– A u ciebie jak tam? Dużo kotów teraz choruje, masz co robić? – tylko odrobinę zmieniła temat.
Skrzywił pysk. Widział jak odwraca kota ogonem. Wcale nie obchodziło jej zdrowie? Przecież... Ile ona już miała? Była staruszką! Młodość już miała dawno za sobą, powinna o siebie dbać. Przynajmniej zjadła te zioła, które jej przyniósł i nie musiał nalegać jak do kocięcia.
- U mnie w porządku. Mój uczeń daje się tylko we znaki, no i nasz kochany lider. Pacjentów jest trochę, ale wiadomo... Radzę sobie. Nikt nie umiera. Teraz muszę dbać tylko o was, abyście żyli długo i szczęśliwie - miauknął.
- Co takiego znów Wróblowa Gwiazda zrobił, że daję ci się we znaki? - zapytała Miedziana Iskra, a Iglasty Krzew westchnął potężnie. Chyba miał dość słuchania narzekań na lidera. Nie dziwił mu się. Też miał dość jego pyska, gdy widział go na horyzoncie.
- Nie zamartwiajcie się o mnie. Poradzę sobie z nim. Jestem już w końcu duży - oznajmił, nie chcąc przelewać na nich swoje problemy i utarczki z Wróblem. - Będę przychodzić co jakiś czas i sprawdzać...
- Jeszcze nie umieramy... Ale dziękuję za troskę, Trójeczko - odezwał się dziadek.
Tak... No właśnie. Jeszcze nie umierali. Mogło to się jednak wkrótce zmienić.
***
Przyniósł kolejną dawkę ziół. Po tym jak umarła Fasolowa Łodyga musiał częściej do nich zaglądać. Stres i smutek po śmierci córki mógł poważnie wpłynąć na ich zdrowie. A powiedzmy sobie szczerze... Już mieli koło stu księżyców, a może nawet więcej! Jak nic jedną łapą byli już w grobie. To była kwestia czasu. Dlatego starał się jak mógł odwiedzać ich jak najczęściej i rozmawiać, bo niedługo ich zabraknie, a rozmowy będą toczone tylko w snach, o ile zechcą go odwiedzać.
- Jak się dziś czujecie? Stawy bardziej doskwierają? - zwrócił się do Miedzianej Iskry. - Przyniosłem więcej ziół na bóle i wzmocnienie, no i jedzenie oczywiście - Położył przed staruszkami posiłek w postaci dwóch wron i zaczął badać każdego z osobna. Jak już umierać to w dobrej formie bez kleszczy.
<Miedziana Iskro?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz