Pora Nowych Liści była dla niego dobrą okazją na wzięcie oddechu. Ponownie kwiaty rozkwitały, pokrywając barwami puste łąki, a co najważniejsze, składzik z ziołami nie świecił już pustkami, co go cieszyło. Wraz z ostatnią jego wyprawą po zioła, przy której towarzyszył mu Świerszczowy Skok, udało mu się zgromadzić wystarczającą ilość ziół na tyle, by móc nimi spokojnie dysponować. Chociaż raz nie musiał się martwić, że czegoś mu zabraknie, po pomocy jakiemuś kotu. Wzrokiem ponownie przeskanował półki z ziołami, upewniając się, że dobrze poukładał zioła, które pozostały mu z pomocy Kminkowemu Szumowi. Jego rudy brat po treningu z Oskrzydloną Łapą, pojawił się w legowisku medyka, skarżąc się na ból jednego z jego zębów. Podał mu korę olchy do przeżucia, co spotkało się z jego grymasem niezadowolenia. Na całe szczęście Zawilec nie był zmuszony do przekonywania wojownika do wzięcia ziół, gdyż po kilku złych słówkach rzuconych pod nosem, wykonał polecenie Zawilcowej Korony. Do jego uszu dotarły syki, dochodzące z obozowej polany, co zaciekawiło go. Czyżby coś się działo? Długo nie zajęło, aby kremowy wychylił swój pysk z legowiska, aby dostrzec okropny obrazek przed nim. Trójka kotów, pokrytych w ranach, a przed nimi leżące ciało Cykoriowego Pyłku. Strach ponownie przeszedł jego ciało, gdy dostrzegł, że jednym z poranionych kotów okazał się Opadający Rumianek. Mimo iż jego futro było pokryte w pajęczynie, która przemokła już krwią, widział, że to właśnie on ucierpiał najbardziej. Bez zawahania jego łapy podążyły szybko w kierunku szylkretowego wojownika, aby po chwili znaleźć się u jego boku, pomagając mu dotrzeć do jednego z posłań. Następnie jego krok skierował się w stronę składziku, z którego zabrał mu potrzebne zioła, wracając szybko do brata. Jego tylną łapę ponownie przeszył ból, który zignorował. Teraz liczył się tylko wojownik i jego zdrowie.
– Zjedz to, pomoże z bólem – powiedział, łapą przybliżając nasiona maku do pyska kocura, który spoczywał na ziemi, nim zajął się jego ranami.
– Ja przepraszam Zawilcu… – Cichy głos szylkreta dotarł do jego uszu. - Ja…
– Nie masz za co przepraszać. Wszystko będzie dobrze – odparł cicho medyk. – Zajmiemy się tobą dobrze.
– Nie o to mi chodzi Zawilcowa Korono. Zabiłem ją… Zabiłem Zmorę. – Kremowy zamarł, gdy do jego uszu dotarły słowa jego brata, a swój wzrok skierował na jego pysk.
– C-co…?
– Byłem zmuszony. Chciała nas sprowadzić ponownie do siebie, niezależnie od kosztów. Nie mogłem jej na to pozwolić. Nie mogłem przez Ciebie, przez Szantę, po prostu nie mogłem. Ciotka chciała mnie przez to rozszarpać, jednak nim zdołała, Motylkowa Łączka i Przeplatkowy Wianek mnie uratowały. – Imię tych dwóch kotek sprawiło, że ogon kremowego drgnął niespokojnie. Czemu zawsze Przeplatka i jej rodzina musiała być we wszystko zamieszana? Chociaż tym razem nie żałował, że to właśnie kocicę znalazły wojownika. – Ryk nie żyje. Zawilcu, ja przepraszam-... – Z początku nie wierzył, że te słowa padły z pyska jego brata, jednak z każdym mrugnięciem powieki, docierały one do niego bardziej, tym samym raniąc go. Ryk była jego priorytetem, a teraz leżała martwa gdzieś na terenach Klanu Burzy. Czemu musiała być to właśnie ona?! Czemu wyrocznia wybrała ją na kota, która straci życie w tych walkach?! Dlaczego nie mogła być to Przeplatkowy Wianek, która od dawna zasługiwała na śmierć? Tego nie wiedział. To była jedna z rzeczy, które nie mógł zrozumieć. Jego wzrok powędrował na ścianę lecznicy, kilkoma mrugnięciami próbując zatrzymać łzy. Nie mógł, przynajmniej nie teraz. Nie, kiedy wszyscy mogli go zobaczyć. Wziął głęboki wdech, przerzucając wzrok na szylkretową wojowniczkę, która weszła właśnie do ich legowiska u boku Wdzięcznej Firletki. Wpatrzony, jakby miało to przynieść mu więcej informacji na temat tej całej sytuacji, jednak nic się nie zmieniło. Nie dowiedział się nic oprócz tego, co usłyszał od wojownika. Dopiero zdziwiony wzrok szylkretowej medyczki, przywrócił go do rzeczywistości. Powrócił wzrokiem na futro Opadającego Rumianka, wracając do zajmowania się ranami wojownika w ciszy. Teraz powinien skupić się na obowiązkach, dopiero później stawiając swoje emocje. Musiał dowiedzieć się więcej, jednak to mogło poczekać.
*****
Ostatnie dni spędził na opiece nad bratem, który wydawał się dalej przejęty całą sytuacją. Nie rozumiał go, a naprawdę się starał. Przecież zrobił to, co był w stanie by uniknąć tego nieszczęścia, więc czemu wszystkie jego myśli były zatopione w śmierci Cykoriowego Pyłku? Może potrzebował więcej dni na pogodzenie się ze zaistniałą sytuacją? Cynamonowy teraz spoczywał pod ziemią, sam medyk pomagał zakopać jego ciało, które leżało zdecydowanie zbyt blisko grobu Kaczej Łapy. Ze słów Kminkowego Szumu wywnioskował, że patrol posłany przez Króliczą Gwiazdę na miejsce walki, zakopał ciała dwóch znalezionych samotniczek, co go cieszyło. Ostatnie czego teraz chciał, to żyć z wiedzą, że ciało Ryku i Zmory zostało rozszarpane przez pobliskie drapieżniki. Kremowy westchnął cicho, patrząc na nocne niebo nad nim. Nie mógł ponownie zasnąć, jednak tym razem postanowił nie marnować czasu nad próbami snu, a pooglądać co noc miała do zaoferowania, wraz z przemyśleniem kilku spraw. Noc była spokojna, cicha, nie musiał się martwić, że ktoś go zauważy, idealny moment na poukładanie sobie myśli w głowie. Dlaczego wyrocznia musiała być tak sroga? Jaki był jej plan? Dlaczego akurat ciągle celowała w jego rodzinę? Nowa pora miała przynieść spokój, a przyniosła tylko więcej cierpienia. Co myślała Rozkwitająca Szanta, która teraz oprócz zamartwiania się swym potomstwem, była zmuszona oglądać te wydarzenia z daleka? Potrząsnął głową, próbując odtrącić wszystkie myśli. Miał się uspokoić, a nie bardziej zestresować. Medyk przymknął swe powieki, posyłając modlitwę w stronę wyroczni z nadzieją, że przyniesie ona ukojenie dla jego bliskich. Potrzebowali tego bardziej niż on. Gdyby tylko mógł, wziąłby cały ten stres z barków Rumianku, Kminku oraz Szanty i nałożył go tylko na siebie. Oni nie zasługiwali na taki los. Nawet jeśli wyrocznia miała zsyłać na nich gorzki los, to mogła wycelować go tylko w jego osobę. On zasłużył na takie traktowanie. Jego ucho drgnęło, gdy usłyszał czyjeś kroki zza siebie, a zwracając wzrok w stronę wnętrza legowiska, dostrzegł Motylkową Łączkę, która zmierzała w jego stronę. Na jego pysku zagościł grymas, chociaż szybko z niego znikł. Kocica wiedziała, co tam zaszło, a rozmowa z nią była zdecydowanie lepszą opcją niż rozmowa z Przeplatką. Nie mógł zmarnować tej szansy.
– Nie musisz się skradać. Widzę Cię dobrze Motylkowa Łączko. Nawet cieszy mnie, że nie śpisz – powiedział Zawilcowa Korona, co zdziwiło kocicę, która stanęła przy jego boku. – Teraz możesz powiedzieć mi, co tam się wydarzyło. Każdy ruch, każde słowo, każdy zapach, każdy dźwięk, chcę wiedzieć wszystko. Coś musiało się wydarzyć, o czym mi nie mówicie, jak inaczej mógłbym wytłumaczyć jego zachowanie?
Wyleczony: Kminkowy Szum
<Motylko, moja bestie?>
pls nie gniewaj się już na mnie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz