Od Bluszczowej Łapy CD. Sroczej Łapy

Z początku przeżył szok, słysząc słowa burasa. Dopiero po chwili niedowierzanie zostało zastąpione przez poczucie dumy. Czyżby jego brat podjął się jakichkolwiek działań w celu zwalczenia swojego lęku? A może to zmiana mentorki podziałała na niego w tak pozytywny sposób?
Van nie znał dokładnej przyczyny, ale zresztą nawet nie musiał. Dla niego liczyły się jedynie widoczne efekty, których mógł być świadkiem. Sroczek wydawał się być zadowolony i podekscytowany, mówiąc o nowej przyjaciółce i nabytej z nią nowej, dobrej relacji. Liliowy czuł ulgę w sercu. Skierował swe spojrzenie ku niebu, dziękując Klanowi Gwiazd za wszystkie dobre chwile z życia jego rodziny. Ojca co prawda do dziś nie znał, ale skoro świetnie radzili sobie bez niego, to niech tak zostanie. Z jednej strony był nawet ciekawy, kimże jest ich rodzic, a z drugiej nie interesował się tym aż tak bardzo, by dążyć do poznania prawdy. Owszem, miał podejrzenia co do pewnego kocura, ale wciąż ich nie potwierdził, a i nie chciał w nachalny sposób wpychać się w czyjeś życie.
Uczeń Olchowego Serca mówiąc o Kalinowej Łapie, wydawał się naprawdę wesoły, choć jego oczy jednocześnie niemalże błagały Bluszczyka, by ten nie rozpowiadał przekazanych mu informacji. Kocurek oczywiście to rozumiał, ale i tak nie zamierzałby komukolwiek o tym mówić.
— T-też m-mogę d-dać c-ci p-p-prezent... — miauknął po chwili bury, uśmiechając się do niego szczerze. Przyszły medyk na te słowa nastawił zaintrygowany ucho. Pierwszy raz od dawna słyszał tyle pozytywnych emocji w jego głosie.
- Nie musisz mi nic dawać. Przecież ja już dostałem od ciebie prezent – oznajmił, czym wywołał na mordce Sroczej Łapy zdziwienie. Jego uchylony pyszczek wręcz wskazywał na to, że nic nie rozumie ze słów brata.
- A-ale j-jak t-to? – spytał, wbijając w niego spojrzenie spanikowanych, zielonych ślepi – J-ja n-nie p-pamiętam – przyznał, spinając się. - N-nic c-ci n-nie d-dawałem...
- Dałeś mi coś. Przed chwilą. Pokazałeś mi, że jesteś w stanie... cieszyć się z czegokolwiek, zawierać nowe znajomości… i po prostu być szczęśliwym – sprecyzował. – Nie wydaje mi się, by na świecie mogła istnieć lepsza rzecz, jaką mógłbyś mi podarować – podsumował, łagodnie się uśmiechając.
Nie przekonał jednak burego swoimi słowami, gdyż ten wciąż stał nieruchomo z osłupieniem. Van nie wiedział, jak wyjaśnić swój punkt rozumowania, więc po prostu go przytulił.
- Cieszę się, bo wiem, że poradzisz sobie w życiu i nie muszę się o ciebie martwić. Jesteś wspaniały Sroczku, nie zmieniaj się, a jeśli już, to na lepsze! - Odsunął się i znowu posłał mu łagodny uśmiech. Miał czas, nim będzie musiał wrócić do legowiska medyków i nauczyć się właściwości kolejnych roślinek. Chciał chociażby jeszcze chwilkę posiedzieć z najbliższym mu członkiem rodziny. W końcu, obaj stanowili dla siebie wsparcie.

<Sroczku? ^^ >