- Wilcze Serce…?
Cętka posłała mu spojrzenie w stylu “to ja zostawię was samych” i zniknęła w kociarni. Czarny kocur spróbował się uśmiechnąć.
- Tak? Boli cię dalej głowa, maluchu? - Musnął ogonem jego głowę.
- Wszystko wiem. - Spojrzenie brązowych ślepiów było niezwykle zimne i zastępca poczuł, jak żal ściska go za serce. Znowu! Znowu zawiódł!
- Ale… co? - spróbował.
- Nie udawaj głupiego. Teraz pamiętam doskonale, co się wydarzyło wczoraj.
Chciał go przeprosić, zapewnić, że wszystko będzie dobrze, wyznać prawdę, opowiedzieć najpiękniejsze kłamstwa, ale zamiast tego po prostu milczał, nie znajdując odpowiednich słów. To była jego wina. Po prostu.
Niespodziewanie kocurek miauknął:
- To już chyba nieważne… - spojrzał w oczy czarnego. - Obiecałem Dzierzbie przekazać ważną wiadomość… - jego głos się załamał. Wilcze Serce dokładnie widział, jak próbuje się opanować, a jego spojrzenie na przemian twardnieje i staje się szkliste. Wykonał ruch w stronę malca, ale jego kolejne słowa go powstrzymały. - Mówiła tak: Przewidziałam wszystko. Uwolniłam ją od siebie i dałam nowe życie. Dzięki tobie. Do zobaczenia tam, gdzie nie ma gwiazd. Ani jej.
Nie słuchał dalszych słów kocurka. Przestał słyszeć cokolwiek. Z szeroko rozwartymi ślepiami wpatrywał się w niego, równocześnie go nie widząc. Jego umysł rozpaczliwie analizował to, co właśnie usłyszał.
Do zobaczenia tam, gdzie nie ma gwiazd.
Przewidziała. Wiedziała, co zrobi. Czy to możliwe, że…? Nie, to przecież nie mogła być prawda. Nie byłaby w stanie, nie mogłaby…
Przewidziałam wszystko.
Wszystko, co robiła… Ich rozmowa, spotkanie, a nawet pojawienie się Pójdźki w Klanie… Ona… zaplanowała to wszystko?
Drapieżne uśmiechy. Zabicie szalonej kotki, która była jego jedyną nadzieją. Morderstwo na granicy. I wspomnienie, że wie o jego dzieciach.
Prowokowała go. Od samego początku.
Uwolniłam ją.
Jego łapami. Tak, żeby zabolało go jak najmocniej.
Żeby już nigdy więcej jej nie spotkał. Poświęcając samą siebie.
Do zobaczenia.
A nowe życie… Właśnie miał je przed oczami. Ona, zamknięta w trzech małych ciałach, krew z jej krwi i kość z jej kości. Wiedziała, że ich przyjmie. Że się nimi zaopiekuje.
Spróbuje odpokutować wszystko, dając im nowe życie.
Nowe życie.
- Wilcze Serce?
Drgnął i spojrzał na swojego wnuka. Dopiero teraz poczuł, że po jego policzkach spływały łzy. Bez słowa podszedł do liliowego i przytulił go do siebie.
Zrobi to. Nawet, jeśli ma podążać ścieżką wyznaczoną mu przez Dzierzbę. Stworzy im najlepszy dom.
A później zmierzy się z nią w Miejscu, Gdzie Brak Gwiazd.
- Chodź. Muszę porozmawiać z resztą twoich braci.


<Kolec? Wawrzynek? Szczurek? Wilcze Serce powie im o śmierci Dzierzby i będzie się nimi zajmował jak własnymi dziećmi>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)