BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Jeszcze podczas szczególnie upalnej Pory Zielonych Liści, na patrol napada para lisów. Podczas zaciekłej walki ginie aż trójka wojowników - Skacząca Cyranka, która przez brak łapy nie była się w stanie samodzielnie się obronić, a także dwoje jej rodziców - Poranny Ferwor i Księżycowy Blask. Sytuacja ta jedynie przyspiesza budowę ziołowego "ogrodu", umiejscowionego na jednej z pobliskich wysp, którego budowę zarządziła sama księżniczka, Różana Woń. Klan Nocy szykuje się powoli do zemsty na krwiożerczych bestiach. Życie jednak nie stoi w miejscu - do klanu dołącza tajemnicza samotniczka, Zroszona Łapa, owiana mgłą niewiadomej, o której informacje są bardzo ograniczone. Niektórym jednak zdaje się być ona dziwnie znajoma, lecz na razie przymykają na to oko. Świat żywych opuszcza emerytka, Pszczela Duma. Miejsce jej jednak nie pozostaje długo puste, gdyż do obozu nocniaków trafiają dwie zguby - Czereśnia oraz Kuna. Obie wprowadzają się do żłobka, gdzie już wkrótce, za sprawą pęczniejącego brzucha księżniczki Mandarynkowe Pióro, może się zrobić bardzo tłoczno...

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

W Porze Zielonych Liści społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Aż po dzień dzisiejszy patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…
Po dłuższym czasie spokoju, społecznością wstrząsnęła wieść tajemniczego zaginięcia najstarszej wojowniczki Mleczyk. Zaledwie wschód słońca później, znaleziono brutalnie okaleczoną Kruchą, która w trybie pilnym otrzymała pomoc medyczną. Niestety, w skutek poważnego obrażenia starsza zmarła po kilku dniach. Coś jednak wydaje się być bardzo podejrzane w tej sprawie...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(trzy wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 26 stycznia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 stycznia 2025

Od Sroczej Gwiazdy do Szałwika (Szałwiowej Łapy)

Niedługo po narodzinach kociąt Mandarynkowego Pióra
Kotka starzała się. Czuła to w każdym ruchu, każdym swym geście, postawionym kroku, widziała swe siwe kosmyki sierści w znajomym, lecz zmienionym przez upływający czas obliczu, które za każdym razem odbijało się w tafli wody, gdy chyliła nad nią swój pysk. Wiedziała, że nie zostało jej już wiele czasu wśród żywych. Przeżyła swoje. Spełniła polecenie matki, uchroniła Klan Nocy, a końcowo zawędrowała na sam szczyt tej pokrętnej, kociej hierarchii, jaka panowała w dziczy. Co jednak najistotniejsze - zabezpieczyła swą rodzinę, tak, by każdy jej potomek mógł wieść spokojne i dostatnie życie. Pod jej skrzydłami kluły się pisklęta od małego chowane na przyszłych liderów, medyków i zastępców. Do władzy nie mieli już jak dojść niewyszkoleni wojownicy, którzy swymi nierozważnymi czynami doprowadziliby do upadku rzecznych mieszkańców. Kocięta, które od małego przyzwyczajane były do myśli objęcia w przyszłości władzy, oswajane z konsekwencjami ich czynów, szkolone do wręcz nieskazitelnej perfekcji, na liderów pewnych i odważnych, miały wkrótce zająć miejsce starej kocicy. I właśnie to widziała, przypatrując się z odległości swym prawnuczętom - przyszłość. Liderów i ich wiernych zastępców, wspieranych pomocną łapą medyka, rządzących surowo, acz sprawiedliwie. Nie wszystkie koty to rozumiały. Lecz dla Sroczej Gwiazdy nie było to niczym zaskakującym. Każdy z nich chciałby w swe szpony złapać choćby blade widmo możliwości objęcia tak ważnej funkcji.
— Czy Pchli Nos doniósł wam mój prezent? — spytała mrukliwie, wchodząc do ciepłego wnętrza żłobka.
— A czy on kiedykolwiek nie wykonał twojego rozkazu? — zaśmiała się cicho srebrna, nim udzieliła odpowiedzi — Oczywiście, że tak, Babciu. Ja i kocięta jesteśmy ci niezmiernie wdzięczni — dodała, zgrabnym ruchem głowy wyrażając swoje podziękowanie.
Czarno-biała uniosła kąciki swego pyska, przelatując wzrokiem po wspomnianym upominku. Biała, podłużna i wyczesana skóra leżała w rogu żłobka, tuż obok legowiska dla królowych z rodu. Jej była właścicielka, zgrabna samica gronostaja, szczycąca się swą zachwycającą okrywą, którą przywdziewała tylko na trzy księżyce, była jedną z ostatnich ofiar liderki. Sprytna łasiczka była dobrym wyzwaniem dla spiętych, już nie tak silnych jak niegdyś, kończyn liderki. Godną przeciwniczką, która nie mogła ot tak pójść w niepamięć. Na rozkaz Sroczej Gwiazdy, jej wiotkie zwłoki zostały rozebrane z śnieżnego płaszcza, a następnie oczyszczone ze szkarłatnych plam, jakie okryły jej jasne włosie. Jedynie końcówka ogona gronostajki była ciemna, hebanowa.
Cichy, senny pomruk rozniósł się po żłobku. Piątka śpiących dotąd, kulących się przy aksamitnym brzuchu matki młodych, zaczęła wybudzać się ze swego snu. Zielone, zmatowiałe wiekiem oczy liderki skierowały się wprost na nie.
<Szałwiku?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)