Od Jagodowego Marzenia

  Wzrok Jagodowego Marzenia był wbity na drogę przed nią. Właśnie wracała z treningu z Ciernistą Łapą, który poszedł im nawet dobrze. Nauczyła ucznia polować na króliki, a nawet udało się im coś złapać, co ją cieszyło. Trening jej pierwszego ucznia musiał być idealny. Musiała pokazać, że potrafi wyszkolić ucznia, tym bardziej patrząc na ostatnie sytuacje związane z samotnikami oraz to, że uczniem Jagody okazał się jej syn. Przyśpieszyła kroku, widząc tunel prowadzący do obozu, co nie spodobało się kocurowi, który prychnął cicho pod nosem. 
 – Zaraz dojdziemy do obozu i będziesz mógł odpocząć po treningu – powiedziała wojowniczka, zwracając swój pysk w stronę młodszego. – Kilka mrugnięć powieki i będziesz mógł wylegiwać się w legowisku do zachodu słońca. Dziś zasłużyłeś. – Na pysku kocicy zagościł uśmiech, którym chciała pocieszyć Ciernia, jednak kiedy ponownie zwróciła swój wzrok w stronę obozu, znikł on momentalnie. Świerszczowy Skok wyłonił się z tunelu, a u jego boku Trzmiela Łapa, który co jakiś czas zerkał w stronę wojownika, aż jego wzrok nie natrafił na nią. – Świerszczowy Skoku, co ty tu robisz z Trzmielą Łapą? Przypadkiem Skrzypiący Skrzyp nie jest jego mentorem.
 – Nie musisz mi tego wytykać – syknął kocur. – Jednak to, że nie jestem jego mentorem, nie oznacza, że nie mogę spędzać z moim synem. Sam ostatnio widziałem, że zaczęłaś robić to samo. Czy popełniam tym jakiś błąd?
 – Oczywiście, że nie, jednak zaskoczyłeś mnie tym wyborem. Nie często widuje Cię blisko kogokolwiek niż twej matki i asystenta medyka.
 – Przestań z tymi plotkami, bo na dobre to nikomu nie robi. Ognista Piękność mogłaby raz zamilknąć, bo z chęcią przypomnę wszystkim, że była ona blisko z Norniczym Śladem i mogła maczać w tym swoje łapy.
 – Zapomnij, że cokolwiek powiedziałam. Nie chciałabym pogarszać niczego, a tym bardziej szerzyć plotki. Cieszy mnie po prostu fakt, że ponownie zaczynasz spędzać czas ze swoją rodziną.
 – Nie zaczynam ponownie, zawsze stawiałem rodzinę na pierwszym miejscu. – Wraz z tymi słowami, wzrok Jagody szybko skoczył na czarnego ucznia, który nie wyglądał zadowolony z tej rozmowy.
 – Niezależnie, miłego spaceru Świerszczu i Pyłku. – Po tych słowach dwójka kocurów odeszła od nich, znikając w pobliskich krzewach, a kocica ponownie zmierzyła w stronę obozu. Chwilę później pożegnała się ze swym synem, dając mu chwilę odpoczynku, jednak słowa wojownika cały czas powtarzały się w jej głowie. Nigdy nie stawiał swojej rodziny na pierwszym miejscu, chyba że kocur nie uważał Jagody i jej kociąt jako członków swej rodziny. Musiała, jednak swe przemyślenia przenieść na później, gdyż zauważyła, że Przeplatka zmierza w jej kierunku. Na pysku wojowniczki ponownie zagościł uśmiech, jak to miała w zwyczaju przy spotkaniach z innymi kotami. Lepiej posłać uśmiech, niż tłumaczyć się ze swojego złego humoru.

Od Trzcinowego Szmeru CD. Żmijowcowej Wici

Trzcinowy Szmer wysłuchała w milczeniu Żmijowcową Wić, który narzekał na Mandarynkową Gwiazdę oraz jej niezrozumiałe fochy. Cały ten problem kocura był dla niej niczym miód na serce. Użyła całej swojej silnej woli, żeby nie zaśmiać się z niego i powiedzieć czegoś w stylu: “Wow, toż to nowe, nie znałam”.

— Co tak głupio się szczerzysz? Bawi cię to? — spytał kocur, płaszcząc uszy z poirytowania.
Cóż, sytuacja była aż zbytnio dla niej zabawna, żeby umiała całkowicie opanować swoją mimikę pyska.
— Cóż, teraz możesz się poczuć, jak w mojej skórze — zaśmiała się z niego. — Jak to jest? Przynajmniej teraz mam się z kogo pośmiać — zażartowała, na co Żmijowcowa Wić prychnął obrażony.
— Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni!
Śmiejąc się dalej z niego, szturchnęła go łapą. Kocur ze śmiertelnie poważnym wzrokiem nadal wpatrywał się w nią i pewnie, gdyby ta nie mogła mu oddać, to powyrywałby jej wszystkie wąsy. Natomiast ona znała swoją mentorkę aż za dobrze i wiedziała, że jak się uparła, tak zwykły Żmijowcowa Wić z tym nic nie zmieni. Chyba że… Postawiła wysoko uszy, a na jej pyszczku pojawił się sprytny uśmieszek.
— Chyba wiem, co mógłbyś zrobić. – Zawinęła jednego ze swoich wąsów na pazur, a jej rozbawienie ustąpiło chytremu uśmieszkowi. — Ty już lepiej przed nią nie wypadniesz. Musiałbyś dosłownie umrzeć, żeby o tobie drugi raz pomyślała i zastanowiła się bardziej nad twoim istnieniem…
Na jej jeszcze niedokończone zdanie, kocur wytrzeszczył oczy, ewidentnie nie spodziewając się takiej odpowiedzi. Możliwe, że liczył od niej na poklepanie po pleckach oraz puste słowa, jednak ona zamierzała być przed nim całkowicie szczera.
— Musiałbyś pokazać, że jesteś lepszy od kogoś, kto jest teraz jej ulubieńcem — dokończyła.
Zapadła między nimi długa cisza. Starszy wojownik ewidentnie zastanawiał się nad tym, co przed chwilą ta mu powiedziała. Dobrym pytaniem też było, kto jest ulubieńcem Mandarynkowej Gwiazdy? Czy nadal jest nim Wężynowy Splot, a może ktoś inny?
— Myślisz, że powinniśmy teraz kogoś upokorzyć przed jej oczyma? — Na pysk kocura również wkradł się uśmieszek.
— Dokładnie tak — zaśmiała się i łapą szturchnęła mizerny obiad Żmijowcowej Wici. — Skoro się bardzo dobrze rozumiemy, to nie musisz się tak głodzić. Miej coś od życia i weź sobie dokładkę. Widziałam, jak Kropiatkowa Skóra przyniosła całkiem niezłą sztukę okonia. Sama bym się pokusiła, jednak jestem już pełna.
Wstała, będąc gotową na wrócenie do legowiska wojowników. Potrzebna jej była teraz drzemka, a Żmijowcowa Wić pewnie musiał jeszcze zastanowić się, kogo powinni tym razem wziąć na swój celownik. Pożegnali się krótko i zniknęła w legowisku wojowników.

***

Po ogłoszeniu Szałwiowego Serca zdrajcą

Minęło kilka wschodów słońca od momentu, kiedy Szałwiowe Serce został ogłoszony przez Błękitną Lagunę zdrajcą. Uznawany za walecznego i szlachetnego wojownika Klanu Nocy, stał się kotem najgorszego sortu w oczach wielu Nocniaków. Trzcinowy Szmer zastanawiała się jednak nad tym, jak na to wszystko zapatrywała się Mandarynkowa Gwiazda. Czy ów kocur upadł na tyle nisko, by można było go wydziedziczyć z rodu? Czy w ogóle można było tak zrobić? Zastrzygła uchem, będąc wybudzonym z przemyśleń przez przybycie patrolu granicznego. W owym pochodzie kotów dojrzała znajome futro, które należało do jej przyjaciela. Podeszła do Żmijowcowej Wici i w milczeniu oboje wzięli dobre kęski z dziupli na zwierzynę. Odezwała się do niego, dopiero kiedy oboje usiedli na rozgrzanych kamieniach obok źródełka.
— Miałeś dość dużo czasu do zastanowienia się nad kotem, którego musisz upokorzyć w oczach Mandarynkowej Gwiazdy. Czy już wiesz, kto to będzie? Czy to był Szałwiowe Serce? Widziałeś, jak się wymyka? — dopytywała go przyciszonym głosem. — Może teraz masz szansę zapunktować u Mandarynkowej Gwiazdy, jak Szałwiowe Serce został okrzyknięty zdrajcą?

<Żmijowcowa Wici? Musimy znaleźć kolejnego kota, o którym moglibyśmy zrobić plotkę>

Od Trzcinowego Szmeru

Mianowanie Niezapominajkowej Nadziei

— Chyba przyszła pora i na moje mianowanie. W końcu możemy znów spać w jednym legowisku — zaczęła Niezapominajkowa Nadzieja, która po ukończonym mianowaniu podeszła prosto do niej. Kotka nagle, jakby speszona, kontynuowała:
— Znaczy, nie żebym chciała, w sensie chcę, ale wiesz, o co mi chodzi. O legowisko wojowników, że no, ten-
Był to naprawdę komiczny widok, jak tamta zakłopotana szuka słów, aby się wytłumaczyć.
— Tak, tak. Rozumiem. Gratuluję mianowania. Mandarynkowa Gwiazda pomimo urazy dała ci całkiem ładne imię. Pasuje ci. — Trzcinowy Szmer powoli podeszła bliżej, jednak zawahała się. — Też na to zresztą czekałam — przyznała szczerze.
Po śmierci Pluskającego Potoku potrzebowała bliskości z innymi kotami. Brakowało jej szczerych rozmów i pogadanek przed pójściem spać, które wcześniej były ich nieodłączną częścią, jak obie były jeszcze uczennicami. Teraz mogło to znów wrócić.
Niezapominajkowa Nadzieja zrobiła zdziwioną i zamyśloną minę, co bardzo rozbawiło Trzcinowy Szmer. Zamruczała pod nosem i odeszła od swojej przyjaciółki, dając tym samym szansę innym na pogratulowanie nowej wojowniczce. Sama widziała, jak do dymnej pędzi Szepcząca Hipnoza wraz z Ćmim Mżeniem. Tamta dwójka ostatnio spędza ze sobą za dużo czasu. Było to jakże zadziwiające, jednak Trzcinowy Szmer życzyła im jak najlepiej, a w szczególności ogrodnikowi. Kocur był jej bliski. Pamięta dobrze, jak jeszcze była uczennicą i wraz z Niezapominajkową Łapą opiekowały się Szeptem. Przynajmniej jakby były jego dobrymi, starszymi siostrami.
Jej wąsy poruszyły się z rozbawienia. Z nostalgią popatrzyła na trójkę kotów, po czym zniknęła w legowisku wojowników.

Od Makowej Łapy do Czajki

Makowa Łapa rozciągnęła się w promieniu słońca, mrucząc cicho. Może uda się na samotny spacer? Postanowiła, że tak zrobi. Rozprostuje łapy i może złapie jakąś zwierzynę! Podbiegła do tunelu i wyszła na zewnątrz. Następnie poszła w stronę Drogi Grzmotu, granicy z Owocowym Lasem. Nie wiedziała za dużo o tych kotach, tylko to, że są inne od klanowych. Pomyślała, że może trochę pobiegać, aby się rozgrzać. Przykucnęła, zebrała siły i zaczęła sprintować najszybciej, jak umiała. Gdy tak biegła, nie zauważyła Drogi Grzmotu przed nią… Nie było czasu, by wyhamować. Z jednej strony Drogi Grzmotu biegł potwór. Makowa Łapa zahamowała na środku drogi. Co robić, co robić? Kotka przerażona patrzyła na zbliżające się stworzenie z wielkimi, świecącymi oczami. Nagle jakiś kształt odepchnął ją z jednej strony. Uczennica wylądowała przy Drodze Grzmotu, leżąc na boku i dysząc. Gdy w końcu się uspokoiła, spojrzała na tego, kto ją uratował. Był to kot. Chyba kocur. Kotka usiadła.

— Dziękuję. Uratowałeś mi życie! — miauknęła uczennica. — Kim jesteś?
— Nazywam się Czajka — odpowiedział kot.
Makowa Łapa chwilę przyglądała się Czajce.
— Ja jestem Makowa Łapa z Klanu Burzy. Jestem ci tak bardzo wdzięczna, Czajko!
Obcy kiwnął głową.
— Następnym razem, gdy będziesz tędy przechodziła, uważaj na Drogę Grzmotu — odparł.
Makowa Łapa przyglądała się kotu. Usłyszała głosy z tyłu.
— Słuchaj, Czajko, musisz się zmywać z mojego terytorium. Chyba słyszę patrol. Miłego dnia! — pożegnała się uczennica.
Czajka przytaknął, obejrzał się i szybko przebiegł drogę. Gdy znalazł się na drugiej stronie, zamachał ogonem do Makowej Łapy i odbiegł.

<Czajko?>

Od Trzcinowego Szmeru CD. Szepczącej Hipnozy

Mianowanie Szepczącej Hipnozy

Właśnie Mandarynkowa Gwiazda zeskoczyła z wyższych gałęzi sumaka i położyła pysk na głowie właśnie mianowanego ogrodnika. Szepcząca Hipnoza zgodnie z tradycją musnął bark przywódczyni, a kocica po chwili wypuściła go z tego formalnego uścisku. Młodziak rozejrzał się dumny po zebranych kotach, unosząc tym samym wysoko głowę.
Można było usłyszeć dumne wiwaty ze strony Nocniaków, do których osobiście się przyłączyła.
— Szepcząca Hipnoza! Szepcząca Hipnoza! — wtórowała za innymi, a okrzyki uniosły się echem po obozie.
Nie wszyscy przepadali za owym kocurem, widać było w szczególności, jak Gąbczasta Perła z podejrzliwym wzrokiem znika w legowisku medyka niczym mara. Było to dość niepokojące, jednak Trzcinowy Szmer nie zamierzała bawić się w ingerowanie w niespójności pomiędzy ową dymną księżniczką, a nowomianowanym ogrodnikiem.
Wzrok niebieskich oczu padł na nią, a chłód przeszedł jej po plecach.
“Coś chłodny ten poranek…” – pomyślała, strosząc swoje krótkie futerko tylko po to, by zrobiło jej się trochę cieplej.
Podeszła do niego swoim lekkim krokiem i poklepała go po barkach.
— No proszę… proszę… Ktoś tutaj jednak wziął się za siebie i w końcu został mianowany, jak na kota Klanu Nocy przystało — zaśmiała się, ciesząc się szczęściem przyjaciela. — Gratulacje nowej rangi, Szepcząca Hipnozo! Zdobyłeś bardzo ciekawe imię w dodatku. Na pewno żaden inny kot nie ma tak nietuzinkowego imienia, jak ty! — zamruczała.
— Dziękuję ci, Trzcinowy Szmerze! — Z oczu kocura popłynęło kilka łez szczęścia, a jego łapy objęły jej szylkretowy tułów w ciasnym uścisku.
Nie był to najmocniejszy przytulas, jakiego kiedykolwiek doznała. O wiele mocniej przytulał ją Dryfująca Bulwa, kiedy ta była jeszcze uczennicą. Na myśl o dobrych relacjach z ojcem, spłaszczyła chwilowo uszy. Tęskniła za nim. Bardzo. Ich relacja zepsuła się przez zdradzieckiego brata, którego imienia nawet nie chciała wymawiać. Czemu ojciec musiał go bronić? Czemu ojciec wybrał zdrajcę, a nie ją? Zresztą, sama później odepchnęła Dryfującą Bulwę. Nadal na niego była zła, choć teraz jej umysł zalewała tęsknota. Może kiedyś mu wybaczy. Może.
Również objęła łapami Szepczącą Hipnozę i ścisnęła go mocno, aż usłyszała świst wdychającego przez niego powietrza.
— Trzcinowy Szmerze! Nie tak mocno! — wydusił z siebie ogrodnik, próbując się wyrwać z jej uścisku.
Pozwoliła mu na to i posłała kocurowi psotny uśmieszek.
— Prosisz o delikatność wojowniczki, która dzielnie walczyła z wydrą! — wskazała na swoje rany na szyi po ugryzieniach czekoladowego stworzenia. — Jestem twarda, gdyż taką mnie stworzyła sama Mandarynkowa Gwiazda!
Oboje się zaśmiali, a do nich podeszła reszta Nocniaków, którzy też zamierzali pogratulować młodemu nowego imienia.

***

Teraźniejszość

Zimna Pora Zielonych Liści schylała się ku końcowi, a ranek był najzimniejszy, jaki tylko szylkretka zdołała przeżyć, w swoim jakże jeszcze krótkim życiu. Na polanie nie siedziało zbyt wiele kotów, a Błękitna Laguna z niecierpliwością czekał przy pniaku na zwierzynę, aż z legowiska wojowników wpadną w jego sidła pierwsze koty. Jednym z nieszczęśników była właśnie Trzcinowy Szmer. Kotka została przydzielona do porannego patrolu granicznego wraz z niezadowoloną Wężynowym Splotem, nadal zaspaną Kunim Strumyczkiem oraz Kropiatkową Skórą, która z niecierpliwością czekała aż z legowiska uczniów wyjdzie Korzenna Łapa.
“Wspaniale…” – westchnęła w myślach Trzcinowy Szmer.
Chciała tylko zajrzeć, co jest dobrego do jedzenia i udać się na śmietnisko, a teraz będzie musiała się pałętać po całym ich terytorium, tylko po to, by odnowić znaki zapachowe, i może przywitać się z innymi kotami z klanów, którzy również zostali podstępem wyrwani z ciepłych posłań.
Kiedy tylko doszła do nich uczennica Kropiatkowej Skóry, przewodząca ich patrolem Wężynowy Splot, wyprowadziła ich z obozu.
Tereny Klanu Nocy o tak wczesnej godzinie były praktycznie opustoszałe, jedynie szum wody i silna bryza dobiegająca od strony morza towarzyszyły kotom przez całą podróż do terenów granicznych z Klanem Klifu. Na szczęście nie mieli spotkania z Klifiakami, Burzakami ani innymi samotnikami, którzy chcieliby maczać swoje łapy w lodowatej wodzie w taki chłodny poranek. Kiedy wrócili do obozu, słońce już wisiało wysoko na niebie, a obóz tętnił życiem. Gwar niósł się po trawach, a każdy zajmował się własnymi obowiązkami. Mokra po przepłynięciu rzeką oraz wychłodzona Trzcinka padła na kamienie przy źródełku. Może jak tak sobie poleży, to ogrzeje się? Przymknęła oczy i ignorując swoje burczenie w brzuchu, wygrzewała się na nasłonecznionych kamieniach, wąchając przy tym piękny zapach lawendy, którą kiedyś zasadził Lulkowe Ziele. Ach, jak ona tęskniła za swoim przyjacielem! Bardzo miło jej się rozmawiało z kocurem. Pamiętała nawet, jak tamten obiecał jej, że pokaże, gdzie rosną lilie wodne. Trzcinowy Szmer jednak nie zobaczyła, gdzie one rosną, a chciała część zerwać, by ozdobić swoje posłanie. No dobrze, w sierść Lulkowego Ziela też mogłaby zapleść owe kwiaty. Podobno były bardzo piękne… Jej rozmyślenia przerwała mysz, która upadła na jej głowę. Otworzyła oczy i poirytowanym wzrokiem spojrzała na kota, który śmiał jej przerwać w chwili relaksu. Już otworzyła pysk, by zbesztać go za niedocenienie jej pracy, gdyż kiedy on spał, to ona właśnie była na patrolu porannym, jednak zaniechała tej czynności. Przed nią stał ogrodnik. Nie Lulkowe Ziele, a Szepcząca Hipnoza. Na jego pysku widać było iskierki szczęścia.
— Dzień dobry, Trzcinowy Szmerze! — przywitał się z nią. — Przyniosłem ci śniadanie. Bardzo śmiesznie burczy ci w brzuchu!
Parsknęła i pokręciła głową. Przyjęła myszkę i zaczęła ją jeść. Była naprawdę głodna, gdyż po zwierzątku nie został nawet mały okruszek.
— Dzięki za jedzenie. Co chcesz? — spytała bez wahania, a jej oczy błyszczały figlarne.

<Szepcząca Hipnozo?>

Od Włókniczka

Dni mijały niepostrzeżenie, a kocurek z każdym kolejnym porankiem coraz wyraźniej dorastał. Jego oczy były już w pełni otwarte i lśniły ciekawością, gdy z uwagą przyglądał się światu rozciągającemu się wokół niego: miękkiemu posłaniu z mchu, ciepłym ścianom żłobka i poruszającym się w półmroku cieniom. Potrafił już chodzić, co prawda dość niezdarnie, chwiejąc się na łapkach i co chwilę tracąc równowagę, ale kto by się tym przejmował? Dla niego był to ogromny krok. Koci instynkt zdążył się w nim obudzić na dobre. Włókniczek nieustannie wypatrywał najmniejszego pretekstu do zabawy, czegoś, co poruszy się, zadrży albo choćby zamigoce w powietrzu. Irytował go jednak jeden fakt: zarówno matka, jak i ojciec uparcie nalegali, by wreszcie wydał z siebie „prawdziwy” dźwięk. Wciąż powtarzali przy nim różne słowa, jakby nie rozumieli, że on doskonale zna ich znaczenie. No, może nie wszystkich, ale naprawdę nie potrzebował setnego wyjaśnienia, czym jest mech i do czego służy. Chciał im to powiedzieć. Naprawdę chciał. Lecz za każdym razem, gdy otwierał pysk, albo nie wydobywało się z niego nic, albo co najwyżej jakieś dziwne, zniekształcone miauknięcie; obce, nienaturalne, zupełnie nie takie, jakie słyszał u dorosłych. Siedział właśnie nieruchomo, wpatrując się w muchę poruszającą się po podłożu. Dla wielu kotów była obrzydliwa, ale jemu wydawała się wręcz urocza. Zachwycało go to, jak ocierała łapkami pyszczek… a może oczy? A może jedno i drugie naraz? „Oczo-pysk” pomyślał i zaśmiał się bezgłośnie. W tej samej chwili usłyszał stukot łap. Znał ten dźwięk doskonale. To był ojciec. Ruda Lisówka przekroczył wejście do żłobka, niosąc w pysku królika. Położył zdobycz przed swoją partnerką, po czym przysiadł obok syna.

— Włókniczku, jak się masz? — wymruczał, obejmując go i przyciągając do siebie. Delikatnie wylizał mu małą grzywkę na głowie, która i tak sterczała niesfornie do tyłu. Kocurek próbował dać mu do zrozumienia, by przestał, lecz z jego gardła wydobył się jedynie cichy warkot. Dopiero po chwili zorientował się, że mucha odleciała. Serce ścisnęło mu się z żalu i natychmiast posmutniał.
— Och, coś nie tak? — zapytał ojciec, ocierając policzek o głowę synka.
Włókniczek tylko pokręcił głową, po czym nagle skoczył prosto na nos Rudej Lisówki. Zaskoczony ojciec przewrócił się na plecy, parskając śmiechem, i złapał młodzika w łapy, przytrzymując go na swojej puchatej klatce piersiowej. Kilka razy polizał syna po pysku, podczas gdy ten próbował się wyrwać, machając łapkami. Mogłoby się wydawać, że Włókniczkowi to nie odpowiada, lecz uśmiech na jego pyszczku zdradzał wszystko. Z jego krtani wyrwał się nawet cichy, zniekształcony chichot. W końcu ojciec postawił go z powrotem na ziemi i uważnie się w niego wpatrzył, jakby wciąż oczekiwał odpowiedzi na wcześniej zadane pytanie.
— A więc jak się masz? — zapytał ponownie, z nadzieją w oczach, lekko się garbiąc, by znaleźć się bliżej syna.
Włókniczek uśmiechnął się jeszcze szerzej, a radość wręcz wylewała się z jego oczu. Jednak gdy dostrzegł zamglone spojrzenie ojca, natychmiast posmutniał. „Czy zrobiłem coś nie tak?” pomyślał z niepokojem. „Czy tata nie widzi, jak bardzo się cieszę? Przecież to znaczy, że mam się dobrze”.
Podniósł się, podszedł bliżej i dotknął łapą Rudej Lisówki, wskazując na niego kilkukrotnie.
— Pytasz, jak ja się mam? — zapytał rudzielec z dziwnym ukłuciem w głosie, uginając się pod ciężarem spojrzenia swojej partnerki. Na to pytanie Włókniczek ponownie energicznie pokiwał głową.
— Mam się bardzo dobrze, synku. — Ruda Lisówka spróbował się uśmiechnąć. — Wróciłem z patrolu i udało mi się złapać tego wielkiego królika dla twojej mamy. A już niedługo i ty będziesz mógł go skosztować — oznajmił z troską w głosie.
Mimo tych słów smutek nie zniknął z jego oczu. Po chwili potargał łapą sterczącą grzywkę kocurka, po czym podszedł bliżej Chomik. Cofnął uszy i nachylił się ku niej, zaczynając coś szeptać niemal bezgłośnie. Włókniczek przez moment im się przyglądał, lecz wkrótce jego uwagę przykuła bura koteczka siedząca samotnie w kącie żłobka. Była od niego starsza, był tego zupełnie pewien. Kilka skoków dalej dostrzegł dwie inne kotki, które beztrosko się bawiły. Chciał do nich dołączyć, jednak gdy ponownie spojrzał na smutny pyszczek burej koteczki, coś ścisnęło go w środku. Zrobiło mu się jej żal. Szybko wpadł na pomysł. Podskoczył do posłania rodziców.
— To nie może być prawda! — usłyszał cichy syk matki.
Nie zareagował jednak. Wyrwał kawałek mchu i niezdarnie ulepił z niego małą kuleczkę. Ostrożnie ruszył w stronę smutnej kotki, trzymając zabawkę w pysku. Stanął przed nią i delikatnie popchnął mech w jej stronę. Koteczka lekko się skuliła, jakby gotowa do ucieczki, lecz po chwili nieśmiało odepchnęła kulkę z powrotem. Włókniczek poruszył wesoło wibrysami i podszedł bliżej. Kilka razy delikatnie dotknął ją łapą. Chciał wiedzieć, jak się nazywa. Nie odpowiedziała. Jedynie wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. Spróbował jeszcze raz, poruszając pyskiem i wydając cichy, zniekształcony dźwięk, lecz odniósł wrażenie, że tylko ją to bardziej przestraszyło. Nagle u jego boku pojawiła się inna kotka. Była prawie dwa razy wyższa od Włókniczka, o futrze w odcieniu chłodnego błękitu, przetykanym kremowymi plamkami i wyraźnymi połaciami bieli.
— Hej! — przywitała się entuzjastycznie. — Nazywam się Równonoc, a to Krokus. — Skinęła głową w stronę burej koteczki. — Chcesz się z nami pobawić w klan? — zapytała, trącając kocurka lekko nosem.
Włókniczek natychmiast pokiwał energicznie głową, cały gotowy do zabawy. Po chwili jednak spojrzał na smutną Krokus i wskazał na nią łapą. „Czy ona też się będzie bawić?” pomyślał, próbując to jakoś przekazać. Obie kotki spojrzały na siebie lekko zmieszane.
— Em… nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi — mruknęła zbita z tropu Równonoc. Między kociętami zapadła niezręczna cisza. Przerwał ją Ruda Lisówka, który podszedł bliżej.
— Och, Włókniczek jest jeszcze malutki i nie umie mówić. Bądźcie dla niego wyrozumiałe — wymruczał, choć w jego głosie brakowało przekonania.
Kocięta jednak to przyjęły. Równonoc chwyciła Włókniczka i pociągnęła go w stronę wspólnej zabawy. Wkrótce po żłobku rozbrzmiał tupot łapek i ciche piski radości. Kocurek był naprawdę szczęśliwy.

Od Mirtowego Lśnienia CD. Pchełkowego Skoku

Przeszłość…

— Pchełko, schlebiasz mi — miauknął, a jego brew mimowolnie uniosła się ku górze.

Wojowniczka uciekła wzrokiem w bok, udając, że podziwia suche gałęzie drzew wystające gdzieś spomiędzy śniegu. – T-To sama prawda M-Mirtowe Lśnienie. – Oznajmiła w końcu. – I T-Twój tata t-to Lider... Jesteś taki ważny w K-Klanie.

Szylkreta posłała mu niezręczny, bardzo subtelny uśmieszek, po czym z jej pyszczka wyleciało ciche westchnięcie; Mirtowe Lśnienie był w stanie spostrzec, że nagle posmutniała.

— Och, co to ma do rzeczy? — westchnął, a kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu, który był raczej wymuszony, niż szczery. — Judaszowcowa Gwiazda jest moim ojcem, to prawda, ale... Chyba nigdy nie czułem się przez to kimś ważnym.

— Cóż... — dodał po chwili z lekką ironią, odrzucając wzrok w stronę nieba, jakby miało mu ono odpowiedzieć. — Może gdyby wybrał mnie na zastępcę, faktycznie czułbym się kimś ważnym. Ale wiesz, jak jest.

Strzepnął lekko ogonem, jakby próbując odpędzić od siebie nieprzyjemną myśl, która zaczynała się zakradać do jego umysłu. Słowa wypowiedziane pół żartem miały w sobie coś z melancholii, którą starał się ukryć za pozorem beztroski. W rzeczywistości, jeśli ktoś przypatrzyłby mu się bardziej uważnie, dostrzegłby, jak kiepsko czuje się, odkąd Judaszowcowa Gwiazda dokonał tego... Wyboru.

Na pyszczku Pchełki zagościła lekka obawa. Mirtowe Lśnienie dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę z tego, że dość dawno nie rozmawiał z Pchełkowym Skokiem. Kotka nie wiedziała nawet, co czuł po tym, jak Judasz wybrał swoją zastępczynię — i z całą pewnością nie spodziewałaby się po swoim zawsze delikatnym mentorze tej oschłości.

— Przepraszam — miauknęła ze skruchą. – N-Nie chciałam ż-żeby to tak zabrzmiało...

Jej zmartwione spojrzenie powędrowało wprost na rudego, próbując desperacko wyczytać w nim jakąś, jakąkolwiek odpowiedź.

— Nie przepraszaj — miauknął, jego głos ciepły, ale z nutą lekko stłumionego rozbawienia. Oczywiście, pod maską żartów kryła się odrobina napięcia, ale starał się to ukryć. Zanim kotka zdążyła odpowiedzieć, przyjacielsko klepnął ją w bark, nieco za mocno, jakby chciał tym gestem rozwiać własne wątpliwości. — Po prostu daję się ponieść emocjom. Tak już po prostu bywa... Sama nigdy tak nie miałaś?

Pchełka zacisnęła wargi.

— Ja raczej... — Zaczęła, po czym przerwała, zastanawiając się, jak właściwie powinna to ująć. — J-ja raczej... Nie mam tak j-jak Ty. Bardziej... hmm. Ja b-bardziej siadam i p-płaczę. Nie p-ponoszą mnie w-w ten s-sposób co ciebie. — Wszystko mówiła względnie cicho, jakby bała się w ogóle wypowiedzieć to na głos.

Jego ucho drgnęło lekko, a pysk skrzywił się w wyraźnym, choć subtelnym zaskoczeniu. Oczy, o ciemnym, niemal stalowym blasku, błysnęły chwilę, jakby usiłowały wychwycić sens sytuacji. Milczał przez chwilę, wpatrując się w Pchełkowy Skok, jakby rozważał, co powiedzieć, by nie zabrzmiało zbyt ostrym osądem, lecz niosło wagę.

— To… dość nietypowy sposób wyrażania emocji — rzekł wreszcie; jego głos, choć spokojny, miał w sobie coś, co przypominało cichy szum wiatru przed burzą. — Pchełkowy Skoku, nie jesteś już kociakiem. Widzisz, nie masz obowiązku ukrywać gniewu. Masz prawo go czuć, nie musisz go tłumić.

Kotka położyła uszy po sobie. Jeśli wcześniej odczuwała panikę, teraz z pewnością czuła się jak kocię, atakowane przez lisa czy może nawet borsuka.

— J-Ja... — Zaczęła, ale urwała; jej wargi drżały, gdy rozważała, co właściwie powinna powiedzieć swojemu towarzyszowi. — M-Masz rację, M-Mirtowe Lśnienie. — Powiedziała zrezygnowanym tonem, nie podejmując więcej dyskusji na ten temat.

Mirtowe Lśnienie zaczął badać szylkretkę wzrokiem. Pchełka nie odczuwała gniewu. Bardziej żal i rozgoryczenie, bezradność, brak wiary we własne umiejętności. Czuł straszny smutek, gdy biedaczka pogrążała się w tej swojej goryczy, nie wiedząc nawet co powinna z nią zrobić, jak powinna się zachować.

— Czy ty… Czy ty właściwie czujesz się tu dobrze? — zapytał w końcu, jakby pytanie to zbierało się w jego myślach przez długi czas, a teraz wreszcie znalazło drogę na zewnątrz. Jego głos był cichy, pełen wahania, jakby to pytanie niosło ze sobą więcej wątpliwości, niż chciałby ujawniać.

Spoglądał na Pchełkowy Skok z lekką niepewnością, jakby próbował wyczytać odpowiedź w jej oczach, ale zarazem nie był pewien, czy w ogóle chce ją usłyszeć. Być może to pytanie już dawno krążyło w jego myślach, za każdym razem, gdy patrzył na młodszą wojowniczkę... A może to właśnie ta rozmowa prowadziła go do tego momentu – do próby zrozumienia, czy Pchełkowy Skok naprawdę czuje się częścią Klanu Klifu... I czy kiedykolwiek się nią czuła.

Jak się okazuje, Pchełkowego Skoku to pytanie było wręcz... zapalnikiem. W jednej chwili poczuła jak wszystko co do tej pory trzymała w sobie chciało ulecieć, już teraz zaraz. Zacisnęła wargi, a łzy napłynęły jej do zielonych oczu. Pogładziła piórko, które miała za uchem i zaczęła:

— Nie... N-Nie czuję się d-dobrze od bardzo dawna. Jestem m-mieszanej krwi, mój u-ukochany brat i troskliwy ojciec są w Klanie B-Burzy, a ja jestem tutaj z matką, k-którą zawiodłam. Dźwigałam od p-początku na barkach wszystkie ambicje J-Jastrzebiego Zewu, spełniałam k-każdą jej zachciankę, robiłam wszystko według jej i-instrukcji i wciąż b-było za mało. Wciąż byłam zbyt słaba, źle m-mi wychodziły ataki, potykałam się o s-swoje łapy przy polowaniu... Nie sprostałam jej wymaganiom, z-zmarnowałam cały ten „rzekomy” potencjał, którym mnie karmiła, g-gdy byłam kocięciem. U-Użyła mnie w wyścigu o władzę, zaszczepiając niechęć do Pikującej Jaskółki, która później m-mnie prześladowała, a w-wszystko co mówiła mi Jastrzębi Zew mnie prześladuje. C-Co noc mam koszmary, p-pracuję za trzech, by nie myśleć o poczuciu winy, jaki na mnie ciąży. S-Skończyłam szkolenie, zostałam w-wojowniczką, a mimo to czuję się wybrakowana! S-Szakłak...on jest w K-Klanie Burzy i tak mi do niego tęskno, zostałam rozdzielona z bratem, w-wiesz jakie to u-uczucie? Nie wiedzieć, czy ma się dobrze c-czy jest zdrowy? J-Jedyny kot, który był mi tak bliski został z-zabrany... Ja... Ja c-czuję się rozdarta przez to w-wszystko... N-Nie mam swojego m-miejsca. Gdy skończyła, pozwoliła by łzy popłynęły po jej długim futrze na policzkach. Całe napięcie z niej zeszło, wszystkie emocje trzymane w środku uleciały.

— Pchełkowy… — zaczął, ale nie wiedział, jak skończyć. Zatrzymał się na moment, jakby próbował zebrać myśli. Zamiast słów, zrobił krok w jej stronę, ostrożnie, ale zdecydowanie. Usiadł obok niej, nie za blisko, ale na tyle, by poczuła jego obecność. Zatrzymał wzrok na jej zaciśniętych wargach, na łzach, które teraz już bez przeszkód spływały po jej policzkach. — Nigdy nie sądziłem, że to wszystko tak wygląda… — szepnął, starając się nie wydać z siebie więcej niż to, co mógł pojąć. — Myślałem, że… że po prostu nie potrafisz się odnaleźć w roli wojowniczki, ale teraz rozumiem. Rozumiem, jak bardzo musi ci być ciężko.

Pchełka milczała długą chwilę. Przyjmowała obecność kocura, która dodawała jej otuchy. Otarła łapą łzy i pociągnęła nosem, opanowując się trochę.

— W-Wybacz, że to z siebie wyrzuciłam przy Tobie. — Powiedziała po chwili. – Jeśli... — Przełknęła ślinę. — Jeśli u-uważasz mnie za s-słabą i niegodną miana w-wojowniczki, to powiedz. P-Przyjmę to. Z-Zależy mi na t-twojej opinii. Minęła krótka chwila, po czym podniosła wzrok i miała nadzieję spotkać z jego oczyma. – M-Mimo to, czuję, jakbym zrzuciła z siebie od dawna noszony ciężar...dziękuję Ci M-Mirtowe Lśnienie za wysłuchanie mnie. P-Przepraszam, jeśli Cię tym p-przytłoczyłam.

— Nie przepraszaj, proszę. Nie trzeba. Dla mnie jesteś jednym z najdzielniejszym z wojowników, jakich znam. Cieszę się, że miałaś w sobie odwagę, by odpowiedzieć mi o swoich problemach.

Dalej w przeszłości...

Kolejny dzień. Kolejna męczarnia, którą musiał wziąć na barki niczym mokry, ciężki koc narzucony na grzbiet. Westchnął przeciągle, a jego pysk wykrzywił się w grymasie znużenia, gdy wpatrywał się w jaśniejące na horyzoncie niebo. Jasnoróżowe smugi zaczęły rozlewać się po krawędziach świata jak rozwodniona krew poranka, zwiastując nieuchronne przebudzenie lasu.

Delikatny wiosenny wietrzyk szarpał jego futrem, unosząc niesforne kosmyki i sprawiając, że wyglądały, jakby każde z włókien wybierało własną drogę — jak gwiazdy, które od dawna przestały tworzyć spójne konstelacje. Było zaniedbane, matowe, zbyt długo nieprzeczesane. Mirtowe Lśnienie nie miał już siły o nie dbać, tak samo, jak nie miał siły dbać o większość rzeczy.

Złocisto-bursztynowe oczy, które niegdyś iskrzyły się energią i czujnością, teraz połyskiwały ledwie tlącym się smutkiem. Były jak dwa zachodzące słońca — gasnące z każdym mijającym dniem, przygaszane przez własne znużenie. W ich głębi czaiło się coś jeszcze: ledwie zauważalne ostrze niepokoju, które wydawało się ostrzegać, że jeśli jego stan miałby dalej się pogarszać, może nadejść dzień, w którym jedyną rzeczą, na jaką będzie się w stanie zdobyć to… Ucieczka.

Nie wiedział, co zamierza zrobić. Nie potrafił zaplanować niczego bardziej złożonego niż kolejny oddech, kolejny krok. Wszystko było mu w jakiś sposób obojętne — nie w sensie lekceważenia, ale w sensie zmęczonej rezygnacji. Liczyło się tylko to, by dzień jak najszybciej dopełzł do końca, by mógł, chociaż na chwilę odpocząć… zanim znów wstanie świt, niosąc w jego stronę ten sam niekończący się zestaw obowiązków, które wbijały się w niego jak zimne ciernie.

Dlaczego wszystko musiało być tak męczące? Tak dziwnie nieprzyjemne, drapiące w środku jak suchy mech? Zadawał sobie to pytanie tyle razy, że samo brzmienie myśli stało się otępiałe, zniekształcone. Jakby powtarzanie jej wypłukało z niej sens. A jednak… wciąż wracało. Z uporem, którego nie potrafił zrozumieć.

Ale prawda była prosta. I bolała.

Wiedział, skąd to zmęczenie wyrastało, tak jak wiedział, jak wygląda złamany korzeń drzewa — poskręcany, popękany, odsłonięty.

Odkąd Judaszowcowa Gwiazda wybrał swoją zastępczynię, omijając spojrzeniem własnego syna.

Odkąd łapa Mirtowego Lśnienia straciła dawną sprawność, na zawsze przypominając o tamtym błędzie, tamtym pechu.

Odkąd coraz częściej musiał kuleć, czując, jak ból wkrada się w kości niczym zimny dym.

Odkąd pojawił się duch Przyczajonej Kanii — cichy, złowróżbny, rozrywający go od środka pytaniami, których nie umiał zignorować.

A jednak, mimo że widział te korzenie wyraźnie, nadal kopał w ziemi własnych myśli, jakby szukał czegoś jeszcze głębiej. Czegoś bardziej pierwotnego. Jakby wciąż pragnął odnaleźć punkt, w którym wszystko zaczęło się kruszyć — pierwszy kamyczek, który wywołał lawinę.

I może… może ten kamyczek był zwyczajnie prostszy, niż chciał przyznać.

Może chodziło o to, że przestał rozmawiać z ojcem.

Że z czasem przestał widzieć w nim nie tylko przywódcę, ale i kogoś, u czyjego boku czuł się kiedyś pewnie.

Może w głębi serca tęsknił za czymś jeszcze — za miękkimi tkaninami, ciepłem, stałym brakiem bólu, spokojem, który oferowało życie pieszczocha.

Za miejscem, gdzie nikt nie oczekiwał od niego tyle, ile oczekiwał od niego cały las.

Na moment rozpromienił się, gdy jego oczy dostrzegły znajomy pyszczek należący do Pchełkowego Skoku.

Kotka, ze słabym uśmieszkiem na pysku znajdowała się w części obozowiska, gdzie to starsi mieli swoje posłania. Nawet z oddali widział, jak starannie kotka wymienia mech w ich posłaniach, robiąc wszystko, co mogła, by zapewnić im wygodne łoże.

Przeciągnął się krótko, a łapy — niby mimowolnie — poniosły go ku dawnej uczennicy.

— …P-Proszę, Bożodrzewny Kaprysie, t-teraz powinno być c-ci miękko — mówiła cicho Pchełkowy Skok, poprawiając jeszcze trochę wynik swojej ciężkiej pracy.

Wąsy Mirtowego Lśnienia zadrżały lekko, niby to z zaciekawienia, niby z zadowolenia, że może w końcu zanurzyć się z kimś w najprostszej nawet rozmowie, gdy przywołał do siebie szylkretową wojowniczkę.

— Naprawdę się starasz — westchnął krótko, po czym spojrzał na mszyste legowiska, które to z ogromną starannością czyściła wcześniej Pchełka. — To miłe. Cieszę się, że masz w sobie tyle zapału, by komuś pomóc.

Jej uszy drgnęły lekko, gdy jej wzrok na moment skupiony był w postaci dawnego mentora.

— D-Dziękuję… Robię, c-co w mojej m-mocy — powiedziała w końcu, nim jej wzrok opadł bezradnie na ziemię. — A-Ale tego w-wszystkiego jest naprawdę d-dużo.

— Wiesz, myślałem kilka razy nad tym, co mi powiedziałaś… Nigdy nie zastanawiałaś się nad opuszczeniem Klanu Klifu? — mruknął; ton jego głosu był dziwnie nijaki, jak gdyby sam już nie wiedział, czy naprawdę chce rozmawiać o tym wszystkim z kotką.

<Pchełkowy Skoku?>

Od Postrzępionego Mrozu

Kotka od początku wiedziała, że jej zastanie się w legowisku medyka nie było mile widziane. Widziała krzywe spojrzenia Ćmiego Księżyca. Czyżby domyślała się, że kocię cierpi z jej własnej winy? Powinna była pomyśleć przed desperacką próbą zatrzymania przy sobie Kosaćcowej Grzywy… Była głupia. Bardzo głupia. Mogła przecież wybrać Złotą Drogę, ocalić go, mieć zdrowe kocięta. Zamiast tego patrzyła na okaleczone przez los dzieci, pogrzebała jedno z kociąt, a teraz w ciszy razem z bratem szła trzymając zimne ciało Iryska. Powoli kierowali się do Pogorzeliska. Gdy już dotarli, Gąsienicowy Ogryzek zabrał się za kopanie dołu, w którym to następnie ułożyli zmarłe kocię. Postrzępiony Mróz patrzyła na nie z pustką w oczach. Musiała się z nim pożegnać tak wcześnie… Tak bardzo chciała znów poczuć jego oddech na swoim nosie… Jednak było już za późno. Nie była w stanie go uratować. Teraz mogła tylko płakać nad jego życiem, jednak nawet tego nie potrafiła zrobić. Czuła niewyobrażalny ból, na który czuła, że zasługuje. Gąsienicowy Ogryzek okrył ją swoim ogonem i spojrzał na nią.

— Czy mogę już go zakopać? — zapytał czule, tak, aby kotka nie czuła się źle. Była mu wdzięczna za to, że jest on teraz przy niej. Kto by pomyślał, że wiele księżyców temu nienawidziła go za coś, nad czym nie miał kontroli.

— Nie, daj mi jeszcze chwilę. — odpowiedziała mu od razu. Patrzyła na swoje dziecko. To samo, które jeszcze przed zachodem słońca trzymała w swoich łapach. Na nic zdałyby się błagania. Na nic zdałyby się prośby. Klan Gwiazdy wyszarpał Iryska z jej łap, zabierając go ze sobą o wiele za wcześnie. Kazano jej płacić za miłość, nad którą nie miała kontroli, a w dodatku okazała się być fałszywa. Czyżby gwiezdni przodkowie obrali ją sobie za cel swych drwin? Czyżby po prostu nie mieli komu dokuczyć, więc wybrali ją? Patrząc nadal na ciało, w końcu wzdrygnęła się. — Zakop go. — wyszeptała cicho.

— Dobrze. — Gąsienicowy Ogryzek powoli zasypywał ziemią kociaka, a jego matka patrzyła na nie przez cały czas. Aż do momentu, w którym zniknęło pod grudkami. Droga do obozu była powolna, smutna. Brat trzymał ją za ogon swoim własnym, dając jej znać, że jest przy niej. Jednak nic nie było w stanie naprawić jej bólu. Nic już nie ocali jej pękniętego, postrzępionego serca.

Od Księżycowej Łapy do Kurki

 dawno, dawno temu, jak jeszcze Szanta żyła

Pewna zjawa krążyła już któryś raz przy granicy (tym razem nie wilczej) poszukując czegoś przy drodze grzmotu, jednak trzymając się na bezpieczną odległość. Może niewiedza, a może głupia fascynacja i brak większej bojaźni sprawiły, że zapuściła się w te rejony? Z tyłu gdzieś natomiast można było dostrzec inne, kolorowe, ruchliwe plamki, które świadczyły o obecności innych kotów, najpewniej patrolu. 

– Hej! – magle zza drogi grzmotu do uszu Księżycowej Łapy doszedł czyjś głos. Przyjazny, chociaż głośny. To do niego? Czy może wołano współklanowicza, o którym nie wiedział? Wtedy odezwanie się byłoby głupie i żenujące... Niemniej najpierw zastanowił się nad czymś innym, a jego uszy mimowolnie powędrowały w stronę granicy z Klanem Wilka. 

– Hej? – odpowiedział, wołając niepewnie – Nie jesteś z Klanu Wilka, prawda?
– Nie jestem – odpowiedział kocur z naprzeciwka. –  Jestem po drugiej stronie drogi, to raczej oczywiste... –  zaśmiał się.
– Eee, no, chyba – wzruszył barkami jakby chcąc wyglądać na obojętnie-wyluzowanego. Po chwili ciszy jednak jego pozostałości charakteru zaczęły się odzywać – Ale nawet jak jesteś to mnie nie bij, ok?
– Nie będę cię bił. Skąd ten pomysł!? Pobił cię kiedyś ktoś z owocowego Lasu?!

– No nie wiem, ty mi powiedz! – zawołał Księżyc w odpowiedzi – Świat jest pełen szaleńców i głupich kotów! .... Ale akurat z Owocowego Lasu jeszcze nikogo nie spotkałem... Miło mi cię poznać! Chyba...

– Nie znam żadnych szaleńców. –  o, jak miło. Chociaż kto wie, szaleniec raczej nie wie, że jest szalony, więc postanowił Owocowemu nieznajomemu nie wierzyć od razu... chociaż zamiar ten szybko też zniknął, kryjąc się w tyle głowy –  Ciebie też miło poznać. Jestem Kurka!

W tym momencie po drodze od strony Księżycowej Łapy, przejechało auto, zagłuszając końcówkę wypowiedzi owocniaka. Srebrny przygotowany na tą możliwość, skulił się w trawie na poboczu, a gdy auto przejechało (i wymrugał z oczu resztki pyłu jakie za sobą pociągnęło) wystawił znów głowę w górę. 

– COo?! – krzyknął Księżyc, niedosłyszawszy.

– CO? A.. JESTEM KURKA! –  wydarł się ponad resztki ryku potwora oddalającego się w kierunku wilczaków.

– AHA! A ja Księżycowa Łapa! – wyszedł już nieco z traw i się otrzepał, wysłuchując czy nie nadjeżdża kolejny potwór. No i nie wiedział, czy przypadkowo swoim krzykiem nie spowodował, że nagle zaalarmuje patrol, jednak nie miał jak tego sprawdzić. Uszy na niewiele mu się zdadzą w tym momencie – Fajne imię! Co oznacza? Tego takiego ptaka? 

– Nie! To imię od grzyba. Tego z taką śmieszną czapką, całą w falach! A twoje ma jakieś specjalne znaczenie? Słyszałem że w klanach wasze imiona mówią o tym jacy jesteście! 
– Mama mówi, że to przez futro i oczy – odpowiedział wzruszając barkami, jak gdyby nie był zainteresowany i było to coś niezbyt ważnego. – Ale tak to nie zawsze mają znaczenie! Gdyby miały, część kotów nazywałaby się Gburowaty Pysk!
– Ah... Przez oczy? A no tak. Są całkiem ładnie niebieskie! Nietypowe. Aż tyle macie gburów u siebie? Brzmi strasznie!
– Takich ukrytych to tak, ale większość to po prostu nudni dorośli, którzy myślą, że są mądrzy bo są starzy.

– A to takich też mamy. Straszni nudziarze! Niedużo dzisiaj potworów! W ogóle na kogo się uczysz? Będziesz wojownikiem?  – spytał z ciekawością. Burzaki były trochę inne od Owocowego Lasu 

– Ni-! – przerwał na moment i jakby się zmieszał, nerwowo poruszając uszami. Mówić o tym kronikarzu, nie mówić? Ale Owocowy Las, z tego co wiedział, to najbliżsi sojusznicy Klanu Burzy i to od wielu pokoleń, więc... chyba nie powinno być źle? – Znaczy... tak jakby...? Będę kronikarzem, jeśli przejdę szkolenie i mnie mentor dopuści do mianowania! – nazwę swojej roli wypowiedział dość niemrawo i niepewnie, jakby się czegoś obawiał. Miał tylko nadzieję, że nie będzie z tego później konsekwencji ani nie zostanie przez to złajany. – Ale może być z tym ciężko.
– Kronikarz huh? Brzmi ciekawie! Dlaczego miałoby być ciężko? Brzmi jak coś prostego! – Przyznał Kurka, podczas, gdy kolejne auto przejechało przez drogę. Księżyc skierował uszy w tył i zmarszczył pysk niezadowolony, prychając zaraz gdy coś co poleciało z wiatrem pacnęło go w nos. Jakie te potwory śmierdzące i brudne, nie miał pojęcia o co chodzi. Nie myją się? Kołysanek wspominał, że są bardzo podobne do upadłego potwora, który leżał na ich terenach i kocur miał teorię, że te potwory to nie są jak normalne żywe stworzenia, tylko takie... bez duszy? Jeśli ma to sens. 

– He?! – przez chwilę słowa rozmówcy zdawały się jakby za mgłą, jednak zaraz po chwili jego mózg przemycił słowa przez korektę, przez co srebrny nie musiał czekać na odpowiedź – Musisz wtedy zapamiętać całą historię klanu i nie pomylić się co było po czym! I musisz pamiętać to co jest! I patrzeć na gwiazdy! A ja nie mogę, więc jestem trochę... no, niekompetentny – ostatnie słowa wymamrotał już nieco ciszej. – Ale mój przyjaciel powinien ci powiedzieć nieco więcej, jest starszy i już się trochę uczył! 

– Nie możesz patrzeć na gwiazdy? Mieszkasz pod ziemią czy coś? I ... pamiętać wszystko. Łał... Kto jest tym twoim pamiętającym przyjacielem? – dopytał się chcąc kontynuować wątek. 
– Lotosowa Łapa! Na pewno byś go poznał, bo jest specjalny, a przynajmniej tak mówi Alba. Widzi aury. I nie, nie mieszkam pod ziemią, czemu? – gdzieś po drodze zadawania tego pytania zdał sobie sprawę, że całkiem przyjemnie mu się z zagranicznym kotem rozmawia. Szkoda, że w klanie więcej takich nie było, jednak patrząc na jego populację, nie mógł liczyć na zbyt wiele. 

<Kurka?>

[854 słów]

POLICZ MI JE PO NOWYM ROKU DAM CI SPOKÓJ NOOO

Od Wąsatki do Pustułkowego Szponu

Dołączenie do Klanu Wilka

Wąsatka od początku zastanawiała się, dokąd tak często chodzi jej tata. Dochodziła przez to do najróżniejszych wniosków; czasem nawet wydawało jej się, że Wilczy Skowyt ma drugą rodzinę Mew, Wąsatek i Kobczyków. To było dla niej… niedopuszczalne. Okrutne. Wąsatka mogła być przecież tylko jedna – i była nią ona. Bo czy dałoby się wytrzymać z drugim, równie głupiutkim kotkiem, jak ona? No właśnie.
Dlatego, gdy pewnego dnia koniuszek ogona czekoladowego kocura zniknął w świetle dnia, Wąsatka postanowiła za nim podążyć. Jej matka już powoli zasypiała, mrucząc coś Kobczykowi do ucha. Czekoladowa była dawno w krainie snów, co pozostawiało Wąsatkę bez nadzoru. Gdyby tylko Mewa wiedziała, co stanie się przez jej nieuwagę… pewnie w ogóle nie zmrużyłaby oczu.
Jednak gdy czarno-biała wygrzebywała się już z przytulnej nory, było za późno. Brązowooka, mimo że nigdzie nie widziała już śladu po ojcu, nie zamierzała zawracać. Czuła jego zapach, więc jeszcze nie wszystko było stracone. Musiała tylko go wyśledzić – żaden problem… dopóki nie trafiła nad brzeg jeziora, a kompletnie pływać nie umiała. Czy jej tata naprawdę za każdym razem musiał przekraczać tę strugę wody? To nie mogło być bezpieczne!
Jednak, jak Wąsatka w końcu dostrzegła, na drugą stronę prowadziła ścieżka. No, może nie taka bezpieczna, twarda ścieżka – były to jedynie kamienie rozsiane po całej długości rzeki, od jednego brzegu do drugiego. Większe koty przeszłyby nią z łatwością, lecz dla młodej koteczki z problemem wzrokowym było to potwornie trudne.
Wąsatka wskoczyła na pierwszy kamień i zadrżała, o mało nie wpadając w toń lodowatej, wartkiej wody. Niewielkie kropelki, wyrzucane w powietrze w chwili, gdy ciecz zderzała się z powierzchnią kamienia, osiadały jej na futrze. Wkrótce wilgoć zaczęła wciskać się pod włosy, nieprzyjemnie osiadając na skórze. Wtedy Wąsatka zrozumiała, że na powrót było już za późno. Ale i iść dalej nie była w stanie – drugi kamień wydawał się zbyt daleko.
A może wcale nie? Może to jej wzrok płatał figle, co przecież zdarzało się dość często. Wąsatka wysunęła pazury, próbując wzmocnić przyczepność, byleby nie wpaść do wody, bo wtedy jej los byłby z góry przesądzony. Czekałaby ją… śmierć. Koniec. Najprawdziwszy koniec. Nie byłoby drugiej szansy ani możliwości, by to jakoś “cofnąć”. W jednej chwili jeszcze by była, czułaby wodę wlewającą się do jej niewielkich płuc, a zaraz potem… pustkę. Pustkę przed nią, za nią, po jej lewej i prawej stronie.
Ta myśl ścisnęła jej serce i zmusiła gardło do krzyku:
— Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! — zaczęła nawoływać. — Mamo! Przepraszam, mamo! To się już więcej nie powtórzy! — kontynuowała rozpaczliwie, podczas gdy jej łapy trzęsły się raz z zimna, raz z obezwładniającego strachu.
Wąsatka zacisnęła powieki, jakby próbując przygotować się na ciemność, w której przyjdzie jej żyć przez kolejne dni, księżyce, sezony…
W pewnym momencie poczuła, jak coś chwyta ją za skórę na karku. Czy to nieprzejednane szpony śmierci wreszcie po nią przyszły? Jak się okazało – nie. Czarno-biała kotka, zmoczona od czubka nosa aż po koniuszek ogona, wylądowała ciężko na wilgotnej, chłodnej ziemi na brzegu. Gdy tylko poczuła pod sobą stałe podłoże, zaczęła cała się trząść, szczękając zębami i wciąż nie otwierając oczu.
Zrobiła to dopiero wtedy, gdy ktoś nieudolnie polizał ją szorstkim językiem po czole, naciągając skórę na jej głowie. Wydała cichy pisk i rozejrzała się wokół, choć obraz był zamglony. Wtedy dostrzegła przed sobą rozmazany, brązowy kształt.
— T-tata? — wydukała, niemal podskakując. Od razu przywarła do łapy starszego kota, wciskając nos w jego futro. — Tato! Wiedziałam, że przyjdziesz mnie uratować! — wypiszczała, zalewając się łzami szczęścia.

* * *

Tak się zdarzyło, że jej nowy, dosyć zdezorientowany “tatuś”, nie wiedząc dokładnie, co zrobić z kociakiem, zabrał go do Klanu Wilka. Tam podrzucił ją do żłobka, chyba licząc na to, że Wąsatka zostanie w nim i się od niego odczepi – nic bardziej mylnego. Czarno-biała wymykała się z kociarni przy każdej okazji, a wtedy od razu rzucała się na poszukiwania czekoladowego, by znów zacząć wykrzykiwać słowo “tato!”, kręcąc się przy jego łapach. W tym wszystkim wojownik wciąż wydawał się zmieszany i ani razu nie nazwał Wąsatki swoją “córeczką”, co trochę godziło kotkę w serce.
Czyżby już o niej zapomniał? Czy naprawdę miał inną Wąsatkę, więc ona nie była mu tu potrzebna? Gdyby tylko potrafiła dobrze widzieć… Może wtedy dostrzegłaby, czy jej tata nie krząta się przypadkiem przy innym kociaku. A tak? Nawet gdy ktoś z nim rozmawiał, kotka nie potrafiła stwierdzić, ile miał księżyców ani czy wyglądał podobnie do taty. Mogła się tylko domyślać – a te domysły nie przywodziły jej na myśl żadnej odpowiedzi.
Poza tym tęskniła trochę za mamą i Kobczykiem. Teraz, odkąd tu wylądowała, nie miała się z kim bawić. Jasne – żłobek nie był pusty, ale wstydziła się zagadać do młodszych kocurków. Wydawali się tacy fajni… a ona była sama. Sama i taka zagubiona. Modliła się codziennie o to, by jej tata wreszcie trochę jej pomógł, ale on… zdawał się czasem jej unikać. Znikał z obozu i nie wracał przez długi czas; bywało też, że zaszywał się w innym legowisku, gdzie nie zawsze ją wpuszczano. Cóż, dziwnym trafem różni wojownicy nie przepadali za obecnością głośnego kocięcia, gdy chcieli wypocząć po długim dniu wypełniania obowiązków. Zadziwiające.
Tego dnia młódka leżała na jednym z posłań w żłobku. Nie wiedziała nawet, czy należało do niej, ale było puste, więc nie miała żadnych oporów. Rozpychała ściany uplecione z gałązek i wyrzucała mech w powietrze w desperackiej próbie zabicia czasu; niszczenie własnego posłania nie przynosiło jej jednak radości na dłużej. Szybko jej się to nudziło – może niszczenie po prostu nie było w jej naturze.
Gdy spojrzała w stronę wyjścia ze żłobka, dostrzegła na polanie sylwetkę kota. A konkretniej – sylwetkę jej taty. Czekoladowy kocur rozmawiał z kimś obcym, kogo Wąsatka nie znała. Ten kot był w jej oczach jedynie czekoladowo-rudą plamą i nie posiadał żadnych wyraźnych cech, ale z pewnością nie przypominał nikogo, kogo młódka wcześniej spotkała. Może to była inna córka taty? Może to ona była jego “Wąsatką”? Nie wyglądała jednak podobnie do niej. Może była tylko pomyloną kopią.
Koteczka wygramoliła się z posłania i od razu wybiegła na spotkanie z tatą. Dorwała się do jego łapy, tak jak zawsze, i zaczęła krzyczeć:
— Tato!!! Zabierzesz mnie dziś na spacer? A może się ze mną pobawisz?

<Tato?>