Sad story time
— Łabędzi Plusku… przecież widzę, że coś się dzieje — miauknął czarny, powoli dobierając słowa. Podszedł bliżej byłego mentora. — Coś jest nie tak, racja?
Wojownik złapał głęboki wdech, wahając się przez dłuższą chwilę.
— Wszy-wszystko j-jest n-nie t-tak! — wybuchnął w końcu, jak mały wystraszony kociak, a po policzku powoli zsunęła się pierwsza cicha, samotna łza.
Barwinek zatrząsł się przez wybuch przyjaciela. Wrzask zazwyczaj cichego i milutkiego kocura zdziwił go, ale też zmartwił.
- Łabądku... - Mruknął, podchodząc łagodnie, jednak point skulił się, robiąc krok w tył.
Czarny zmartwiony spojrzał na przyjaciela. Zaczął zastanawiać się jak poprawić mu humor, albo chociażby pomoc w trudnej chwili. Przyszedł mu do głowy tylko jeden pomysł.
Zrobił kilka lekkich kroków w stronę przyjaciela, który roniąc malutkie łzy kulił się do ziemi. Obszedł go, swoim puszystym ogonem oplatając drżące ciało, przysuwając się. Powoli i łagodnie położył się obok Łabędziego Plusku, pozwalając, by ciepło jego ciała ogrzało trochę starszego.
- Lepiej? - Zapytał czarny, odczekując chwilę.
Łabąd nadal ronił łezki, jednak nie drżał tak bardzo. Wtulił się lekko w bok przyjaciela, chcąc dać mu fizyczne wsparcie. Barwinek nie był zbyt dobry w pomaganiu, jednak zawsze mógł przytulić i wysłuchać.
- T-tak. - Point pociągnął nosem.
- Chcesz mi powiedzieć, co cię dręczy? - Zapytał, dobierając ostrożnie słowa.
Teraz każdy wyraz mógł spłoszyć jego przyjaciela, który i tak był zamknięty w sobie. Czarny za nic w świecie nie wybaczyłby własnej osobie, gdyby teraz zawalił. Straciłby jedynego przyjaciela.
- U-um... - Pociągnął ponownie nosem, odwracając głowę.
Spuścił wzrok, patrząc w ziemię, a czarny cierpliwie czekał. Nie spieszył się. Zimne powietrze nie przedostawało się przez jego grube futro, a dzięki temu po części grzał mniejszego.
- O-Ostatnio p-pokłóciłem s-się z w-ważn-nym d-dla m-mnie k-kotem... - Wychlipiał, przez zatkany nos nieco gorzej szło go zrozumieć, ale Barwinek dzielnie próbował.
- O-on z-zata-i-ił c-coś w-ważnego... - Płakał dalej, dając upust swoim emocjom. - J-ja s-się z-zawi-iodłem...
Zamilkł na chwilę. Widocznie to wciąż było dla niego bardzo trudne. Barwinek nawet nie chciał myśleć, jak bardzo został zraniony, bo pewnie nawet by nie odgadł. Jakim palantem musiał być tamten kot? Czy nie widział, jakie szczęście ma, mając Łabądka za przyjaciela? Albo kogoś więcej? W końcu point nie określił dokładnie kim był dla niego ten ktoś, ale czarny wnioskował, iż mógł wiele znaczyć dla jego przyjaciela.
To jeszcze bardziej go denerwowało sprawiając, że sam miał ochotę płakać. Nigdy tego nie robił, a jednak widok załamanego Łabędziego Pluska kroił mu serduszko.
Westchnął cicho, nie wiedząc co powiedzieć. Głowę przysunął do tej pointa, starając się spojrzeć w jego oczy. Nic z tego, odwracał usilnie wzrok, a młodszy postanowił nie naciskać.
- Myślę... myślę, że... on lub ona był dla ciebie ważny. Lub nadal jest. - Zaczął ostrożnie. - Naprawdę warto było go skreślać?
- T-To b-yło o-okrop-pne! T-taką w-ważn-ną rzecz z-zata-i-ił! - Jąkał dalej, a po jego pysku widać było zdenerwowanie, smutek, żal i złamane serce.
- W takim razie mogę go dla ciebie pobić. - Oznajmił, ścislej oplatając go ogonem. - Tylko, że...hm, jakbyś ty coś ważnego zataił i dowiedziałbym się przypadkiem to...chciałbym ci wybaczyć.
- C-co?
- No wiesz, jesteś moim jedynym p-przyjacielem... nie chcę cię tracić. Nigdy. - Wyrzucił z siebie, czując jak ich rozmowa zamienia się w ckliwą gadkę, ale nie dbał o to.
- Dlatego chcę być twoim wsparciem. Nawet jeśli nie mogę zbytnio pomóc... - Mówił spokojnie dalej, patrząc przed siebie na bujającą się trawę. - Chcesz powiedzieć coś jeszcze...?
<Łabądku? 💙 popłaczmy razem >
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz